Alle inzendingen over tijd

met een donker gebaar plooit de nacht alweer een vouw in het bestaan van onafgewerkte plannen tot rust gekomen handen hunkeren onder hun juk van overjaarse lagen eelt naar hun verleden satijn dit heden en haar duisternis kunnen niet bekoren noch het ochtendgloren wekken de tijd groeft een nieuwe stempel en draalt verder op 78 toeren…

aan de wand hangt een antieke klok een gedrocht met frullen uit zijn mantel is een harp en een gems gesneden hij ruikt nog naar een ver zwart woud raderen kraken, de worm graaft in zijn hout benen wijzers schuiven over de plaat om het uur hupt de koekoek uit zijn kooi en roept zijn naam gisteren begon die ijzige tik aan een zenuw te knagen…

In lome tred tikt traagheid door de dagen lobbig liggen de uren onder de zon verdampen en vervliegen tot zuchten in dit magische moment van ‘nu’ in de nacht flonkeren sterren vanuit een steeds verder schijnend firmament de koele bries draagt duisternis ongezien tot de grens van het ochtendgloren vogels jubelen de morgen toe overtreden…

de plassen in het woud zijn wat minder helder hun diepte eerder ondiepte en het spat niet meer zo hoog als toen hij als kleine uk zijn lijf erin liet landen op ontdekkersvoetjes met beslijkte kindsandaaltjes het pad waarop vandaag de oude grijsaard schuifelt is geharkt en uitermate droog met afgeschermde en versleten randen om de dieren…

Het gepolitoerde mahonie houten paneel In die deur met zijn duizenden draaien Nu een glans en troosteloos geheel Zou geen zacht zijden rokken meer aaien Gefluisterde geheimen aanhoord Gesloten om weer heimelijk te ontsluiten Begeleidde hij in liefdevolle momenten Glimmend lachend in onschuld naar buiten Moeizaam kreunend dient hij nog…

Ik hoor nu nog de zee en zie haar golven ontstaan en in een beweging voor verre tijden blijven bestaan Ik voel nu nog het zand dat door de zee wordt gekust en straks door de wind in gladgestreken slaap is gesust Ik ruik nu nog het zout en deze zon op mijn huid en de kijkende lucht van het stiekeme mensengeluid Maar er komt een moment…

Er komt hier meer dan stof en licht van oude dagen, men kende nog elkaar Bijnamen vaak en bijzondere beesten zoals de zieke geit van de boerin die naar Lourdes ging voor water, daarmee haar lievelingsdier genas, dat haar nog jarenlang van melk, van kaas voorzag tot op een dag haar tijd was volgemeten In de zomermaanden klinken verdwaalde…

Zwierezwaaien op een been nog één pijp wees me genadig zwaartekracht laat me maar klagen over steen en beenzaam ouder worden blaas de moedeloosheid uit je oren en lach de spiegel in scherven wordt de oude mens geboren wanneer het geheugen gaat zwerven stram van leden maar nog vol geest ik ben nog nooit zo jong geweest grijs haar…

Het uur voor de dag de zestig minuten eer de nacht begint schijnen altijd sneller te lopen dan de rest van het etmaal Voor de nacht wordt nog even gelezen voor de dag omgedraaid terwijl sterren verbleken lijken onder te gaan Hier houdt iets tegen blijft het hout van het huis eenzaam kraken, wiegt de boom de taken in zijn kruin aarzelt…

De wolken en het water gaan voorbij; oorlogen en gerichten, vluchtige bloesems en oude sterrebeelden, zij worden alle spoorloos weggewist. en wat, mijn hart, rest er van u en mij? een handvol verzen, niet langer dan de wind het vallend lover draagt en het getij hen als dood blad voorbij sleurt en laat verrotten in vergetelheid; en in het…

onbereikbaar edoch aanwezig in mij ongrijpbaar maar vastgehouden door mijn verlangen dat het eens nog toen worden kan en vraag de tijd om een minuut stil te staan bij mijn smeekbede maar zelfs daar blijkt deze niet voor te vangen en loopt door…

Een weg volgen Nieuwe dingen kiezen Winst boeken Dingen verliezen Het nieuwe In het onbekende verdwalen Een tegenvaller Gevoel van falen De moed niet opgeven Dingen accepteren Je eigen slag slaan Van fouten Leren…

zeg mij niet dat water water is dat later later is vaak nooit meer komt omdat alles stroomt zelden kabbelt zonder stapjes terug om alsnog een wijle te verblijven in het destijds links gelegen droompaleis op zweeftapijt van liefde stil geluk arcadisch ingekleurd waar opsmuk smelt vervloeit zacht de geur van hyacint leeuwenbek duizendschoon…

Nog verder draag ik mijn verleden het weelderige riet in waar de mandjes groeien bruinverpakte gorzen de wacht houden over elke doodgeboren lentemorgen en vroege klanken stroomopwaarts de eerste zon ontmoeten Een rapsodie in tegenlicht bewaakt de ijle dijken in de laaghangende kilte trek ik mijn rietkraag verder op buitendijks wachten…

Ik kon alles zien door de glazen ruit mijn zicht in gretigheid vertroebelend als adem condens vormt, en mijn vingers afdrukken achterlaten in een poging door het raam te tasten, naar wat in morgen ligt En toen de deur eenmaal open ging vond ik zoveel - te vroeg…

Op helder kiezelzand rust mijn rug boven mij het nimmer stilstaand water wegglijdend naar straks en later hier vind ik de fossielen terug de herinneringen van weleer van stroomopwaarts en het gletsjermeer Aan het oppervlak spiegelt het beeld van daagse oevertaferelen oorlogen en kinderspelen een schilder die het riet penseelt in de koele…

toen je zei dat het tijd was om te gaan hield ik je niet tegen ook ik dacht aan later -wist ik veel- nooit was tijd zo ontregeld als nadien…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

Een duivelse datum 06-06-06 een datum die luguber is een dag om nooit meer tegen te komen en heel snel te vergeten. Wat een onzin het lijkt die ladder wel waar de schilder op staat dan op vrijdag de dertiende, als je daar onderdoor gaat kán het ding op je neerkomen. Ikzelf geloof er niet zo in net als in de zwarte kat, en dat is misschien…

Hoelang zijn we hier nu al vrienden, het was ooit bedoeld als vakantie, maar wat het nu is - We zagen de folder: Chaos, dames en heren, Uw eiland; de glanzende foto's, de helblauwe Chaotisch baai, het krijtwitte vissersdorp Krisis. We lazen dat het eiland wordt geprezen om zijn zeer diepe rust, de laatste bewoners worden zelfs gelukkig…

er liep een kat over de weg over de wolga die mijn weg naar huis geworden is schots en scheef de tegels van de zee de wind die zit verdraaid die zit verdraaid niet mee er liep inkt er lopen woorden uit mijn pen die mijn stro mijn laatste halm geworden is het droogt niet op en vloeit naar alle dingen uit ook nog muziek door heel mijn…

jaren lang dagelijks gefietst langs het Solleveld met de Watertoren tussen Monster en Loosduinen altijd gevoeld hier liggen rode stippen ik had ze kunnen tippen hield vingers op mijn lippen nu is er het duin doorwoeld ze vonden urnen twee graven van Merovingers het vreemde is alleen ze tekenden een vergane krijger op een haags matje…

een dagboek schrijf je vol met jouw gedachten over de dingen die gebeuren, dag na dag en sla je later in het leven dit boekje nog eens open dan komt al wat je leest compleet met geur en beeld jouw geest weer binnenlopen... alsof het nooit is weggeweest…

Memolijstje met opzet kwijtgeraakt, bed met lavendelgeur al opgemaakt, de bloes met kleine knoopjes klaargelegd, afspraken voor twee dagen afgezegd. De wekkerstem: weer wijs en veertig jaar. Aan Rwanda gedacht, de blinde bedelaar, de vrouw van wie een borst werd afgezet, de bloes verkreukeld in de kast gelegd. ---------------------------…

Het begon al met het geloei van varkens in de vensterbank dat hoorde niet op vrije dagen met grote plannen De klanten waren in goede handen achtergelaten dat zou ik later wel merken Ik hoefde alleen maar een paradijs van de tuin te maken en een oeuvre van mijn passie De dagen begonnen echter met druipende vensterbanken De zee van…

Verstreken zijn de vele jaren. Versleten raak ik als een schoen die in de etalage bij Van Haren het absoluut niet meer zal doen. Dat komt wanneer de tijd verglijdt en elke dag een beetje meer iets van de hak en zolen slijt, met krassen in het bovenleer. Ook met de veters is iets mis, die vaker slepen over straat, hetgeen niet ongevaarlijk…

Lopend over de naad waar schim en kille siddering samenkomen krijsen de zilvermeeuwen langs de kim pikken de echo’s van de dromen terwijl afgebladderde lokeenden en drenkelingen de zee uit worden geduwd en de laatste waarheden tevergeefs beademd worden Mompelend schopt de oude man het wrakhout voor zich uit een lege fles met een verlaten…

Het stuivende zand vooruit de schitteringen in het water de schelpen op de pier en in de rug duwt dertig jaar Er was een ander strand en later lag in het verschiet twee blonde kinderen, een hond een kar, getrokken door een vrouw het duin op naar de top en naar beneden door het mulle zand de zilte zeelucht als afrodisiacum latent aanwezig…

Deze stad als mijn vader Hier waar ik mijzelf nader Harder dan elke andere plaats Voel ik hier de stenen grond Hieronder is het niets Waarin de stad zijn oorsprong vond Stukken van achter mij Zijn hier nabij Hier staan gebouwen van voor mijn tijd Deze stad die langzaam slijt Zoals het leven van een ieder In een zwart gat glijdt Over…

ik wil dat alles blijft zoals het is in de verandering zoek ik constanten de bomen buiten, binnen kamerplanten een vogel is een vogel, vis blijft vis in vrijheid ligt vaak een gevangenis besloten, een medaille heeft twee kanten ik waag me niet aan spel van speculanten en wil niets hebben dat ik nu niet mis ik vind geen troost meer in de…