Alle inzendingen over eenzaamheid

Na regen komt er zonneschijn Ooit verdwijnt die pijn Ga je weer leven Er waren jaren Dan kon ik er niet meer tegen Na regen komt er zonneschijn Kan je het ooit loslaten die pijn…

bij het schijnsel van de maan ketsen gedachten tegen dichte ramen verlangend naar vrijheid het huis is in duisternis gehuld langs de volle muren druipen emoties omlaag elkaar verdringend in hun weg naar beneden sluipend komen ze dichter bij de mens die roerloos afwacht zich overgevend aan het onafwendbare…

Mager paardje, jaag maar: De steppe is eindeloos breed, De vliegen steken in je flanken, De stenen je zere hoeven, Je mag nooit stilstaan en drinken. En de zon is zo hard en zo heet. Smal scheepje, vaar maar: Eindeloos is de zee, Al trillen je moede masten, Al heb je te zware lasten, Toch mag je in geen haven rusten En aan ‘t…

Pijnlijke stilte zo intens voelbaar, als het diepste donker in de nacht. Geen geluid ook maar hoorbaar, niemand die nog ergens op je wacht. Lege handen die willen grijpen, naar hetgeen dat in het verleden verloren is gegaan. Nog een keer liefdevol willen knijpen, in het lichaam dat altijd naast je heeft gestaan. Tranen stromen, een…

Moeder je kwam om elf uur thuis. Niet later zei je zelf. Ik zit nog steeds alleen in huis. Het is kwart over elf. Ik kwam uit bed om negen uur, ik hield het niet meer uit: geroezemoes achter de muur, figuren langs de ruit. Straks komen dieven om de hoek en klimmen door het raam. Naar geld en klokken zijn ze op zoek, ze fluisteren mijn…

Was het alleen de nacht die ons dichters dichter bij elkaar bracht, waren het slechts boze dromen die ons overkomen, konden zij helpen stoom af te blazen van het leven. Was het alleen de nacht die donker en stilte omarmt, verbleven eenzaamheid en leegte enkel onder de maan, gingen zij voor elke dageraad als vrienden hier vandaan…

De sterren aan de hemel geven toe dat ik vannacht de juiste stappen doe, ik heb het bed, de kamer en het huis verlaten en spoed mij opgeruimd door ingeslapen straten, ik laat mijn dagdroom die het niet kan laten nog na te blijven gonzen laat ik praten, ik hak de straatweg in de pas, ik ben niet moe, ik ga naar gras en water, naar niets en niemand…

De berg der stilte kan ik niet bestijgen Door het verwarrend woud herinnering; Dus wil ik onder zeil van mijmering Voortdrijven op een zee van eeuwig zwijgen. --------------------------------------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten. Deel 1 (1947) (Al dwalend)…

Moederziel alleen Wacht hij op de laatste bus Weg van de plek hij voorheen Kreeg haar laatste kus, Waarna zij herwaarts ging, Hem achterliet met zijn verdriet, In ’n barbaarse omgeving, Zij hem voor d’eeuwigheid verliet. Hij wacht eenzaam op de bus, Die hem brengt naar zijn droevig lot, Waar hem wacht geen kus, Hem wacht na de reis…

Probeer maar eens de leegte in het zicht van hondstrouwe ogen vast te houden; -waar hij op z’n minst zal gaan zoeken naar de redenen waarom hij dat wel of niet zou willen. Hij heeft de diepte van bedrog eindelijk begrepen, zoals hij het voldaan is gaan omschrijven; het waren afgeraffelde streken van een kunstenaar in dubio, -kwestieuze…

De lamellen dicht. Niet langer geborgenheid in het blinde huis. Waarom denk ik aan Hopper? Met twee tezamen alleen.…

Ik leefde ook liever monogaam, Maar ben veroordeeld als nomade, Tot geen gestage echt bekwaam, Steeds af te wijken van de paden Door elk van wieg tot graf bewandeld, Strak afgewend van 't boos instinct: Hun ziel voor welvaart vlot verhandeld, Hun drift verdrongen en verminkt. 't Geluk, dit smadelijk verdrag Toch te vergeten bij een…

op tafel de afgesneden bloem stervend in een blauwe vaas in de brief de afwijzing tussen ongeschreven regels door in de arena het tergend trage sterven van een dier onder de rivier de onzichtbare bedding die het water draagt in de vallei de echo’s en schaduwen van de doden het is de tijd die tot stilstand komt als de…

Ik leef in een wereld van dromen, ze gaan maar blijven ook steeds weer terugkomen. Mijn blik wordt vertroebeld door al die rook, het is een vuur dat dagelijks opnieuw wordt opgestookt. Ik blijf hierdoor in het verleden hangen, in mijn oude gewoontes, in het terugverlangen. Waardoor ik niet naar voren kan, maar als bevroren in het donker…

uiteindelijk heb ik mijn kans verkeken al had het me zo onbezorgd geleken om vroeg te pieken lang te contempleren hoe ik die vloek had weten te doorbreken nu voelt er iets in mij zich onbeschreven na al die jaren op de spits gedreven zo lang gepiekerd om nog door te leren dat ik toen op de valreep pas ging leven mijn zegeningen dan maar…

Een grijze mist betrekt mijn hoofd wanhopig op zoek naar het bekende ik tast… maar struikel menig keer verward…. alsof ik ben beroofd Waar is het pad waar ik op bouwde mijn levensweg lijkt zo vervaagd pak alsjeblieft mijn hand en leid me terug naar het veilige vertrouwde Heel soms trekt de mist wat op en zie ik de zon weer schijnen maar…

In vriendenkring drink ik de gouden wijn. In eenzaamheid ben ik bedroefd en ween. O arm aards dal, waar 't onbestendige standhoudt. Het beste is hier: altijd dronken zijn. ----------------------------------- uit: Omar Khayyam (1929)…

De wind neuriet laag in de diepe grot, hij zingt -- zich minder eenzaam.…

Te oud voor dorst Te oud voor honger Te oud om van iets te weten Maar de smaak van Worst, mosterd en zuurkool Zal ik nooit vergeten Altijd mist valt tegen Seizoenen zijn weg Herinner me enkel De regen Maar de geur van de bloesems Zal me nooit ontsnappen Onder de bomen in jouw armen…

Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel, De kamer is koud, mijn huid is kil. Ik lig hier stil in ademloos licht, De muren fluisteren zacht hun plicht, Mijn schaduw weegt zwaar, ik ben niet snel. Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel.…

Ik maak van al de mensjes, die ik liefde, Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, - Bleek en beweegloos, als gebootst uit was, Staan ze, - stil doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje…

Hallo duisternis zeg je teder en het licht gaat uit je ligt slechts naast me in verbeelding, ben je naakt, vraag ik terwijl mijn fantasie op hol slaat ook al bedriegen dromen vaak je hebt toch echt geen slipje aan en alle schaamte is verdwenen welkom zegt de duisternis in alle naaktheid van de ziel ik kom vannacht in het donker…

Avond, in mijn hut ben ik alleen, buiten ook -- En het wordt donker.…

Er is een duidelijke realiteit in schijnbare liefdesdromen momenten zonder mystiek een rode draad, nauwelijks zichtbaar die naar nieuwe illusies zal leiden het is alsof je gras kunt horen groeien bomen kunnen praten, wolken vertellen over dove dieren die de aarde dienen. Ergens aan een nieuwe wereldrand zonder commerciële gekte verlaat…

onder lage loodkleurige wolken het doffe mompelen van een meeuw een man in een onafzienbare vlakte onder een oneindige hemel zoekt tussen wrakhout naar gedachten een duif landt op de duintop moe van de eeuwige wind daar waar je niet bent daar is het geluk…

In deze wereld van zand water en lucht waar kamikazemeeuwen schreeuwend duiken naar een indringer van het vasteland een rakelings scheren over hoofd en tentje een man wacht beklemd op dingen die niet komen in deze voortslepende tijd bewogen buigt hij het hoofd voor de mythische goddelijke wind in deze wereld in dit verlaten land…

Is er hier iemand die mij kan vertellen wat ik hier aan het doen ben terwijl de tijd verstrijkt speelt het zoete leven theater zonder winstoogmerk met armoede en stilte na een flinke regenbui openbaart zich fragiel de zon de dag breekt eindelijk open heldere lichtvlekken dansen met schaduwen door de wind ik lees steeds nieuwe gedichten…

Zwevend In het wolkenbed Zwevend Onbegrensd Zwevend In het wolkendek Zwevend Naar de zon.…

Er was een keer een boek Dat pakte hem zozeer dat hij het gaarne pakte Niet eens, maar keer op keer Het boek liet zich graag lezen gebonden in fijn leer Maar op een goede dag toen pakte het niet meer Soms schreeuwt het nog om aandacht De stem nu wat verzwakt Na jaren trouwe dienst voelt het zich toch gepakt…

eventjes nog ingebed tussen mijn kompanen eikenblad veldt ijsbergsla kiezen moeten malen ik de krop diep in je maag jij de Judas met de zaag ben geveld ontsla me maar…