Alle inzendingen over jaargetijden

Oktober sombert aan mijn deur met windstille mistige dagen herinnert me met heftige vlagen dat alles van nu af verandert van kleur. Steeds troostelozer biedt de dag - terwijl ik mij met knusheid wapen maar me toch langzaam in voel slapen - een uitweg naar het zelfbeklag. Hoe loopt dit af, denk ik nog net, voordat de winterslaap me velt…

Angor, angor van het heden. Er hangt zoveel mist daar waar ik klaar wil zien. Hij is te klein, de kring, benauwend, stalen banden rond je borstkas en die schroeven ze dicht, ze pletten de lucht uit je longen; je hart bijeen. Adem, zeggen ze, en je stikt; pomp, hart, zeggen ze, pomp, en het kan niet zuigen en persen in die samengeknepen vuist.…

de herfstbladeren liggen smoezend op de grond tussen de eikenbomen sommige hangen lusteloos rond of liggen besmeurd in de goot komen nauwelijks meer tot leven beroerd door de wind een groot esdoornblad houdt tientallen eikenblaadjes in zijn ban andere vrijen achter een bierkrat op een stiller plekje is gezang hoorbaar het dubbelbeukenbladkwartet…

D'r liefde was ontloken. Des winters trouwde zij. De schoorsteen was aan 't roken. Ze zat er warmpjes bij. Ze barstte van de centen en baadde in comfort. Het werd een kille lente. De schoorsteen rookte door. Doordat ze met 'm trouwde, had zij het nimmer arm. de zomer was een koude, maar binnen bleef het warm. De herfst was aangebroken…

beuken branden geel oranje tooien zich met vuur en vlam lege handen beven van m’n koude lichaam guur en klam herfstgloed wil je mij verwarmen? neem me even in je armen! wie mij in omhelzing nam was de zon die binnenkwam…

Deze lente gaat het toch weer Over jou, alhoewel ik er langzaamaan Wel moe van ben Moe van regen, wind, flarden, Bedrieglijk blauw in de lucht Vage beloften van het einde Van de kou Ik weet wel dat ik toch weer Van je hou, maar moeizaam soms Met dat doelloze Van de vogels die ervan lijken Te houden in regen en wind Te blijven rondhangen…

Op de laatste dag van september begonnen de machines te ratelen. Zij vraten gangen in het maïsveld en legden huizenstroken bloot. Als reuzeninsecten gleden zij onstuitbaar over de akker. Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het…

ik weet het niet begrijpen ideeën die niet rijpen in de geesten van de mens omdat warmte hen niet kan bereiken is het de eigen kou die lente tegenhoudt die wintert in niet kunnen zich het zomeren nooit gunnen die eeuwig herfst blijft in storm en nattigheid vergrijst in saaiheid van de dag die nooit verrassen mag ik weet het niet…

Stil laat de aarde zich wakker kussen Door het licht van de vroege morgen Speels laat de wind zich ruisen Door de bladeren van bomen De vroege herfst regeert En laat het bos uitkleden In een gedaante verwisseling Geeft de herfst zijn prachtige kleuren Stil laat het bos zich kleden In een mantel van kopergroen De bladeren laten zich inkleuren…

De bomen zwijgen En peinzen vaag, Van al de twijgen Drupt iets omlaag. De zon is henen, Geen vogel fluit - Zij zijn verdwenen, Het lied is uit. Alleen gelaten Wacht alles stil - Wacht het gelaten Der wereld wil.…

te rekenen naar de hoeveelheid eikels die deze herfst voortbrengt wordt het een ouderwetse winter met strenge vorst en sneeuwpret gerekend naar het aantal eikels dat in de categorie –mensen- steeds vaker zijn opwachting maakt zou het winters zijn het hele jaar…

Hoe heerlijk is de cyclus der getijden. Hun wisseling gaat eindeloos maar door. Aan elke zomer gaat een voorjaar voor. Men kan erna een najaar niet vermijden. Een winter volgt. Een ringlijn is het spoor waarop seizoenen volgens schema rijden. De punctualiteit kan mij verblijden, wanneer ik weer de lenteklokjes hoor. - Maar tot besluit beken…

Zoals de oude meester in bezit van schildersezel en penseel, zo kon ook hij niet anders weergeven, de natuur zijn schitterend geheel. Langzaam maar vastberaden werkte de Herfst zich door de maanden die hem scheiden van het winter mannenkoor. En toen het kunstwerk af was en hij voor mij stond vielen blaadjes als tranen van emotie op de grond…

Op de eerste oktoberstorm bouwen we onze luchtkastelen met glazen ophaalbrug en doorzichtige kantelen in ongrijpbare dimensies in een door wind geboetseerde vorm Boven de bodemloze slotgracht wemelt het van herfstvertier vliegende vissen van snippers papier voortgedreven door windkracht acht In de toren duizend ramen al het buiten…

Een windvlaag veegt de blaadjes door de straat, geeft zon een baan door vrij gevallen takken; ontbloot de nerven in de stam die staat vanouds tussen de wandelende hakken. Ik slenter dromend, kramen schreeuwen luid, het zachte licht doet onderhuids verwarmen; ik laat me - met een visje onderuit - maar door het ritselen der herfst omarmen.…

Oktober tovert in de bomen, strooit gouden zonlicht op het plein waar kinderen druk bezig zijn de tijd te vullen met hun dromen. Oktober, en het deert hen niet dat weer de zomer is vervlogen, gaaf is hun spel en ingetogen. Geen kind wat reeds de winter ziet. Het valend blad, het valt nog niet en donkergroen het gras na regen. De avond…

Breng me naar de zomer Zet de lente in m'n agenda En stuur die uitgeprocedeerde winter onmiddellijk terug naar Alaska Laat de meisjes weer fladderen Serveer vlinders - gebakken of gestoofd - Laat de jongens weer dartelen Zon, maak het licht in m'n hoofd Te langzaam tikt het sneeuwklokje Te sterk is nog de maan maar dankzij…

Grijs denken aan het water en wilgen treuren geel De verre wind vangt hoge toppen Voeten pletten eikenfruit Het lage licht grijpt met tentakels spinnemaaksels vast Het dorre notenbomenblad kwispelt en overstemt steeds meer de mijmeringen in m’n hoofd van zomeravond- zijn De herfst zit in de lucht en loutert zwoel…

Terwijl het groen verzwakt En herfstkleuren winnen Zie ik de warme najaarszon Dat alles met stralen beminnen Herfst een somber jaargetij? Welnee met zoveel kleurenpracht Heeft het mijn gevoel en ogen Volledig in zijn grillige macht Ik absorbeer en voer me vol Sla in voordat de winter komt Waarin al wat ik nu aanschouw Dan voorlopig is…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Bij duizenden zijn ze weer begonnen aan hun uitbundige spiraalvlucht de door het lentelicht verwekte knoppen hebben de metamorfose voleindigd. Lucht en wind zijn nu hun domein geen stoppen of stilhangen het dwarrelt onbezonnen.…

De wind gaat door je haren De lucht speelt met je lach Schittering in je ogen de zon die naar je lacht volle warme geuren gieren door je neus De zomer is niet zomaar maar aller beste keus…

natte bladeren vallen in het vale donkergroen van nog steeds groeiend gras in verwaarloosd plantsoen geven traag het veld schakering na hun vlucht als weerspiegeld in andere tinten de grauwzwarte lucht maar ook het onberekenbaar in de draaiende wind bewegend accent van de witte stip van door kind losgelaten boodschappenlijst een blad…

Ik heb mijn bundels zomergroen gebonden daar schoonheid niet verjaard de bloei tijds hand trotseert in binnentuin van hart en geloof tot nieuw geluk de lente luidt en gratie gracieus het leven weer verspreidt.…

De bomen zijn versierd met bloesem en er klinkt muziek uit hun herbewoonde kruinen De straten worden aangeveegd en er klinkt muziek uit radio’s in de tuinen De meisjes trekken rokjes aan en er klinkt muziek nu hun huid gaat bruinen De golven dansen op zee en er klinkt muziek uit stranttenten achter de duinen De glazen klinken…

De blaadjes verwelken, Vallen af Dwarrelen naar de plek Onder de boom Waar ik zo vaak zat, De wind steekt op Blaast ze uiteen Naar een plek waar Ze verrotten Heel alleen…

Kleine mooie witte vlinder ben jij soms verdwaald want het is al half september heb je de rest niet ingehaald ? Je dwarrelt nog zo vrolijk rond en zoekt jezelf een plekje ik zie je soms verdwijnen in een bloeiend leeuwenbekje. Ook nu het wat kouder wordt dwarrel jij nog rustig rond en als ik jou zie fladderen verschijnt er een lach om…

Vandaag geef ik mijn vaas terug aan het kleurenpalet van de zomer. Schoon en leeg van binnen schijnt een nieuw seizoen mijn kamer in. Er ligt weemoed in de vensterbank maar dankt de stille aandacht.…

De zomerstoelen waarin wij nog kortgeleden zaten staan zo geschikt alsof ze bij het opstaan weggeschoven door ons zijn verlaten. Het riet kraakte, niet meer van ons, maar van de najaarsregens en de zittingen vergaarden om zich toe te dekken blad dat daar zelf in een vluchtpoging belandde. Weerloze hoek is het, die geen beschutting aan zichzelf…

De zee danste tot aan de horizon stormachtig - zodat ik het horen kon ik liep op blote voeten langs de kust en voelde de warmte van de zon © Francien (sien)…