Alle inzendingen over natuur

Hooi ligt op 't land geschuddeld weids op 't veld. Hooi ligt op 't land snuif ik sprieten geveld. Hooi ligt op 't land voorbije vleugen van ooit gras. Hooi ligt op 't land ver gezucht naar wat eens was.…

ook in deze vroegte drijft het sterven op het karkas van water, stilte is het moment dat deze morgen spreekt en de dood voltallig is zoals het koren op het land kleine rimpelingen in de grote zee, het besef dat nooit altijd kan zijn en tijd de vrucht is van een afgekalfd verleden, deze morgen leest zich in eerbied gezeteld in de leegte van…

wolken vlinders verschoten van kleur in de bloemenzee van hoogzomer nog hangt de warme geur in het herfstgeel van rijpend gewas pas als kou het donkerrood van de vruchten komt keuren verdwijnen vlinders langzaam en loom om in het zomerse weer te verschijnen…

We lieten ons aan weerskant begeuren, door koolzaad, een fel en geel gebeuren. Na de lange dijk in bochten gewrongen, belandden we bezweet op 't Muiderstrand, waar we verkoeling in het water zochten. Over de Muiderbrug wilden we naar de dijk terug en via 't slot, de haven en terrassen, was daar het groene dijkje tussen schapen, plassen…

Naamloos glijden ze door de lucht en surfen langs hemelse boeien met lange, sierlijke halen, tot ze met een zucht zachtjes landen op telefoondraden om gezellig te 'tweeten': zo van 'vit-vit-viet'' of 'swit-swit-swiet'. Draaiend en kerend scheren ze laag over de grond of schieten hoog de hemel in. Al maken ze het nog zo bont, ze vliegen…

een hoge zeegolf slaat over een schip tegen een Fjord aan; een smalle, diepe inham. een sjouwer is ontstaan in de ijstijden en maakt werk van zware lasten. boven de stortzee is het dragen van het melkwit wilskracht. ginds vliegt mijn adelaar.…

de zon slaapt een gat in de morgen zachtjes rekt de wind zich uit trage golven omarmen liefdevol de kust waar schelpen zich ter ruste leggen…

samengaande zonnestralen schijnen als een laatste overblijfsel in mijn toegeknepen ogen en rijgt zich dan in mijn hart de dag sluimert in als de zoveelste dag en nachtvleugels settelen zich in de sluier van het sprankelende gebroken wit van de maan ze neemt de dagelijkse zorgen weg in een brede hemelse lach en in een fluistering een…

de zee houdt mijn gedachten in bedwang een tijd lang, tot ze het beu wordt en alles uitspuugt mijn gedachten belanden op het natte zand, en drogen op in de zon waar ze zich weer vermengen met het droge zand, en zo weer verdwijnen...…

een golf klapt vol op het schelpen bed dat in glinstering wordt geschoond de meeuw krijst kort vliegt gelaten vele kilometers naar zijn stek eeuwenlang strandt zee al brekend aan de voet der duinen en toch is er die lach in het herkennen van de schepping iedere nieuwe dag…

Wanneer vogels buiten zinnen twinkeleren begint het te dagen. Er is weer een nacht voorbij.…

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…

Wind in vol element zweept wilde golven die met hun witte haar woest in de war zich storten op het weerloos strand dat wegvlucht met veel stuivend zand maar steeds meer wordt verzwolgen ik loop langzaam sluit mijn ogen luister naar het grof gebulder lik het zilt van mijn lippen en voel me slechts heel nietig…

Aan de horizon drijven wolken voorbij, die naadloos aansluiten bij mijn dromerige toestand. Ik ben geboeid door haar constante verandering en daarmee tijdloze hemel. Met al haar zonsopkomsten en haar gouden zonsondergangen, dat zich aan mij als een schilderij openbaart. Ze wekt het kalme en het onontkoombare in mij, zonder dat het mij benauwt…

zij vertelt mij alle dagen in jubelen en klagen haar wederwaardigheden wij delen het verleden altijd op pad naar iedere uithoek of hooggelegen oord overal wordt zij gehoord stuwt met vaste hand haar bagage vliegensvlug over zee en land barrières kent zij niet geniet soms even in de luwte van mijn tuin dwarrelt wat met bladeren ritselt…

een blik naar buiten we zien hoe de avond zich langzaam ontvouwt lente regen zo zacht zo mild… we omhelzen de komst van de nacht (en elkaar) fluisteren dingen in elkaars oor die bij aanvang van de ochtendstond alleen wij beide zullen weten met op de achtergrond altijd Fairouz www.fairouz17.123website.nl…

een verre donderslag terwijl thee onverklaarbaar uit de glaasjes spat verschrikte kindergezichten die angstig kijken bij het volgende weerlichten een kleine scene in een handomdraai geschapen vlak voor het gaan slapen pas veel later keert de rust weer terug als de emoties zijn gesust toch blijft die donderslag een leven lang verbonden…

grijsgroen antwoordt zee haar golven slaan kapot in een aanhoudend ja en nee wind geeft ook geen krimp waait langs de kust in een strakke lange zucht opening komt eindelijk van boven wolken gaan de zon gedogen zijn oplossende vermogen breekt de lucht en brengt de zomer op het strand weer terug…

In de tuin is onze verhouding begonnen aarzelend zat hij naast mijn voet zijn vertrouwen had ik snel gewonnen iedere dag kijkt hij wat ik doe Hij huppelt zo naar binnen kijkt even om de hoek dit heet toch beminnen als je elkaar steeds opzoekt? Op frêle pootjes tippelt hij rond het roodborstje kwiek en teer hij maakt het nu wel erg bont…

de tekenen liegen niet uitbundig klinkt het zomerlied maar in refreinen worden dartels van vlinders al kleiner vervangt de kleur van vrucht het fraai lokkend bloemblad in zijn zucht tot rijping door de nog warme lucht licht buigend wuift de oogst haar groene zwaai wordt geler door de wind die drogend minder weerstand vindt het zondoorstoofde…

heb de koelte van het bos gezocht open plekken gemeden daar brandt zon vrijwel loodrecht haar hitte naar beneden grote kronen filteren licht met lage struiken in het zicht zij houden koelte vast met hun lichtgroene bladerpracht stilte schemert tussen smalle banen zon schaduw danst vertraagd rondom…

de oude kastanje raakt steeds meer vermolmd nóg waakt hij over huis en hof met breed gespreide armen naast hem in de houtwal groeit een zoon voorspoedig in het voorjaar tooien beide zich met witte kaarsen ik hoor zijn langzaam sterven nóg staat hij ferm en fier…

ik schilder in mijn hoofd het erf van mijn ouderhuis een rechthoekig veldje gras met afgemeten rode rozenperk de strook aarde met geurende floxen en dikke dotters om mij daarin nog eens te kunnen verliezen…

zacht vlaagt een eerste koele wind langs de verdroogde haag het donker stapelt zich ontlaadt in felle bliksemflits nog is het drukkend stil de laatste vogels vluchten met een verbaasde gil dan opent hemel in opkomend suizen haar grootste sluizen het begeleidend gedonder overstemt al snel dit regenwonder waar het droge land…

de populieren zenden lange ruisende seinen berichten over lijnen die ik kan horen maar de betekenis van de ver geschreven muziek moet me ontgaan rijen hoge koren over de hemelbaan het zijn serene vissen druipend groenwater klissen zuchten spiralen naar houvast dwalen opgeschoren hagen tuinen van sierlijke pluimen een bewegend…

Een grijs wolkendek boven een verlaten landschap omgeven door sloten vol kroos. En aan weerskanten rietstengels, sommigen gebroken. Op een waterlelie zit een kikker in alle rust en een reiger vliegt op zich van de kille leegte bewust. In een weiland koeien die hem na staren. Terwijl in de verte een boer zojuist met zijn hond in een praam…

Twee vlinders smetteloos wit, dansen door mijn tuin rond en rond, cirkelen zij om elkaar heen. Ik zit hier stil alleen sla hen gade en observeer en bezweer zonder vergis dat dit het leven is " flowen", is al wat er is. Na deze dans, vliegen zij weer heen ieder, voor zich, opnieuw alleen.…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

Jij bent mijn schaduw. Mijn smaakversterker. Mijn eeuwige tenor. Jouw glinstering. Schittert als oase. Mijn eeuwige metafoor. Door dik en dun. Waar wegen scheiden. Besta ik door jou. Laag in het gras. Verkoeld mijn geest. Verfrist door ochtenddauw. Door jouw stilte. Door jouw bezieling. Leef ik mee. Het is een berusting.…

ik loop van boom naar boom cirkels uit mijn groene droom voel hun verbondenheid in ondergronds netwerken de kroon heeft hemel in bereik met zonne-energie groeien zij harmonieus tot bos er is plaats voor struik en mos zij geven terug wat wij gedachteloos verkwisten hun dood zal ons ooit kisten…