Alle inzendingen over landschap

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

een kleine valk scheert klagend over witte huisjes aan de dijk tussen land en water de populieren ruisende bakens met trillend blad de brede rivier verdeelt het land gedreven stroomt ze door het landschap naar de open zee alles gaat over in iets anders wortels en vleugels steeds verder terug in de tijd…

straattaal verdrijft doofheid het luchtledig lest woorddorst vloedlijnen verleggen grenzen meerdere wegen leiden naar Rome een knoflookpad is een dier naast gebaande paden lonkt het onbegaande, met voeten getreden hoeveel verwondering zou ik hebben gemist zonder verkeerde afslag…

in dit onontgonnen land van steen en ijs van de dichtgevroren ijszee en bevroren aarde keert met het voorjaar het licht in het noorden terug de hut een stipje in de mist als een kleine aangespoelde kist de koperrode zon en het onbedwingbare verlangen naar de verte haar wezen verschuift met de tijd…

Niet zomaar een stroompje op de Veluwe. Ik kies mijn bedding door een statig bos. Halverwege moet ik wèl jongleren: publiek is dol op een waterval. Dan volgt het oergebeuren: bruinsappig murmelen langs bladeren en boomwortels... Soms flitst een fietser mijn diepe loop, hoor ik gemijmer uit het calvinisme. Als een Jabbok* voor de toerist…

De moderne stad lag niet langer aangemeerd aan het platteland. Hoogbouwen hakten als zonnewijzers op wijkende weiden.…

Sparren als roerloze goden. Zwartwitte, zwijgende habijten. Daarmee lijkt alles gezegd. Je bent geen kind meer op dat elfenbankje, noch die flitsgrage eekhoorn daarginds. Onafzienbaar heerst hier een grimmig regime. IJselijk elegant. Onwijs stil. Tot na een wending van de wind goddank de zon zich laat zien: humor de sneeuw doet…

ze wandelt door het lage land langs grijze rivieren waar vergetelheid in verzen samenstroomt meanderend door uitgesleten tijd buigt de wind hen heen en weer…

er komt niet uit het buitenleven niets hoewel het zich eindeloos uitstrekt zich verder verwijdert van verdwijnende einder of het mistig is vraag je niet dat ik weet wat weet ik met mijn stampvoet driftige hand vlammend oog nu eigenlijk steeds verder keert het zich inwaarts waar water wegzinkt in land is dat het?…

Verhangen naar de rand van een lavameer hellewichtig in de krachter voorgelicht: kokend magma, as en rook, zinsexplosies en het neerkomen van gloeiende stenen en benen, snerpend als glas dat tegen glas wrijft, omringd door bulderende gaswolken, loeiende wind die je dwingt de ogen te sluiten, de adem in te houden, gekluisterd aan het zachte…

Ik heb het fluitje aan mijn mond gezet. Mijn vingers overtrippelen de gaten Buiten mijn tuin ligt de rivier gebed In maanlicht, en er rijst een brug van jade. Een brug van jade overspant het licht, Mollig van schaduw aan haar ene zijde Een smalle schaduw schuifelt in het licht, En buigt zich over en staart in het wijde. Zij staart naar ’…

Nu de man de rivier over vaart ziet hij het groen, hij staart hoort een verre stem De stad krimpt achter hem tot een maquette van steen de man lacht, hij is graag alleen De warmte trilt in stille lucht vogels dansen er in hun vlucht de riemen klieven in het water De man denkt nu aan later als hij weer over het water kijkt en zijn tocht…

Hoogwater. Vruchtwater De Schelde ontplooit zich Zijn naakte spiegel bedekt nu De matte en laffe rand Bloemen reiken de hand: Een erehaag, gadegeslagen Neergepend in vogelperspectief De tijd aan de dijk gezet Vergrijst in spaakwielen…

Eerst dient de horizon zich weidser aan, zo zonder bomen die het uitzicht zeven. Dit werd pas 's winters even vrij gegeven, om er dan snel een loofdoek voor te slaan. Een kleine bal, een zwarte volle maan, lijkt al wat in de verte is gebleven. De bomen zijn steeds ijler weggedreven. Van dichterbij zie ik een pony staan. Daar ging ik met…

Ik rijd door de brede vleugelslag van de akkers die versnellen als licht geveerde velden in de lijn met de trein de voren op het land zijn lange slagpennen rulle veren het zand bomen verglijden als hoog geplante twijgen om licht aan te rijgen mijn hoofd rust op een kussen van glas ik ben me van geen kwaad bewust zowel achter als voor…

Straatlichten en hun weerspiegelingen versmelten en verdwijnen in 1 punt in de verte: het punt van gekende terugkeer. Door dat punt, voorbij dat punt wil ik heen. Lichtbakens op de warrelende weg tijdens de verre zoektocht naar het dichte ik.…

de ochtendnevel sluimert in stilte staat de wind op de kim ontwaakt de zon baadt in zee. ------------------------- Uit: 'Henk Lassche, het eigen landschap', biografie van Ed Wingen, 2001.…

Terwijl ik tussen 't groen vogels zie kijken ik niet laat merken dat ik ze hoor al tonen ze zich als een volledig koor alsof zij onsterfelijk willen lijken vraag ik mij in gedachten af wie zij bereiken. Of ik in mijmeringen deze ochtend iets verloor en belopen ook zij in leven meer dan een spoor, zijn ook zij niet tijdelijk hier dat wat eens…

Voor de schrijver van 'Leesbaar landschap' Het is natuurlijk maar een vraag, maar landschap onder water, denk je dat dat leesbaar blijft, of dat het zich pas prijsgeeft, als het droogvalt en zo'n beetje eiland wordt, of dat het gors of griend is, dat je laarzen nodig hebt en, wat je zegt, voldoende hout, zodat de steiger nog een meerpaal…

En dan is daar de zon van mei. De r van regen blijft achterwege. Wij spoeden ons naar een malse wei waar watertjes welig tierelieren. Ik spreid een smetteloos laken uit om gauw een plek te reserveren. Wat een weidse rust - ik ruik het! Dit landschap moeten we respecteren. M'n liefje zindert met me mee. Een bij landt op haar ranke neusje…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

Exotische flora in zachte pasteltint strand in diepgroene kapen omzomend dichtbij, landinwaarts, de toppen van Kedah, rijzend uit bosrijke mantels als tempels van Boeddha op stijgende trappen, pagoden op Britse enclave met in de verte de wazige kustlijn van Atjeh, als fata morgana. Dat bacpackersstrand aan de Straat…

De dag schept na een onrustige nacht gelukkig lucht, naast een vreemde werkelijkheid zwelt het frêle licht glorend aan. Op pad maak ik een gruttoimpressie van het landschap, ga langs de dijk die verderop iets begint te klimmen, er huppelen hazen over de akkers. Hoe mooi oogt ook nu dit gebied het het hoger klimmende licht, klinkt in de…

Water, dat zand grijpt, en weer los moet laten. Wind, die wolken drijft, tot voorbij de horizon. Wad, dat eeuwig verandert, en toch hetzelfde blijft. Wadden leven zoals mensen leven. Wadden veranderen, tussen eb en vloed. Mensen balanceren, angstig of moedig, tussen kwaad en goed.…

Er groeit gewas langs elke oeverrand De mix van groen is hier een lust voor ’t oog Wat vroeger zompig land was is nu droog Bij ’t schippersdorpje Broek in Waterland De houten huizen lijken van fondant Hun zachte kleuren als pastel seringen Een fraai bewerkte deurkalf doet mij zingen Van ’t schippersdorpje Broek in Waterland Ooit schreed…

Samen met de bladeren op Allerheiligen uit de lucht gevallen, kuier ik langs de Leie. De koeien verdrinken in de nevel en loeien hun eenzaamheid uit. De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

De honderd steden met poorten 's nachts op slot. In de grachten, tollend van vuil, roeit de bacil van cholera asiatica aan. Venen tussen de steden dof overstromend. Droge gronden hoeden jager en herder. Aan de oostgrens rondom de dorpen weiden; akkers met meekrap, vlas, hop, hennep. Laagveen daalde in 't water af. Soms, in de mistflarden,…

'Moet-je-doen' Door tunnels van groen lopen door manshoog gras door zomers geel koren Onder.... de Eiffeltoren de Utrechtse Dom mag ook in elk seizoen Blijf wel naar voren kijken..... niet opzij Blijf ook adem halen diep ademhalen bij elke pas of stap Door tunnels van groen lopen...... moet-je-doen.…

Het wassende water zoekt zich een weg, een uitweg 'r bedding verlaten... De kaden huiveren bij het zien van zoveel spektakel dat zich niet laat weerhouden door paal, hek of heg ze zullen niet baten Het schijnt.... de God Neptunus die het water als 'n hellehond heeft losgelaten.…

Als ik uitkijk over het landschap van mijn bestaan dan zie ik veel aarde maar weinig aardigs wil ook geen wandeling meer maken daar zie ik als een berg tegenop en zeker geen mensen ontmoeten misschien nog wel een dier een loslopende verdwaalde labrador Ik zou geen dag meer willen leven en zeker niet een dag van mijn leven willen overdoen als…