Alle inzendingen over afscheid

blijven slapen lekker blijven slapen de hele avond de hele nacht de hele ochtend en draai je nog eens om waarom de middag ook niet diep onder de deken onder de maan onder de zon de wereld buiten en jij die mij nooit meer wil zien laat staan binnenkomen buiten met de wereld met de zon met de maan de hele middag avond nacht ochtend…

Wat was je altijd vrolijk Wat hadden we een pret Ik heb onder een dikke boom Een houten kruis gezet Want daar lig je begraven Met bloemen in een gat Door papa met een schep gemaakt Mijn ogen worden nat Ik zal je erg missen Mijn allerliefste dier Ik denk de hele dag aan jou Was jij nu maar weer hier…

driehonderdvijfenzestig dagen geleden ben jij uit ons midden weggegleden missen wij jouw grappen en grollen bij het uitserveren van Sacher en Berlinerbollen Jan je overstijgt ons en kijkt van boven op ons neer leef jij verder in vele harten, doet het gemis nog altijd zeer…

Wij zijn te hoop gegooid wij liggen bleek en bloot en onmiskenbaar dood langs smalle, stille wegen. Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een bietenvaalt…

nu je hier niet meer vertoeft en ik woorden niet meer vind om je te zeggen dat het kind in jou mij trof en ons bond en de brieven die je zond mij dierbaar waren wil ik laten weten, dat voor wie jij wilde heten je naam niet mag worden vergeten.…

tot in het diepst gevoeld tot aan het einde geweest zing ik in het donker een ode aan het begin van de ochtend met het slotakkoord zonder geluid zonder een woord zeg ik je vaarwel…

achter het montuur van huisloze wolken scharrelt mijn drift en treft de arme stratenaars liefdevol opeengepakt in het bos zonder groen het was gekapt tot en met de wortel hoe kansloos en toch bedaard staart de laatste zucht mij in het gelaat ……

wrede redenen verlangen te vervullen met onvervuld genot door handen te jong om echt lief te hebben zwerven in doorwaakte eenzame nachten als vervreemde gedachten in slapeloze dromen de tijd voorbij…

je trok strepen door mijn lucht ik zag het met ogen dicht heerlijk dobberend in vogelvlucht herkende ik jouw gezicht wanneer de tijd rijp is laat mij dan uit drijven gaan geleid door water gelijk een vis op eigen wijze deze weg inslaan zodat ik jouw gelaat weer vinden kan mij mag voegen bij al degenen die in mijn hart wonen maar allang…

in een stil klassiek moment met deuren die van binnen het slot hebben gevonden is de koele dood die jou zal raken in een plastic omhulsel in het rood aanwezig jij was een vriend, trouw en oprecht doch het sterven nestelt zich telkens in bij iedere geboorte waarvan het bloot wordt bedekt met de kille glans van de herfst niet meer naar…

zijden draaien half om hun as alsof zinnen waaien net als toen jij mij voor het eerst las onrustig geworden woorden zweven in de lijnen zeven nachten wachtend op de windstilte in het raam blijven mijn dromen zoeken naar jouw naam…

luister naar het wenen van mijn verlaten hart de bonzende slagen die mijn geest verwart jouw lippen gesloten mijn liefde gebroken je mooie ogen verdwenen mijn verdriet verschenen jouw vertrek was definitief mijn reactie nog wat naïef ik heb het nu begrepen als jouw liefdesteken…

de dood komt er aan de dood staat voor het raam, ik bel mijn kind en zeg kom snel; ze komt snel maar ze is te laat de dood is er al…

Het licht tilt op, laat gewichtloos zweven door haar eeuwigheid geen dag en geen nacht, alleen rust en stilte van ademloze heerlijkheid voel het zweven, hoog en laag regelend op eigen kracht langs glanzende planeten die stralend welkom heten fluisterend; je had het moeten weten je wil voert langs je eigen tijd nergens meer je aan…

Weeg de werkelijkheid op een gouden schaal, want stof is zwaarder dan de ziel, die ook vergaat. Er zijn geen uitzonderingen op de regel. Niets blijft zoals het is, maar stroomt ongestoord de einder tegemoet waar hoog de albatros geluidloos zweeft op wijdgespreide vlerken. Kijk niet achterom want wat je ziet is meer dan voor je ligt. Je had…

Ik wil dat je bij me blijft niet met stille trom vertrekt. Ga niet op reis met je koffers, stiekem gepakt, blijf bij me, ga niet op reis met je dromen bepakt. Ik vraag je blijf bij me tot het einde. Het komt snel genoeg. Ga niet op reis, immers niemand weet waar deze naar toe zal gaan. Blijf hier blijf naast me staan.…

Als leven lijden wordt En het lijden je leven gaat leiden Dan kan alleen het onvermijdelijke Je uit je lijden bevrijden…

oud mens het leven stalkt jou zoals een gedicht over liefde dat kan doen en de dood maar niet wil komen het tere in jouw stem is nu poreus evenals de scherpte van je geest jouw gezicht is als een opgezwollen doek met plooien waarin het zonlicht dat door de deuropening nederig buigt kan drijven, het drogen ervan is al verjaard wat is…

Ze was al weg... voordat ze stierf. Ze dwaalde door de gangen, op zoek naar iemand... die er niet meer was. Ze kon het niet bevatten... hij zat bij haar aan het ontbijt, Dronk samen met haar koffie... zo was hij er... en dan ineens was ze hem kwijt. Ze ging het bij de buren vragen: "Hebben jullie hem gezien"? Ze kreeg steeds "Nee…

Tranen die je niet vergoot ongeslepen diamant fonkel tussen je regels smidse vuur waar jij je liefde smeedde vanzelfsprekend blies jij adem uit iedere porie van je huid.…

Oma Je rimpelige hand trekt me terug in het verleden Je troont me mee naar je kindertijd Je hebt geen band meer met het heden Het leven geeft je geen respijt Ik voel het beven van je hand Je woorden blijven on-af-gebroken zweven Je bent op weg naar de overkant Ik maak me van je los en laat de liftdeur tussen ons schuiven Buiten…

in mijn brein lijkt het minder bevolkt neemt na ieder afscheid de woeste leegte toe steeds meer tast ik mis op zoek naar leven van dierbaren, geliefden durf soms hun namen niet meer noemen…

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje en alle beetjes die je stierf, ’t is vreemd, maar die vergeet je, het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe, maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe.…

Voor Gary Moore hij was de schilder van zijn dagboek elke dag heeft hij geverfd maar hij schilderde met noten omdat muziek toch nooit bederft doopte zijn gitaar in liefde en met dagelijks een grote haal schilderde hij de wereld een stukje leuker voor ons allemaal…

als ik de poort achter me sluit genoegen neem met bedelbrood en water uit de bron, platgetreden paden bewandel , me vreemde kruiden eigen maak, hou me dan verdomd niet tegen schurk niet tegen me aan als een schurftige neerhofhond die kwijlt uit zijn ouwe bek doe alsof ik je nooit eerder heb gekend en leg me geen strobreed in de weg zwaai…

ik had je op mijn hand gelegd probeerde toch die warmte even maar jouw kleine leven– kwam er niet voor terug ik weet nog hoe je wandelde je vleugels strekte en heel zacht die ruisgeluidjes maakte langs de vezels van de mat in vierkant licht uit koude deuren liep je enigszins verdwaasd en bracht wat lente in mijn hart maar nu je zomaar…

't is tijd om verder te gaan verder dan ver, uit jullie leven vandaan. En wanneer ik dan ga, kijken jullie me verdwaasd aan inderdaad, zover had dit nooit mogen gaan.…

je stond altijd voor mij klaar was er iemand boos dan plukte je een roos plakte hem op een hoed en was het de volgende dag weer goed ik wil je niet verlaten meester maar het moet zomaar uit het niets meester blijf toch hier het was zo leuk en gezellig hier samen met jou tekenen, proefjes wat dan ook jij was de beste snap dat nou helpen…

Bij de stromen van Babel weenden wij. Haar hoofd in een strop gevangen, lichaam koud en blauw gestreeld. Liefste dochter, tergend traag, met zand in je ogen, lachend om kapotte hoeven: je hoefde echt niet weg vannacht. Liever dan verlaten, liet ik de wereld je tranen zien. Bij de stromen van Babel.…

hoelang zal 't laatste lied duren klanken der uitgeleidene hoeveel engelen zullen nodig zijn om het koor te vervullen waardoor de hemelpoort gestaag haar deur zal openen op het juiste moment licht zal schijnen ter begeleiding om haar te brengen daar waar wij nog niet klaar voor zijn liefde de boventoon voert klinkt 't vaarwel onherroepelijk…