Alle inzendingen over tijd

Onderweg naar jou beklim ik de berg van tijd -- die alles verbergt.…

Wat rest van 't brede haar en bittere gouden ogen, En van de woorden en van de gebaren En van de droevigheden en van al het staren Om dit dat alles was en is vervlogen. Wat meer dan rozen in de storm gebogen En bladerloos geschud boven de eigen blaren, En oude tederheden, die geteisterd waren Met droefenis en die geen troost vermogen.…

in het open luchtruim dansen vogels zich bijeen cirkelend boven het standvastige gebouw van koper en graniet boven de ingang prijkt Mozes in steen gebeiteld samen met de tafelen der Wet in een gesloten ruimte op de bovenste verdieping wachtte de galg niemand keerde terug…

met vaders pet en de door zijn moeder gebreide zwembroek hield onze held destijds in heel hete zomers een oogje in het zeil schaamte was hem vreemd dat werd pas jaren later uitgevonden…

0 dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier. ------------------------------ 'Uit de Rubaijat' (1914)…

De vaas bleef bewaard sierlijk en versierd, honderden jaren, niet voor de bloemen of het water. De kast niet voor het hout noch voor de inhoud. De schaal niet voor het fruit en het kasteel niet om in te wonen. Evenmin als er van jou iets overblijft in deze woorden. ---------------------------- uit: 'Speelgoed', 2000.…

‘Zij zijn voor sterven en vergaan geboren,’ zo dacht ik vluchtig toen ik bij de rozen was. Maar schrok, en hoorde dreunen in mijn oren: wat is u zelve, ijdel mens, beschoren, zo kort als gij hier wandelt bij de rozen op het gras?…

Mijn moeder zei altijd: “Van de wind kun je niet leven. Laat me eens je handen zien. Hier, kijk maar even. In elke hand staat een letter en als je ze leest, staat daar: Mens werk. Het staat daar geschreven.” Ik keek en begreep, dat ik moest werken om te leven. Nu ben ik oud, in mijn handen staan ze nog geschreven. Oude handen, wat meer…

Het leven is niet alleen dat wat ik vanuit mijn venster zie. Het leven is veel meer. Ik weet het want ik heb het gehad. Het besef dat met het klimmen der jaren, de ruimte om je heen, steeds enger wordt. Dat is een stil ervaren. Mijn kinderen staan nu in het volle leven. Met hun eigen verwachtingen hun eigen idealen, zoals ze dat zelf…

de tijd valt hier samen met het ego door de mand Dean Martin stuurt nog steeds Red Roses for a Blue Lady hoe lang ben ik nou hier een half jaartje ongeveer, Henk de buurvrouw van Henk fluistert dat ze zijn mes en vork aan de goed kant gelegd heeft ik snap niet hoe ik hier gekomen ben herhaalt Henk, het was volgens mij een ongeluk…

de dagen geketend aan stilgevallen uren getekende wijzers naar geërodeerde stomgeslagen tijd…

Ik zie dat bleek gelaat, als met een krans Omspannen door het strenggeplooid korset - Die zachtblauwe ogen weer, als in gebed, Neerblikkend naar de vlugge naaldendans. En aan haar voeten, in de zonneglans, Zie 'k, hoe een blonde knaap zich spelend zet: Dan - aandachtsvol - soldaatjes kleurt hij, met Helrode mantels en een…

Het verleden klopt niet meer Geluk brengt geen poëzie Richting de tuin En waterornament Onoverwinnelijk ben je niet Nooit meer Geweest Als een eenzame straatnaam Het klopt niet meer Ook niet die schreeuwende Overdreven aanwezig Hij is nu een vreemdeling Gek Als je terug kijken Mag En staar maar niet te lang Het is goed zo…

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

licht en lucht raken elkaar over de daken van de wereld het gezicht van de slapeloze zwerft omhoog alsof hij wacht op iemand of iets hij zinkt in zijn bed terug en licht de dagen…

En droevig zit ik, in mijn eenzaamheid, in hooploos nietsdoen. Al mijn uren dood ik in ijdel snakken naar het eindlijk einde des lange, droeve dags, naar 't eindlijk einde des lange, droeve Winters, zelfs naar 't einde des lange, veel te lange levens, dat, zwaarder dan lood, zwaar als de smarten zelf, weegt op mijn hoofd.... En onbeweeglijk…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht ingepakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------------- uit:…

Het is weer maandag, een nieuwe week begint. De was moet gedaan, de vuilnis opgeruimd. Hè, bah, wie dit verzint! Ik doe maar mee. Al voor de koffie, maak ik dat klaar. Dan kan ik rustig zitten, gezellig bij elkaar. Een volle bak vanmorgen. iedereen is paraat. Even uit de sleur, eventjes wat anders, even buiten de deur. Het gaat…

ik zag je hand op het behang ogen die wegdroomden vingers die de tijd nog voelden in de pijn van toen die even krampten toen je weer de stemmen hoorde van het twistgesprek op de overloop waarvan je in de toon alle hoop verloor nooit is het meer goed gekomen de lat was veel te hoog gelegd wat restte bleek het laatste op de…

Kleine witte wolkjes drijven langs de hemelboog. De ondergaande zon kleurt ze hier en daar wat roze tegen het zachte blauw. Het wordt avond. De zon zakt achter de huizen aan de overkant. Nog even, en de schemer verdeelt zich over bos en veld De merel zingt nog zijn jubelend lied. zwart tekent hij zich af in het schaarser wordend licht…

De uren vliegen voorbij De dagen slijten Maanden monden uit Jaren gaan voorbij Ook al lijken zij eeuwen Onszelf vaak voorbij gehold Tot stilstand gekomen In een rollercoaster Van het hiernamaals Het heden voorbij Het verleden in zicht De toekomst afgerond De tijd tikt genadeloos Een hoekje af Het hoekje om It’s only rock ’n roll…

Er staan hier aan 't begin van onze straat Nog van die kleine popperige huizen Je zou toch denken met niet veel comfort Een voortuintje en achter nog een lapje Niet al te hoog, bescheiden oppervlakte Genoeg om heel tevreden met z'n twee En god weet hoeveel nazaten Er in die honderdtwintig jaar De kit met kolen vulden, De blik op…

Je moet tijd rekken als je tijd ervaren wilt -- zo vluchtig is het.…

Omarm mijn huis mijn paard mijn hond wat zal ik doen als jij er niet meer bent Waar zal ik slapen Hoe zal ik rijden Wat zal ik jagen Waar kan ik naar toe zonder mijn zo gretige snelle rijdier Hoe zal ik weten waar het gevaar of een schat ligt in het dichte struikgewas als Body mijn goede slimme hond dood is Hoe zal het zijn…

ik verlang naar de tijd toen geld anders voelde het was meer waardevol ik leefde op water en brood maar ik word nostalgisch als ik terugdenk aan die zeldzame dagen van gebraden kip en rode wijn ik voel een diep geluk als ik een keer in de zoveel tijd kon eten en drinken zoals iedereen niets smaakte lekkerder het leven was goed…

TRANSITIE Niet bestemd voor ogen van weekhartige lezers geporteerd van lichtoppervlakkig zoetsappige rijmsels, niet gediend van vrije associaties. Hen raad ik aan, kijk even voorbij neus en tenen... en loop een deur verder henen, gelijk liesje lot lopen leerde, langs de lange lindelanen... IN TRANSIT Ik kwam wat onbekende teksten…

Een iets bescheidener persiflage op maartse Küren en het hedenochtend over onze vredelievende hoofden neergedaald zesregelig kwikzilverig razend snelsonnet van de hand van onze zondagswoordenaar, maestro Jan Bontje ZOMERTIJD Het lijkt al mei en toch is het pas maart Al kruipen IJsheiligen uit hun holen Voor krokussen de dood of gladiolen…

ik meen verloren tijd in te kunnen halen zoals een visser vis met z’n net herstelde net helaas heb ik me vergist en zal weer falen tijd wordt nooit verloren haalt mij met gemak in zoals altijd al ging ik besef dat ze mij weer is ontglipt als gladde slijmerige alen en met mijn net zal ik geen tijd vangen zo geldt de wet…

de oude vrouw draagt het kind dat niet wist hoe het groeien moest de oude man laat de vader binnen die niet wist hoe kort het leven was altijd samen…

Ik ben niet meer met u alleen en op de peluw is er geen o lieveling, die lot en leed zo onafwendbaar zeker weet. Geef mij uw mond en zie mij aan: lang voor de zon, lang voor de maan verzinken in de wereldmist zijn onze namen uitgewist. En wat mijn hand te strelen vond zal liggen in de wintergrond en wat mijn stem aan u bescheen…