Alle inzendingen over afscheid

Hoe geurt de zomer nu in rozen zonder tal; de vlierstruik draagt al groene bessen. Verdwaald zoek ik een weg maar zonder vrezen; ik hoef toch niet van elke pijn te zijn genezen. Heel hoopvol leer ik lessen van overgave en van laten gaan.…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…

houd me verre verre van troost in het grasland juicht de zangzwaan hij weet waarheen zijn ziel vertrekt groots en vrij van angst…

ik geef het vechten op na zoveel jaren ben ik gebroken van leugens wint men niet zo snel uw boosheid of haat is ongelooflijk groot en toch heb ik u nooit gesproken mijn potloden berg ik in een la ik zal ze niet meer slijpen het is u gelukt u kreeg mij klein maar het waarom zal ik nooit begrijpen…

Voor Wim Brands hoe eenvoudig het kan zijn soms zoals bij die aftandse piano als grof vuil bij de straat gezet en de voorbijganger die vanuit een ooghoek de rammelkast ziet staan de deksel openslaat en vervolgens nog een aardige ' la valse d' Amelie' van Yaan Tiersen ten gehore brengt waardoor het leven plotseling toch in een ander…

op een naargeestige nacht zal zij plots vaker wakker worden zoals alle oude vrouwen vroeg of laat slaapdronken zal ze om haar blaas te ledigen schuifelen naar 't toilet uur na uur na uur verbijsterd zal ze op de hoek van de wastafel haar gebit zien zwemmen in een kommetje brak water…

je wuifde ik lachte terug herinner me wolken drijvend op hun rug een trage zon waarvan de stralen stil leken te staan in het verloren gaan van tijd in wachten bevroren keken we naar elkaar het moment van breken kwam snel daarna jouw transparantie knapte toen ik met een woordloos afscheid jou diep op je ziel trapte onoverbrugbaar…

De wereld en ik voorbij gegaan geen weg terug ik heb mijn eiland meegenomen daarachter op het vasteland mijn liefde achter gelaten fluister het koesteren volg mij tot in het sterke licht van de zon en laat me daar om elk zijn eigen weg te gaan niet het snijden maar het afgesneden zijn daarom laat ik een hand achter als licht spelend…

Brand los, mijn hert, van al dat uw gevlerkte vlucht ombindt; brand los van kot en ketens, nu de wenende oge ontblind; brand los, mijn hert, 't is nu, 't is nu dat de hemelvaart begint!…

Ooit was je zijn alles ooit was het wij en niet jij of hij ooit was hij een vriend ooit of was het toch nooit? Was alles toen schijn en voel je nu geen pijn? Nee het was ooit anders het was ooit mooi het was ooit wij maar nu weer jij en hij het afscheid doet pijn maar hoe zou het anders kunnen zijn hij was een…

daar gaat zij daar gaat zij dan zij gaat nu pas de lichtstad wacht de stad wacht al lang op haar het leven verwacht haar daar ik voel haar ruimte de opening naar morgen scheppend naar vermogen een trede omhoog in verder in kleur en bruisend werk zo doorgaans sterk daar zal ze aarden zonder achterlating, hier, van waarden mijn binding…

Bedankt voor alles zei je. We hebben het met liefde gedaan. Dat weet ik, maar ik ben op, ik kan niet meer. Ga maar slapen papa, morgen zijn we er weer. Welterusten pap, welterusten opa. Welterusten liefies. En toen was het stil...........…

Toen je na al je pijn eindelijk mocht gaan slapen zodat je langzaam uit het leven weg kon gaan, was dat gelukkig het einde van jouw lijden en wist ik dat je vrij zou zijn voortaan. Heel even was ik opgelucht, voelde me zelfs een beetje blij, voor jou is het ondraaglijke lijden nu over, voor jou is het voorbij. Ik dacht het is genoeg geweest het…

tussen troosteloze uren kwijt ze zich tot vaagheid droomt de hemel blauw lente die zich ontbloeit tot zomer haar dood tot sprookje…

hij is niet in de wieg gelegd voor een leven in het licht verlangen en hoop zoeken een ongetekend adres op een witte plek moet het licht geboren worden hij verlaat huis en hof ze ziet zijn gevleugelde voeten…

er zou geen weerzien zijn wisten we het niet of deden we alsof de zachtroze appelbloesem altijd in het zonlicht zou baden de kracht van het afscheid wordt onderschat…

ik liep in je passen, klopte mijn hart in je lichaam er stond een huis tegen de leegte van de straat we dronken uit onze stad sliepen in ochtendnevel groeven een tuin in het dorpsplantsoen. Nu weerklinkt ons kabaal als sterrenstof met ruis dempen grachten hun achterstallig water terwijl de getelde dagen het verleden uitdijen…

vader gaat voorbij. als de nacht trekt hij het laken naar zich toe. voor meer heeft hij te weinig voet aan de grond. met tussenpozen telt hij beren in de hemel. ze gaan nooit onder, blijven schijnen. in zijn hoofd glimlacht een vrouw. zij kent zijn weg heel goed. de tijd vergeet zijn tellen op te passen. alles is toch bereid.…

Er zijn patronen en gewoonten waarvan we houden die we willen houden zo waarin we zijn verstrikt dagelijkse dingen zoals eten, drinken niet altijd gezond en slim ze zijn er ook om te doorbreken en verder op een ander spoor een nieuw landschap te creëren een stroomgebied en blauwe meren waarin steeds weer and're wolken zweven en nieuwe…

hij komt dichterbij de aarde de oude koude aarde nog voor het dagen van de dag ziet hij de veerman op roerloos water hij gaat aan boord voorbij bange vermoedens astrologen en de late lente…

Mama waar ben je mama ben je nog altijd hier papa was de liefde van jouw leven dus was het verdriet groot toen jij al vroeg weduwe werd lieve mama ook had je veel verdriet over een van jouw zoons die niet meer aankwam mama trots was je op mijn kinderen al was ‘ik hou van jou’ zeggen je niet gewoon mama jouw gezondheid…

ze hoort het verbeten krassen van de pen zijn hand een stijf klauwtje ze hoort het tikken van de oude klok hij kijkt op: waar moet ik slapen als ik in de kist lig ik kom niet zomaar voorbij de dood het hoofd weet niet meer wat het hoofd niet kan ze loopt naar buiten op het bankje nemen tranen de vrije loop…

Zomaar ineens besef je hoe kracht verandert in kwetsbaar zijn Zomaar ineens ervaar je het loslaten Zomaar ineens zie je en help je waar mogelijk is... En zomaar ineens sta je er samen voor En naarmate de tijd verstrekt besef je Dat het ook zomaar ineens voorbij is…

mensen lopen gewoon voorbij waarom staan zij niet stil niet stil bij hen die het leven lieten nadat ze nodeloos hun leven in de handen van mensensmokkelaars hebben gelegd voorbij mensen lopen gewoon voorbij wie zijn wij om te oordelen om te zeggen ‘ eigen schuld ‘ een gezin onderdrukt en uitgebuit opzoek naar vrijheid vooral voor hun…

Ik schrijf de woorden die ik wil horen die ik wil zeggen die nooit tegen mij worden gezegd Ik voel een groeiend gemis voor iets waarvan ik voel waarvan ik steeds zekerder weet dat ik het niet heb gehad Ik wil een zachtjes houden van een geruststelling een liefde net zo fysiek als het romantiek was Een liefde die overloopt van zeggen…

Langs de kade zie ik het overzicht dat naar jou leidt de helder blauwe lucht ademt jouw reinheid getekend door schapenwolken die duiden je ademhaling wat zo aandoenlijk blijft bewegen in mijn herinnering. Dat gevoel is wat ik vanavond weer omarm om je verlegen te laten kleuren tijdens zonsondergang. De weg in perspectief maar…

Zjöl ie vuurzichtig wjaen ? Ik weet wal da-j mar ne bòschop douwt hier dichtebie en da-j gein kleer òn hebt vuur ne lònge räize. oen kus is licht oen blik geröst vraedig zint oene hoand en vout. Mar dichtebie de grote eerde, achter dit ogenslag ne zee vòn tied. Zjöl iej vuurzichtig wjaen? -------------…

In het vaarwater van de stille oceaan groeit de depressie door op drift geraakt gevoel dat tegen de klok beweegt. In serene rust onder toezicht van het oog raast de pirouette op passievolle ritme gestaag naar koelere streek. Als stervende zwaan met onhoudbare windvlaag stijgt de warmte op…

Nu de dag vergeven is aan regen en verschaalde wijn wil ik enkel nog naast je zitten en mijmeren over het nageslacht. De katten aan onze voeten ik schop ze noch streel ze zie de kraaien zitten, soeverein in de toppen van schurftige platanen ik weet, geen mens zal ze verjagen.. Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige…