Alle inzendingen over woonoord

er staat een thuiskomst op de agenda daarna een evaluatie van de dag onder het gewicht van onzinbanen ‘s avonds hoeven we het huis niet te poetsen na zonsondergang is de toegang verboden ramen en deuren gesloten, de slimme thermostaat regelt het klimaat, Tesla aan de steenkoolstroom, carrière aan de competentieplanning, wintersport geboekt…

Drie palmen in het duister, drie palmen in de wind. Gefluister, klein gefluister, klanken die men verzint. De maan is door de wolken bedekt, bedekt: een schicht treft, onder 't zwarte kolken, soms 't hele nachtgezicht. Damars, ketapangbomen zijn angstig saamgeplet, boven wat men hoort stromen, tot een kompakt boeket. Daarachter zijn de…

Onbekommerd toont Amsterdam haar rotte gebit, haar aan aardgas stervende bomen, haar onrein water waarin de zon zich weerkaatst. Uit ontelbare vervuilde neusgaten blaast ze kwaadsappige dampen over haar daken vol televisie-antennes en duiven, waarboven de hemel licht wordt en weer donker, sterren balanceren een paar minuten op de spits van…

Het dorp waarin we wonen is een doodgewoon dorp. Mensen worden er gewoon geboren. Mensen leven er zoals ze leven. Mensen verdienen er hun brood. Mensen worden er ziek. Mensen gaan er dood. De straat waarin we zijn gaan wonen is een doodgewone straat zoals alle andere straten. Ons huis waarin we wonen is een doodgewone woning. Het huis…

Wij woonden ooit een wijle tegenover klokkengalm de torenspits benam het halve uitzicht de ganselijke dag van acht uur af de bronzen slagen tot de middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen De laatste klanken waren weggestorven rond het middernachtelijke uur hoorde je de verre hese roep de muizenjacht der nachtuil was begonnen…

zo broos jonge baksteen in een wei vol ervaring, zo leeg nog de ramen, de koeien keken daar dwars doorheen vader, jouw huis is gaan leven toen de veestapel verdween en het gras zo wit is het nu, zo rood de rozen, met plukjes vacht nog aan het prikkeldraad soms vind je tussen de struiken een poppenarm, een lekke bal of 't ruikt er…

‘k Ben weer in mijn oude hofje Met zijn propere huizenrij ’ Bleekje met de appelbomen Zonnig, vredig stukje wei. ‘k Hoor het suisend bomenruizen, ‘k Hoor de pompenslinger gaan, En ‘t gesliffer van de muiltjes, ‘t Vrouwen-dribb’len komt aan. En als ’s avonds ‘t stadsgerommel Heftig aan de ziele slaat, Is ‘t of met het hofjespoortje ‘n Andere…

Vierhonderd jaren grachten en kanalen Beroemd dankzij de gordel van smaragd De binnenstad, gebouwd op houten palen, De Beurs als centrum van de wereldmacht Maar in de achtste eeuw verdwijnt die pracht Als straks de zee, de Noordzee haar komt halen…

hij de Zalmtoren in aanbouw had haar de Hoge Erasmus 90 meter al direct gezien, zien staan, zien schitteren zelf nu nog een hele kleine jongen werkend aan het fundament van zijn toekomstig bestaan hij de Zalmtoren 215 meter de Zalmtoren koestert de Hoge Erasmus en zal haar van grote hoogte blijven koesteren, liefhebben alhoewel…

Je zou niet denken dat ze spelen, viool, harmonica en tambourijn, voor vijf verwaaiden op dit groot terras en stoelen bij elkaar op schoot gezeten. Hoor dan ons kaal en puur applaus of wij al lang begrepen hebben dat wij de schuld zijn van hun kou en wat er meer lijkt op verdriet. Zij spelen het gedreven of wij van de wind hier op dit lege…

Kennst du das Land? Kent gij het land, waar hoog de ceder wies? een adem Gods door ’t moerbeiboomdal blies? van ’t eêlste bloed de bruine druifrots zwol? de olijftak glom, van malse koornen vol? Kent gij dat land? daarheen, daarheen, o leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên! Kent gij de stad? Haar hoog en heerlijk huis maalde, eeuwen…

Ik wil niet alle geheimen weten, Ik kan daar niets mee doen. Ik zou ze willen vergeten, Kon jij dat ook maar doen! Ik wil niet medeschuldig zijn, Aan de dingen die ik nu weet! Daarom neem ik afstand, ook al doet het pijn, Het is voor mij beter, dat ik het vergeet! Lion Queen @ Geschreven 29 jan.2007. Overleden 20-02-2008…

met gedempte doofheid ligt het uitzicht kort op het oog want hier is niets, geen waarheid geen eigen gelijk geen vuil om woorden in te dopen midden in de kamer schijnt een middernachtzon is dit een ets in steenvlees? misschien een foto van de vader nergens is verte buiten spelen kinderen bal op dak…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier van een gastvrije waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een andere tijd, achteloos gaat de wind er…

De kurkeik heeft tijdelijk z’n basten afgelegd diversiteit in andere vormen, tot in de halskraag van de Taag. De Fado heeft hun God verdrongen in nauwe straten wordt geen psalmen meer gezongen kleurrijke transformaties naar het levenslied, waarnaast de mensen hun Godshuis bouwden soberheid van welbehagen in een mediterrane habijt…

Zeven kraaien bij een dooie meeuw drie advocaten bij een koffieapparaat oude aantekeningen voor een pleitnota tussen de contracten en de uitgeprinte e-mails in een map ik kon niet slapen vannacht en ik stond op om nieuwe aantekeningen te maken de lucht betrekt, de zon breekt door en er barst een regenbui los een bordje 'afgifte goederen…

Een vleermuis aan de nacht hangt niet uw adem aan een vreemde adem zo gij dit beseft het dorp en de mensen nacht'lik huis aan huis één licht - wellicht bij de pastoor - en langs uw weg een late koe In de wig van weg en stroom is van de leegte zo het dorp alsof 't een boot was die maar voor korte tijd op anker ligt Om het staketsel kletst…

Van oude kerken als kreuken in hun heuvel kende de klankenverliezer het gebed. Een klamme echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel onophoudelijk de muren in rinkelt. Van oude kerken waar schellend zijn stem voor de adem op fresco's een sleutel vroeg herhaalde hij het bezoekuur. Een vraag brandde in des klankenverliezers koudvuur en nu…

als zachte armen in omhelzing zo is dit huis mijn tweede huid zuiver als het witste licht spelen kinderen met het kleine weinige in hoopvol klarende kleuren als een groot verrukkelijk geluk het huis…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier een gastvrij waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een ander vergezicht van blokkendozen, moeiteloos…

- hedendaags klankdicht voor immigranten uit de Nieuwe Wereld ter kennismaking met de mysterieuze keelklanken van Nippon - Nippon Honshu Tokyo Kyoto Yokohama Hiroshima Nagasaki Honda Fukuyama Kawasaki Fukushima Kobe Okinawa Osaka Hokkaido Sapporo Fuji Yama - - - - - - - - - - - - - - - - - hedendaags klankdicht…

Is dit mijn stad? De welvaart is voorbij, De schepen liggen rottend in de haven En door het touwwerk vliegen zwarte raven: Het is gedaan met vloot en visserij. Waar is het volk van dit verlopen tij? Men zag het vroeger langs de kaden draven, Het is vergeten nu of reeds begraven, Prooi van zijn laatst, onheelbaar averij. Voorgoed gedaan…

We wilden licht meer licht we kapten de boom die in zijn eigen reiken ons verlangen in de weg stond de boom kreunde kermde kraakte zijn laatste vezel scheurde en met een razend suizen van zijn blaadjes sleurde hij zijn leven neer de wind die hem bespeelde week geschrokken uit eindelijk hadden we licht in de kamer in dat licht keken we elkaar…

De Amsterdamse grachten worden zo groen als gras maar kan zijn weg met de autogebruikers, parkeerders weg met de alcoholisten, de ‘blowisten’ weg met de seks-werkers en gebruikers de Amsterdamse grachten worden zo schoon als schoon maar kan zijn flanerend met je liefje, je moeder of kind fantaserend over nu, vroeger of later feestend…

Er rijdt geen bus meer naar de polder of van de polder naar de stad. Het loonde niet, aldus de folder en daardoor staat de boer schaakmat. Hij leeft er in zo’n boerengat en briest: “ dit is je reinste kolder. De politiek doet ook geen spat en ‘k voel me als een snoek op zolder. Want zonder openbaar vervoer verdwijnen onze jonge…

Men opent een raam en zegt Ziehier de wereld. Men bootst het wonen na in tal van talen. En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders…

Sonnet Tot zulk een grootheid zal Amstelredam nog komen, Dat zij in treflijkheid zal overwinnen Rome: In deftigheid van raad, in mannelijk geweld, In orelogsbeleid, en machtigheid van geld. Dat haar geblazen faam zal snorren door de wolken, En dreigen met ontzag de wijd gelegen volken, De geel' en zwarte Moor, de Turk en Perziaan,…

wonen in een kasteel met voor iedere vlucht een opgehaalde brug alleen de kroongetuige van het water onder de oude brug dicht met kroos van donkere wakken geweken om daar lang herinneringen vast te houden verdiepen of in de traag schemerende watervliezen te verliezen thuis komen achter gesloten muren met kleine vensters…

Een tikkeltje aamborstig bewoog ze zich voort, dag na lange dag, desondanks toog ze bij elk ochtendkrieken weer monter aan de slag, het metrosysteem had met haar metabolisme geen erbarmen, en de trams kronkelen als wormen door haar darmen, veel meer hinder ondervond ze van het stinkverkeer, dat haar soms bijkans de adem benam, zoals een statige…

Kom in deze straat, de laatste straat, en ga van huis tot huis. Kom binnen, loop alle kamers door. De weg is smal, het dek van zand, de gevels zijn gestut, de panden krot verklaard. Hier wonen goede mensen, elke stuiver wordt gespaard. ‘Dit is ons straatje, om ons heen wordt slechts verladen en geraffineerd, hier wonen wij, met…