Alle inzendingen over spiegeling

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

Terwijl de halfontwasemde spiegel mijn vroegoude kop onthullen zal komt het krakende "Gloomy Sunday" mij pontificaal verontrusten.…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder!…

de vlam is steeds lager, het vuur is bijna uit, de antwoorden steeds trager, onbegrip waar je op stuit, hoe heeft het zover kunnen komen, al die jaren leken zo goed, niets is er over van de dromen, en nu maar zoeken hoe het verder moet, maar kijk eens in de spiegel spontaan, voel wat je ogen jou zeggen, jij hebt je best gedaan, dus je…

toerend in mijn eentje waggelend door hollands waterland zie ik tot de dames ter bekoring die op afstand hen beschouwen hoe ijdel zich woerden protsen in van sloot en plas hun spiegel het eens gekozen lief dan spetterend tot zij nat ten slot het jawoord geeft door haar snavel dan te richten op als lelijke eendjes de verliezers die hij eerst…

ik sta op met een houten kop herken nog moeilijk mijn gezicht de spiegel toont mij het ware beeld van hoe het gisteren was geweest de tafel had een feestelijk kleed drank en geurende gerechten werden er rijkelijk geserveerd stil kerstmuziek op de achtergrond en familie maakte het feest compleet ik herinner mij nog de kerstboom in de hoek…

En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven. Maar het is het rood, het rood van de klimop, dat, hoe onmerkbaar ook, vijfhoekig blad na blad verliest, en neervalt. Blik na blik wordt alles weggeplukt, totdat hij zelf verschijnt. De muur is zuiver muur.…

een luttel dier probeert kieren te dichten verkoeling naar binnen te metselen in de gangen van zijn zandkasteel zwaluwen vluchten in cirkels jagen hun stem na in de wind de lucht, een verlengstuk van weids en helder water als een kind met een spiegel en de ogen van zijn moeder evenzo sprekend en blauw het zindert verderop hier kan een steen…

getergde gnomen die met hun waanzin de aarde vermoorden die niet net als ons op blote voeten door de kasteelgangen stampen bezaaid met glasscherven en lange neuzen er schreeuwt een stervende gevangene met luide keel en echte hysterie maar ik weet niet waar vandaan en onder het kasteel zwemmen nog steeds de vervaarlijke haaien in de spiegel…

Misschien mag ik alles verstaan begrijpen, dieper voelen lezen en de muren blijven zien de deuren en de ramen in het afscheidsgedicht dat jij schreef over de grachten in het niemandsland waar verdwaasde weeskinderen zoeken naar de spiegel van de kalme horizon en weet je, in mijn kleine wereld blijf ik in gedachten alles lezen wat jij…

en wijl takken wijds zuchten verdelen doorheen de ochtenddauw naar asgrauwe luchten en waardoor ik geenzins enig lichtstraal aanschouw mijlen ver, en warmbloedig dichtbij, roep ik al wuivend naar de schaduw de spiegel komt niet nader; die was doorgaans al wat schuw…

je fysieke pracht met de aantrekkelijke lach uit je nog jeugdig gezicht dat de heerlijke harmonie omarmde met intense warmte zodat ik zacht een kleine stap naar voren deed om ook tot jouw kring te gaan behoren zonder direct op te vallen in de aandacht van jouw glinstering en succes waren we als deel van het geheel toch als spiegel…

achterkant zijn tweedehands op zicht ze kijken niet op geld letten nooit op wat er telt in vogelvlucht zie je de lucht tussen de bomen in het statusloze staan aan een onmogelijke laan de voorkant heeft wel stijl ramen ogen hoog en zwart de sponning stevig in de lak aan een avenue met kak de ruiten zijn wat ondoorzichtig in hun spiegeling…

zoals water vormen kan in alle talen, soms met veel geraas en dan opeens is ze de spiegel van mijn aangezicht zij is de zee het meer, mijn meander wanneer ik zwijg en mijn gevoel de richtingen absobeert totdat het grijs van staar zicht keert tegen het licht van vandaag het open water, ingesloten door beperkingen van een telkens veranderend…

de wereld aan vorm in alle kleuren ze leert lopen laat me gaan gebruik daarvoor ook 's nachts de maan ze aardt me op mijn rug buien klaren over gegoten en gestort in linten die zijn te berijden zoals ze stralend in me port de snelweg rijdt al vlot voorbij in auto's die zich sturen mensen turen vreemd naar mij omdat ik spiegels…

Heden zag ik hoe twee zwanen spiegelend in 't blauwe water gleden Hoe madeliefjes met hun witte sprietjes zich ontdeden van de koude grond Hoe een onbekende uit een busje naar me zwaaide alsof we een verbond Hoe een vrouw haar mobiel uitliet en hond Hoe hij blij, opspringen wou naar mij en zij die hem nog net op tijd verbiedt, zich excuseert…

Nu, doelloos dwalend door de resten van het verleden, zit je voor de spiegel naar jezelf te staren, oogopslag mat, jouw spraak geslonken tot onverstaanbaar gemurmel, ach, kwetsbaar dochtertje dat ik nooit heb gehad.…

toekomst klinkt vreemd bekend een toneelstuk dat na jaren opnieuw op de planken komt soms voelt hij zich oud in zijn vertrouwde vel, ’s anderendaags is hij herboren als nooit tevoren hoe meer er rondom verdwijnt hoe minder hij in de spiegel herkent hoe meer van hemzelf pijnlijk wat rest is rimpeling van vel en ongetelde jaren een…

hij keek in de spiegel en wist al heel vroeg dat alles wat hij zag gelogen was van baby tot heden is zijn verleden een leugen waarin hij en zijn omgeving gedwongen autistisch hebben geleefd in een protocol waarin alles vastgelegd was vaak al eeuwen geleden zonder persoonlijk rekening te houden met de mens waar nog een stukje…

onderweg naar een huwelijk van vrienden op een zwitserse berg verblijven mijn vrouw en ik in een kamer met spiegels naast het bed we slenteren door de stad en bewonderen in de avondzon de snel stromende rijn waarop gespierde zwemmers zich laten meedrijven in waterdichte oranje zakjes duwen ze hun kleren voor zich uit terug in het pension…

Langs de trambaan, richel van smalle spiegels, daar woon ik. Want wist ik niet waar ik woonde? Telkens verder zonder verweer, het loflied zingen van de open weg: daar moet ik zijn, met koude voeten nooit tot stilstand gekomen. ----------------------------------------------------- Uit: 'Lippenrood', 1997.…

hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen Stel ze aan de lucht Heeft iemand ze gehoord Stilte afwachten Wanhoop verwachting Waar is die stem De warmte die mij omringen gaat Achter blijf ik Holle diepte In de verte Een spiegel…

ademloos luister ik als de wind stopt en in die stilte de wolken mij vertellen wat ze onderweg hebben gezien als speling van het lot staat de wereld maar even stil voor ik mijn blik weer omhoog richt en mij spiegel in een blauwe hemel spoelt de regen mijn tranen het dal in waar rivieren stromen naar oceanen van verdriet vermengd…

dat de wind haar gezangen zingt Dat de zon het psalm van haar ziel in hem geschreven heeft Dat de bomen haar heupen in de wind laten wiegen Dat het groene gras glimlacht naar haar borsten Dat het lieveheersbeestje haar sproeten tot realiteit verheft Dat het mos haar blonde pracht doet herleven in zacht fluweel Dat het water haar gezicht spiegelend…

luistert naar je Redder je zoekt niet maar je vindt Geloven lijkt zo simpel indrukwekkend, vol van hoop En ieder mag het horen van je redding, van je doop Je schreeuwt het van de daken in onduidelijke taal Je ogen zo vol liefde vertellen je verhaal Men heeft het vaak te doen met gebrekkigen als jij Maar liefde van de Vader dat spiegel…

Met ons nieuwe broodmes snijd ik zorgvuldig de zitting van de bank aan repen De gordijnen bevielen me allang niet meer Uit de keuken komt de geur van verbrand voedsel me tegemoet Onze bankafschriften en rekeningen fikken prima in de achtertuin er staat net genoeg wind De katten hebben op het bed gescheten en gepist Jezus bijna de spiegel…

waarin alles verdwijnt en hoopten opnieuw geboren te worden redenloos Jij hield mijn hand vast voor een veilig gevoel om mij ervan te verzekeren dat jij mij nodig had Jij wist zeker dat jij niet als ik zou willen reïncarneren Er was een kans, zoals een dag in het leven van Brahma, dat wij delen van elkaar zouden worden spiegel…

Onherroepelijk jankt haar minnaar onder het raam Dan jaag ik haar pruilend naar buiten Ontkennen is een inzicht uitstellen Want de spiegel verraadt de uren Als dwaalsporen in mijn vel.…

Ik, ik was me verloren in de spiegel van haar verre woorden. Ik had een bad genomen En viool gespeeld. ---------------------------------------------------------------- (10 januari 1993; vertaald uit het Frans op 20 mei 2004)…

weer gekeken als in spiegel steeds geliefder haar giechel oh ja zij is meer dan lekker ding fijne sproetjes ogen in mascara het hoofd getooid met ‘n tiara zij straalt liefde voor het leven z’n dans met haar zal zweven spotlichtjes reiken tot zijn hart even de vrees voor hevig’ smart maar als hij weer haar foto ziet lijkt ‘m of hij in het…