Alle inzendingen over emoties

verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren hoorde ik laatst iemand zeggen maar toen met de ochtend ook de zon doorbrak sloot ik het het venster – dacht uitstel - en liep weg hier sta ik nu met mijn laarsjes in de zee luister maar, zeg ik tegen mijn moeder die er niet meer is en ik houd mijn GSM aan het zoet gekabbel van haar zoute…

druppels in de oneindig zwarte verte hangt vaag een vreemd verlangen naar een geurende bloemenblouse kijkend door de wazige bril van toen zag ik haar steeds door de polder gaan, op weg naar de volwassenheid zwaaiend in een open Lotus Elan beten haar witte vriendelijke tanden een afdruk van vele jaren in haar foto zoute tranen liepen…

de hut de lucht is blauw, egaal staal blauw achter vier vermolmde houten palen gekoppeld door een gebogen ijzerdraad drie in het licht, één in het nauw de pikkip of de pispaal, zogenaamd de anderen, een gulle lach op hun gelaat, droegen de erwten, bonen, hooi en klaver om te drogen in ons zonnige klimaat verdwenen zijn ze uit het landschapsbeeld…

Een schaduw schiet voorbij Achter een wolk weer verdwenen Een geurspoor komt langs mij Als een kat langs mijn benen Wilde vragen naar je naam Maar je was reeds verdwenen Heeft jouw schaduw wel bestaan In het nu of het verleden...…

bruggen ik heb bewondering voor bruggen hun bogen, hun gekromde ruggen geven aan gleuven en aan kieren aan diepe dalen van rivieren in ons laag gelegen land een zelf gedragen overkant zelfs het betonnen viaduct weet zeker dat het lukt de kruizen van geklonken staal spreken krachtig stoere taal strak gedraaide draden trillen…

Jaloersheid kan alleen maar schaden. Geeft nimmer iets van gerechtigheid. Scheve ogen kunnen soms verraden, dat het gemiste in een ander wordt benijd. Jaloersheid om het niet hebben. Waaronder een hart gemoed soms zo verzuren kan. Dat het leven stuurt langs scheve boorders. Dat veel van een geluk ontneemt als men het leven zo niet…

Een stil verdriet dat niemand ziet. Dat langzaam ingeslopen zich dichter ingraaft in je ziel. Het hart verduistert. Het geluid van zijn ritme ontluistert. Het in het lichaam gevangen houdt wankelmoedig voortstuwend en tot breken toe instabiel. Een stil verdriet van geluidloze snikjes en bittere glimlachjes. Om die irritaties, die levensloop…

de strakke horizon leunt zwaar op nieuwe beelddragers hier telt het zuiden in schokdempers fijnstof een haperend rolluik hier telt het zuiden iets te grof afgesteld mijn hele cruiseschip draait om je as -------------------------------- uit: 'Rouw met diertjes', 2013.…

Bij elke stap bezig met de overkant. Vraag het de Maas onder mijn voeten, de meeuw, onbevreesd dansend boven de stenen brug. De overkant is een belofte, komt huizenhoog me tegemoet, flonkert en lonkt, geeft zich halverwege over. Wyck of Maastricht, beide badend in de roem van eeuwigheid, keer ik terug of loop ik heen? Steeds dezelfde gedachte…

Mensen krijgen kansen genoeg Maar een nieuwe kans Is nooit te vroeg Pak die kans met beide voeten aan En dan er ook echt voor gaan Ik ben ik En jij bent jij Juist omdat we anders zijn Maakt dat ons blij…

grindpad achter het hek aan het eind van het grindpad vraagt de stilte om aandacht geen geruis in bomen geen bewegend gras de vogel zingt geen lied de dood maakt me hier wakker ik wist nooit goed wie je was en waar kon je moeilijk volgen op je zelfgemaakt kompas je achterstevoren denken je eindeloze fantasie je knikkeren met…

als ondergaand van weer een dag zon de avond kondigt blaast wind de wolken die mijn dag duisterden het betere hopend naar zwart avondgat waar het weten zegt alles moet passeren alles moet voorbijgaan wakkert mij tegelijkertijd het vrezend weten dat niet eeuwig de nacht duren zal uiteindelijk is het weten niet het wensend denken…

beheerst althans zo leek het bewoog zich mijn leven het afgelopen jaar bagage onvolmaakt nog onaangeroerd stond al maanden klaar om de hoek wachtte de bedaarde boemel op een tweevoudig spoor het was tijd ik moest instappen maar voor ik het wist reed hij alweer door - maar nu… opnieuw waag ik de tocht druk mijn neus wat…

Je weet niet of deuren... voor je open gaan er welkome gastheren achter die deuren staan Die de deur ontsluiten zal de kier.... groter zal maken Zal de deur dan piepen of kraken? of geluidloos uitzicht geven op gang of hal? Misschien..... is het er een Augiasstal of is de vloer geboend gestoft de lambrisering? Je weet een ding…

terwijl hij haar drapeerde in wazige beloften de zachte judaskus nog op lippen brandde legde hij de leiband losjes om haar nek en maakte zich op voor een volgende encounter en daarna nog een en nog een en langs andere wegen nog meer.. het kon hem nooit genoeg…

je scherpte aan het glad en rond bleef steeds meer staan ook in je stem liet jij de hoge tonen iets meer vrij je gebaarde sneller in vaak ongedurig zijn jouw haast voelde niet fijn tot jij mij sneed met je onzekerheid wij waren samen kwijt toch zijn wij teruggegaan op zoek naar waar het is ontstaan de omslag waarin rust door…

Mijn 70e winter Het is koud op zolder Het hout van de vloer kraakt als die krimpt De vos blaft in de nacht waar de maan zijn eerste kwartier vindt Ik warm mij tussen twee dikke dekken Onderin dubbel geslagen met mijn voeten er in Wil met gedachten nog wat tijd rekken Maar de slaap heeft het gewin. Droom van warme chocolade De houtkachel…

Ik vertrouw op de waarheid; maar wat is die waard. Onduidelijke lijnen doorsteken mijn kaart. Doorzichtigheid kan schijnen waar vaste waarde verdwijnen. Mijn blik vertroebeld raakt in een vertrouwen beschaamd. Mijn toenadering mijn handelen zullen normeren. Wanneer de geloofwaardigheid mijn kern niet meer raakt. Ik vertrouw op de waarheid…

In starren nacht lag de woestijn van 't leven, En strekte ver zich in de somb're tijd, Daar was geween en wanhoop, moord en strijd, En boven kwam een zware bloedwolk zweven. Daar bloeiden bloemen, in gestadig beven Geschommeld door de wind van haat en nijd, De rode: bloeddorst, en de gele: spijt, En witte stonden grimmig-doods geheven.…

Door staal omringd, hoog boven de stad, voelt mijn hart als een achtbaan wanneer onze ogen elkaar ontmoeten. Als twee wolken die botsen, barst het gedonder los. De andere kant van je ziel komt los. Een ijzige nevel vult de ruimte tussen ons in. Je rug, als een muur van haat naar mij toegekeerd. Door dik en dun, samen hand in hand…

Verlatenheid schijnt jou niet te deren. Verlatenheid hoort bij een droevig hart. Gebroken en donker gekleurd is het glaswerk; wat eens kristal zuivere mogelijkheden had. Verlatenheid door het niet doorzien; dat een verlangen naar zuiverheid was op de weg naar een mogelijk misschien. Dat in een werkelijkheid de zuiverheid blijkt te zijn…

We kunnen de vrede laten bloeien haar hoeder zijn en samen het onrecht uitroeien zij is de roos die wij koesteren en bewaren zo kan het leven vredig verder varen zij is de schoonheid van de later jaren want dan eerst zien wij de zin van onze inspanningen in.…

gelukkig bestaan kleuren om dingen op te beuren zonder hen was alles zwart eentonig of ietwat apart de grijze muur die wil ik wit de zilveren stoel die ik aanbid de gouden schijn van het maanlicht geeft blij gevoel, een fraai gezicht de hemel verf ik altijd blauw de zon zingt geel, ik hou van jou het gras dat kleur ik in 't fel groen…

Geen escapades met iets van samenzang. Hoewel de aanzet anders doet vermoeden richten wij ons op het algemeen belang. In de kern zijn wij solisten, die het alleen zouden willen doen als we niet beter wisten. Onze doelen zijn voor het nut van het algemeen; voeren langs de vele wegen over wat ons optilt boven de eigen belemmeringen heen.…

ik twijfel over alles was het goed of slecht juist mijn gemoed doorheen de dagen zont en sombert als het weer is dit goed of fout misschien zal ik dit doen of dat laten bij duizenden wortelen zich bezwaren praat of zwijg ik beter niet misschien als het niet lukt fout gaat of mis kan ik dan nog terug of beter ik dapper…

Een vertrouwelijk gesprek met het oog op een wederzijdse waardering. Een tweezijdige lering dat men afspraken kan maken met elkaar. En dat men zonder gevaar op de ander kan bouwen. Dat men een fundament van vriendschap kan leggen om iets op te bouwen met elkaar. Een vertrouwelijk gesprek heeft het vermogen om onder vier ogen een brug…

Aan mijn oude fiets hangt de geur van vrijheid eigenlijk is het niets of het moet die roestige ketting zijn vrijheid openbaart zich in grootse onvolkomenheden.…

Ik voel geen onzekerheid; die heb ik reeds diep opgeborgen. Verwaterd zijn de twijfels door de tijd. Onbelangrijk zijn die oude zorgen. Wat zijn die muizenissen nog waard in die zaken waarop ik niet ben voorbereid. Waarin het nieuw geluk geborgen is; waarin ik in de poel van het ongewisse vis. Dat vissen kent nimmer de voren; waaruit…

Hallo pijn, hallo angst, hallo schuld daar zijn jullie dus! Welkom verlatingsangst! Welkom faalangst! Welkom doodsangst! Is dit jullie volle omvang en zwaarte? Goed, dan weet ik dat Jullie zijn met z'n drieën, zie ik Ik wil graag met jullie kennismaken Dit voel ik dus bij het afscheid, Elisabeth Is dit alles? Dat moet ik wel zeker weten…

De bom slaat in. De scherven, roodgloeiend, branden door mijn huid. Doorklieven mijn botten. Ik voel geen pijn. Geen zenuw wordt geraakt of wel? Ben ik voortijdig lamgeslagen? Werd bevestigd wat ik eigenlijk al wist? Was de rook er eerder dan de inslag? De rook, de rook die verdampend werkt. Als alcohol of drugs, die je laten functioneren…