Alle inzendingen over emoties

misschien is dit geen ontkenning maar een poging een kras achter te laten in dubbelwandige leegte ik doolde door jouw gangen liep tot wederkeer nader tot vrije sector om het landschap op te zuigen waarvan ik het bestaan niet wist om te verdrinken in plaatsvervangend water te ontwaken uit een analoogslaap ik verbond mijn lot aan laadpalen…

Stilte in huis Straalt een eindeloze kalmte De rust om te denken Niks doen, tornado van gedachtes Denken over verleden, heden en toekomst Blaas ik het stof, van een vervlogen leven Een reliek vol herinneringen Geluk, liefde, pijn en verdriet Gevangen door een nummer, word ik meegevoerd Een reis door mijzelf, van buitenaf Herleef…

Trouw kun je niet meten, enkel ervaren. Dat is de schoonheid ervan!…

ze woonde daar alleen in een kast van een kasteel ik kon haar niet bereiken ze sloot zich alle dagen op ze had krullen in haar geest en niemand om haar heen niemand had de toegang tot het slot van haar vervallen deur verfrommeld blik, kapotte krik gescheurde houten planken ik zag haar nooit, mijn hart doorboord door pen en schroef…

Na de regen is de vochtige lucht in de oude havenstad blijven hangen het is nog warm, de dromen zijn nat maar droevig sluit de minnaar zijn ogen de liefde is zoek, de aarde lijkt plat nergens vindt hij platonische zinnen hij moet nu in stilte het duister beminnen geen zomerse flair, of stedelijk vermaak mensen zien hem niet, steken liever…

Adagio Ontloken woorden tijdens tonen van Mozart's oorstrelend adagio nog broos en schuchter zoeken beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warm plekje In de wiegende wind en milde avondzon.…

ik kijk naar ergens weg doch zij naar binnen niet de lippen spreken maar blikken zoeken een uitweg die van haar als van onder een deken immers haar ogen duiden zwart in een melancholisch teken de wangen kleuren bleek aangestuurd, wellicht door het hart ikzelf volg een onbestemde gedachte in witgrijs omhuld het is dat mijn glazen zijn…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

Laat geen hart koud zijn als gure winterdag Kleurloos, hard, grauw bedekt door wolken Alsof er nooit geen warmte meer wezen mag Slechts afgunst ons innerlijk kan bevolken Laat elk hart warmer zijn dan een zomerdag In stralende zonneschijn geboren In glans die men aan de horizon ooit zag Met vogelzang die elk mens kan bekoren Laat elk hart…

Ik zie uit naar morgen Ook al is het vandaag In de komende dag Ligt een geheim verborgen Die mij ook thans Zozeer toekomen mag Zeker, ik heb weet Van het huidige moment Natuurlijk ligt ook alles in het nu Gelijk gister en het verder verleed Het is ook niet zo Dat ik ben ontwend Doch hij of zij die mij Werkelijk kent, Wil het…

Blindelings ga ik door de laan der nevelen Voetstaps tastend naar het pad der wijzen Ontwaar bomen als mistige schimmen rijzen Die bedreigend boven mijn hoofd prevelen Laat mij slechts leiden door mijn intuïtie Geen vermoeden waar ik ooit stranden zal Bereik ik de top of kom ik eerder ten val In wanhoop beraad ik mij op mijn positie Waar…

kijk, in het diepste blauw nachtzoen, uitdijend gemoed deze hoge tranenvlucht is om jou zie je niet mijn ongebluste verre groet zwoele maan, zo zinnensplijtend mooi wat heb je voor mij in 't verschiet in je hemelverzwelgende tooi een sonnet werd het niet…

praten gaat te snel zijn spraakwaterval verslist in klanken waarbij klinkers hun mooie volheid verliezen het is geen kabbelend beekje dat lieflijk stroomt langs meanderende lichtgroene oevers het hutst en blutst spet en sputtert in speelse kolkjes die klaterend rollen en dollen in jeugdig enthousiasme is hij uitverteld stilte…

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord. Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld…

Een pose in mijn geheugen geprent Het flitste door mijn hoofd Het hoofd waar het licht al lang was gedoofd Uitgebeeld met onmeetbaar talent Waardoor alle boze ervaring meteen vergaat Haar pose schrijft in mijn geest het beste boek dat je ooit leest Zij staat stil maar danst de onfeilbare maat Danst weergaloos en onweerstaanbaar in mijn hoofd…

was ik maar wat langer waren mijn benen maar niet zo dun waarom ben ik in het donker altijd banger en voelt het alsof ik mij geen geluk vergun was ik maar wat knapper waren mijn ogen maar niet zo dof waarom ben ik niet vol kracht en dapper en lijk ik in de liefde een stumperende sof morgen zal ik stoer, geliefd en prachtig zijn fiets ik…

Op zoek naar wat haar raakt Ze zegt dat je mooie dingen maakt Je wilt begrijpen waarom het niet lukt Onder een complex gebukt Van een donker verleden In je gedichten vermeden Ze blijft vragen om meer gedichten Het doet haar ziel oplichten Is wat zij mij zegt Ze is aan mijn woorden gehecht Dan zie je haar in beeld met een ander Je zegt jezelf…

hoe groot is het verschil tussen twijfels en keuzes… stappen ik heb ze ooit gemaakt betamelijk en voldaan tussen de tweestrijd dikwijls weer mezelf betrappen op matte vlakken tussen het groen glanzend tapijt maar nu… meer dan ooit schuilt het verlangen in mijn hart op verhaal te komen de weldaad te voelen ontwaken…

nog altijd mis ik hen zij die gescheiden werden van ons het waarom zou later pas duidelijk worden wij waanden ons veilig omringd door blauwhelmen snel namen we afscheid van hen van hen die niet met ons mee mochten onze Deda’s Tata’s onze sinovi onze geliefden we zagen ze nooit meer…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

Alles luistert mee De wind De vogels De mens In het duister Het zwart En het licht Gewicht Dat moet worden gedragen Want je kan een ander niks vragen Geven en nemen Is het eerste gebod Het dragen van het lot Schouders onder het gewicht En toch een lachend gezicht Want het leven moet voort Anders pleeg je maar Luister werk en denk mee…

Al sinds mijn jeugd ben ik amoureux op een toegewijde voedingsdeskundige en al hunkerde ik naar haar zoetigheid ik raakte in snel tempo twaalf kilo kwijt. Maar ze neemt geen blad voor de mond geeft haar ongezouten mening want m'n genegenheid weegt haar soms te zwaar. Dus spaar ik mijn appetijt voor haar op, dan heb ik later een appeltje…

'k Ben niet in m'n hum ook niet in m'n sas 'k Ben een beetje triest en als dat alles was: 'k ben 'n beetje verloren 'k ben mezelf wat kwijt dus zeg ik wie 't wil horen: 'k voel me een kleine meid. Dus ben 'k niet in m'n hum en ook niet in m'n sas gewoon 'n beetje triestig da's alles, ik pak m'n jas! Ga met m'n triest en sas 'n stukje…

van harte gewenst, ten dele weemoed de uitgezochte elementen van een mensenleven lang het behang nog niet vergeeld over dozen verdeeld ligt toekomst stil te wachten daar zullen nieuwe nachten anders zijn wat rest is de kern van ons gezamenlijk bestaan en dat voelt goed we gaan een ander welkom tegemoet…

De schaduw op de muur vreet aan haar lichaam, haar hoofd hij slaat zijn tentakels uit, trekt ze dan weer terug het zweet staat op haar voorhoofd is het angst of de alom verzengende warmte ze schreeuwt om water, water, water dan zwijgt zij slaat het aangerukte glas maar om ze heeft er geen druppel van gedronken maar als de klok aangeeft…

De contouren zijn grijs en zwart Ze doen denken aan de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft…

tien roze nagels aan de vingers van mijn man ik glimlach bij de herinnering een kleine jongen lakt voor levenslust, in miljoenen gebaren lieve Tijn jij zult onvergetelijk zijn en ik zal deze herinnering bewaren…

er is geen probleem wel een verkreukeld pak dat afsteekt tegen de vlakte die de afwezigheid van bergen markeert wat moet er nog gebeuren – het leegscheppen van de middag het bereiden van de maaltijd planten van bospercelen goedenacht wensen gaan slapen in verborgen ruimten ontwaken uit gewetenloos weten…

mijn zomer anders, mooier mens veel meer mens lichaam vol leven zingend hart als een vogel gevoed door licht alles zien alles horen zuiver als de poel met spiegelwolken wiegende rietstengels bestendig in de storm anders veel meer mens gunnende fraaiheid onschatbare tijd…

Koel en berekend Afstandelijk Gruwelijk Niets betekend Dat was mijn eigenbeeld Nu niet meer Het slechte maakt geen terugkeer Door jou boven mijn kwade ik uitgetild Loutering bestaat Een weg die tot een doel leidt Jouw fenomenale talent begeleidt de tocht naar oneindige maat van schitterende verwondering die innerlijk vernieuwt die artistiek…