Alle inzendingen over emoties

Je bracht vrede in mijn hart dat daarvoor een strijdtoneel was geweest om aandacht te verkrijgen jij bracht rede in mijn geest die een wirwar van betekenisloze woorden geworden was jij toonde mij een weg naar rust ik ben je dankbaar voor het vinden van de juiste snaar.…

Je krijgt heel wat te verduren, toch slik je het. laat je niet leggen in de luren domweg omdat je dat niet ligt. Je krijgt heel wat te incasseren soms teveel zoals het lijkt men zegt: de tijd zal 't leren maar de pijn: zonder onderscheid Is meer dan een mens kan dragen. Toch lach je, telkens weer alsof de zon ied're dag schijnt maar…

Ik heb mijn zinnen gezeefd ik hoef niet te keren ik heb geleefd.…

Soms ben ik gewoon pissig een ander woord is er niet simpel " uit je hum" past dan even niet. Soms ben ik gewoon pissig waarom 'k heb geen idee je zou simpel kunnen zeggen: 't zit je dan eventjes niet mee. Soms ben ik gewoon pissig gelukkig niet al te lang want hele dagen pissig daar heeft geen mens wat aan.…

in iedere vlinder zie jij haar elke wolk is een teken dat zij bij jou is ik weet hoeveel je mist en zoekt tussen dagelijkse dingen naar even weer die blik of geur herinneringen ik herken haar soms in jou die lach de kleuren van jouw ogen en leun op de herkenning van toen zij jonger was…

Vannacht. De wind wakkert en begint te razen, zoals schreeuwende meeuwen doen. Boze vogels vliegen af en aan. Vanmorgen. De wilde wind is uitgeraasd. Ik denk aan een kwaadgeworden kind, dat boos gaat spelen, en de lieve vrede vindt.…

Ik ben een te hooi en te gras dichter na voltooiing is mijn hoofd veel lichter weet nooit wat er komen gaat voordat het ineens "ga schrijven" slaat ik ben dan vol verwondering het is zeker geen uitzondering dat ik ademloos ga lezen niet weet wat de titel zal wezen dat noemen de realisten inspiratie zeker is, het gaat zonder transpiratie…

Als ik voor mezelf kies Wat is dan mijn verlies Als ik voor mezelf win Wat is dan mijn begin Als ik voor mezelf ga werken Laat ik dat dan aan een ander merken Ik twijfel veel te vaak Vroeger maakte me dat wel kwaad Inmiddels blijf ik positief Dat voelt tenminste lief Begrijp je nu mijn brief?…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn [2010]…

In korte nachten van lange twijfel waar de uren kleine cijfers tellen bij het verlangen naar de herinnering van de kleine dingen die het grote geheel van leven voorzien is daar weer een flard een zin die je sprak een blik van je ogen en dan het besef dit is er nog steeds ook al is het voorbij ik vang ze op papier de nacht…

Toen was er Een verhaal Dat ontstond In het geheel Een wonder Dat geschiedde Daarna wilde de mens Gods evenbeeld Herscheppen In de kunst adoratie God is een eeuwenlange inspiratie Toch blijft de vraag of hij er is Hij is er als een slang die sist De goede god wordt altijd gemist Wanneer geeft hij een echte hand Dat kan alleen een zielsverwant…

De laatste dromen zijn gestorven over het landelijke van het landschap zwerven lopers naar de boom die stiller is dan zwijgen alleen onder jouw luchtruim bespeel ik jouw string maar je hebt niet in de gaten dat ik zing voor het verleden van jouw zomerse land er zijn geen grenzen, vrij is het strand de eerste stappen zijn voltooid.…

toen de wind zo heel zacht op je huid niets dan een zongordijn voor de wereld zoveel meer dan verliezen en de stille pijn het gras fris groener dan ooit zienderogen sprookje weet je nog… toen in onze gaard het hemelse geluid die vogeltoverfluit……

In de hitte van de strijd op 't scherpst van de snede, dacht die vlotte blonde meid daar ga ik mee naar beneden. De koelte sloeg toe, zonder scherp te zijn geweest ze werd het ineens moe liep weg van het feest. 't verhaal dat 't mes bot was speelde heel geen rol zelfs de wijn in 't glas zorgde niet voor extra lol. Ze vertrok, net op…

Wanneer de muizenissen komen kan ik toch beter naar de vijvers gaan en kijken naar de ganzen, naar de eenden die daar in vrede bij het water staan of duiken in de koele plassen waar waterplanten groeien zonder tal alsof er nergens oorlog, nergens vete ook maar heel even ons verstoren zal. Ik ga nu maar meteen, eer muizenissen gaan groeien…

Ik wil zwerven ik wil dwalen over stenen over gras Ik wil thuiskomen met verhalen over vroeger hoe het was…

Hij staart naar buiten hij ziet de wolken gaan vaart met hun mee niemand die het opvalt maar hij is weg verkent het hemels firmament en vindt zijn rust waar een ander alleen nattigheid voelt.…

ik ben het licht in de donkerste nacht je schuil voor je ergste regenbui als je huilt je zachtste glimlach je schaduw op je warmste zomerdag je waarheid als je gekwetst bent je zielsverwantschap zoals je jezelf kent je kostbaarheid in je geloof je omhelzing in je troost als je bang bent je vrijheid je verlossing als je blij bent…

Soms is iets fictief Is dat dan lief Of stout Het is maar Net Hoe jij dat beschouwt…

het maakt niet uit hoe hard ik boen het vat wordt nooit minder vol daar mijn tranen de emmer blijven vullen tot aan het randje van wat mogelijk is mijn hart gebroken in stukken om me heen en ik, ik blijf maar boenen…

wereld van water schakering van blauw en groen rood en zwart mijn lijf als een splijtende vuurzuil triomf en schreeuw om redding…

ik donker de dagen in afnemend licht wis langs mijn ogen voel teruglopend zicht door een onbekend schaduwen verloor alles langzaam contrast verdween schoonheid die was heb al jaren het glanzen van kleuren gemist vernisjes verworden tot craquele in wat grijzig wit ik weet het helderen nog uit mijn jeugd een sprankelende zon in…

ik weet niet waar ik moet beginnen er is iets heel erg koud en stil van binnen zie de wolken weet hoe wind hun vormen kleurt kan ze volgen maar het lijkt of er niets aan de hemel gebeurt ben gaan lopen langs pleinen en straten er heerste een drukte alom er was geen mens die wilde praten heb het gevoel alsof ik steeds minder besta…

Een telefoontje in de morgen, een klein bezoek, een zonnestraal, heel veel gedachten ook aan vroeger en tijd voor vriendelijk verhaal; een plots besef hoe groot de waarde van ieder ogenblik dat zingt, van elke groet, van elke glimlach, van zoveel dat ons hier omringt; laat ons maar danken in de avond, vergeven wat geen liefde was, dan…

Dit stukje paradijs dat aarde heet een wereldorp voor iedereen die ademt waar God de touwtjes stevig in handen heeft gegeven aan mensen die lijken op hem maar soms ook duivels zijn gebleken…

Ik wil me niet blind staren Op overwinningen of gevaren Ik wil niets accepteren of overzien Mijn verdriet is er toch wel en bovendien Ik kan niet leven van rottende bladeren of bloeiende bloemen Ik ken de liefde Ik accepteer de gevaren Ik heb het geprobeerd en soms opgegeven Ik voelde geen regen, geen zon bovendien Ik dacht: ik zal…

In de stad ben ik weer door grenzeloze noodzaak zie ik een blauw schijnsel door de gordijnen van een vreemde maan die de nacht straalt wind waait emoties over spiegelende meren een stille ik in jou wandelt over water geluidloos het hart, vol sentiment gaat hevig te keer mensen zijn onderweg er is geen alternatief voor onderbewustzijn…

nog altijd ontlok jij kippenvel bij hen die jou nog altijd beluisteren veel te vroeg ontvallen door die kut ziekte; kanker waar je altijd openhartig over sprak dat liet een diepe indruk achter evenals jouw rauwe stem die mij nog altijd roert tot kus ik jou goedenacht…

Gevochten voor mijn onschuld, gevochten voor het recht, ook bekend mijn eigen fouten, een pleidooi eerlijk en oprecht. Maar het mag kennelijk niet baten, het leidt niet tot gesprek, geen mogelijkheid tot erkennen, geen mogelijkheid tot herstel, er wordt alleen geoordeeld, er wordt niet geluisterd naar wat ik vertel. Bedolven onder beschuldigingen…