Alle inzendingen over emoties

Als er dan al woorden zijn en je gooit ze in het meer Wil de plons, de spetter de rimpels, de golven de laatste klinkers van al dat en meer Als er dan al woorden zijn, smijt, gooi, werp, verhit, onbezonnen, onmogelijk onbegrijpelijk, hart en zeer, Haal adem, verdrink niet…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n hele…

woorden hebben kracht woorden hebben macht sommigen doen verlangen en anderen blijven maar even hangen bedoeld om de waarheid te laten ruiken soms echter laten woorden zich misbruiken we hopen op hen te mogen bouwen ze te kunnen vertrouwen soms schieten ze tekort soms kunnen ze je wel degelijk raken je hele ziel en zaligheid opfleuren of…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slecht één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door 't licht ons laten dopen.…

Bekijk mijn gespiegelde vergankelijkheid in de droefenis van jouw bewogen ogen bomen nemen afscheid van de witte winter dromen drinken bij het vaarwel van de dromer hoe iemand met jouw zeldzame schoonheid tot zulke tedere eenvoudige dingen in staat is hoe iemand zo teder kan zijn dat kan alleen in liefde blijven waar ook ter wereld…

Mijn nicht Harriet stuurde mij een app met de vraag hoe het nu met ons gaat vergezeld van twee schattige video’s hoe zij heerlijk ouderwetse spelletjes leert als schaduwspel en kiekeboe aan dochter Isa De vrolijkheid hiervan is zo aandoenlijk Het komt binnen in mijn hart, dat wel De emotie in mijn brein laat mij in de steek Hun gelach verdrijft…

wandelen met droge voeten eerder overspoeld door golfslag en gemoed zout en nat geuit het trekt zich terug zeeën van tijd modderzand, het wordt vloed ik wil vooruit mijn schoenen lopen vol…

de toevlucht hoop is als een veertje dat zit in de ziel zonder woorden is het een deuntje dat nooit stopt ook al stormt het beeft de aarde onder onze voeten het houvast weg het stopt ons niet al is het donker zwarter dan zwart in vreemde tijden die ons koud zijn door het gemis dat juist zo innig is dat het grip welt uit elke kruimel…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n…

op alle wegen die wij betreden gaat geen voetstap meer zonder een bord met een rode pijl waarop een waarschuwing voor corona staat geschreven laboratorium, ontwikkeling, voorbereiding en de hoop op een vaccin hoe bitter is ons lot in afwachting; elke dag meer doden en besmette mensen, elke dag strengere regels en meer isolatie…

zoals de hemel zielen verzamelt aai ik doornen tot kleine stekeligheden, voor wie me kent was mijn schrijven de inhalatie het vermogen dat nu onbekend mijn krachten remt het toetsen van mijn vaardigheden is als smog aanwezig in de latente geest die alle scherpte heeft verbannen in de schranderheid zoals het eens was geweest moge ik…

eerst nietsvermoedend nog van het dodelijk verderf dat magere hein strooide hoopte ik wakker wordend de nachtmerrie te verlaten waarin als overrijp de appels uit de boom van leven vielen als een koude ochtenddouche was ontnuchterend het nieuws dat er geen ontsnappen was aan de haard van het inferno dat met afgrijselijke explosies de…

ik ben verliefd op de nacht en zij op mij isolatie in de oneindigheid waar ik geen schaduw ken klein noch kwetsbaar verliefd op de nacht waar ik in ben…

even een boodschapje doen toen gauw weer naar huis blij dat het gelukt was om de nodige afstand te bewaren blij dat er niet iemand van buiten de gevaren zone van anderhalve meter afstand pardoes mijn richting uit is komen lopen en dat ik dan niet meer bijtijds zou kunnen vluchten en niet meer zeker weten kon of ik nou wel of niet…

Ik zag mijn moeder door het raam van glas ik had dat kuchje ‘k wou dat dat er niet was ik zorgde ik hield me aan de regels ik deed zoals van me wordt verwacht om m’n moeder te beschermen ongeacht dat ze binnenkort sterven gaat tranen zag ik tranen op haar gelaat we huilden met glas er tussen ik zwaaide en gaf haar kussen een ongekende…

Hoe lang de week, de maand het tijdloze verdagen kan, ik heb geen weet. Geen weet of zelfs de lupine bloei doornen van rozen wellicht gehaald worden. Nu schort er even niets, niets meer of minder er is een serene rust zonder rare hinder. De jaren en maanden hebben al vele schaduwen talrijke vogelvluchten en blauwe luchten in ons en onze…

Storm siddert op de plassen windvlagen draaien een loer en de schoongewassen hemel kleurt voorzichtig parelmoer Woedende wolken kolken de hagel ratelt neer het huivert in mijn oksels dit is echt hondenweer Dan weerkaatst de zon weer schel de natte straat klimaatverandering en een wereld die ondergaat Zonder remmingen giet het weer…

ik zal mijn angst wiegen in mijn armen het koesteren zoals ik haar koester, mijn god uw smaak van humor heeft alle vertrouwen geslonken tot het jaar nul, toen alle flauwekul begon alles is vreemd nu mijn voeten uitgeput haar stappen volgen en de geur van chemo mijn geest bedwelmd zoals ik oliebollen vermijd het leven is mij in haar…

Ik zou dolgraag weer eens gaan varen en dan uitkijken over de immense zee, de wind weer vrij spel door mijn haren, neemt al mijn droefheid met zich mee. De grote leegte van de grauwgroene oceaan reduceert je leven tot alleen dat moment, dat je op de brug als ijswacht moet staan, je plots zonder familie of vrienden bent. Eenzelfde blik door…

hoeveel talen je ook hebt leren spreken hoe ver je ook reist hoe groot ook de wijsheid die je ermee hebt bereikt ooit zul je ervaren na alle wereldzeeën te hebben bevaren dat je aller diepste gevoelens voor altijd daar gedijen waar ze oorspronkelijk ooit thuis waren want wat is gebleken je oren kunnen alleen daar de waarheid…

probeer als je kunt je lach te laten glimmen verdrijf daarmee rondom voor jezelf en die ander de donkere schimmen geef de zon in je leven de ruimte om zoveel mogelijk schijnen en overdonder hiermee de negativiteit zodat die z’n biezen pakt en weet ik kan beter maar verdwijnen ga glimmen en ook al is het einde minder mooi probeer toch…

tik tik tik is het geluid dat in me opkomt als frustratie mij teistert over de vele herinneringen die ik mij niet kan heugen de kleine dingen in mijn leven die vreugde brachten en pret moeten mij vaak worden verteld terwijl mijn geest blijft tikken natuurlijk herinner ik mij verjaardagen en grootse feesten of een tragisch overlijden…

woonde ze nog aan de zuidwestkade vandaag vertrok het vlaggenschip naar het boeienoord, voor anker en met het kompas geloosd krijst de hemel het water blankgrijs relikwieën als tentoongestelde obelisken vertellen in deze manke tot zwakgemalen winter dat eens het verleden het nu trotseert met het antwoord van het heden waarom dán toch…

lopend langs de etalageruit zie ik hem mee lopen hij kijkt mij aan enigszins gebogen een blik van herkenning het zijn die nog immer heldere ogen thuis probeer ik de spiegels te ontlopen alles en iedereen zelfs ikzelf word door mij voorgelogen het zijn allemaal valse spiegels ze laten je achter in mineur totaal verward spreken slechts…

de kieviten lopen hier net een beetje anders door de wei ze voelen zich hier zo lijkt het meer thuis ach dat is onzin natuurlijk dat slaat nergens op maar toch ………. ik voel me ook zo’n vogel – ik vloog overal de weiden waren overal even groen maar hier kan ik de mensen het het best verstaan dit is mijn eigenlijke thuis 't is…

laten mijn hersenspinsels zijn als sterretjes in de nacht waarvan ik hoop dat hun licht door u zal worden gezien als liefdevol en zacht u moge troosten misschien of nog mooier u zal kietelen tot u lacht ik hoop dat mijn sterretjes hun eigen twinkelingen in uw ogen mogen zien…

ik bekijk een oude foto het blijft fascineren toont werelden die ik niet ken en terwijl ik hem beter ga bestuderen merk ik dat ik mezelf onbewust in hun wereld ben gaan posteren even voel ik me een van hen tijd en zijn aanvoelen ik probeer hun denken ten diepste in te denken blijf het proberen het ontdekken wat ze bedoelen wat ze eigenlijk…

gekke gedachte dat we ooit zullen vervagen dat we sneller dan gewild er niet meer zullen zijn geweest enerzijds de aarde zullen verlaten en dat anderzijds de aarde ons zal omarmen met diverse lagen dat we uit niets anders meer zullen bestaan dan geest zo zal het moeten gaan men moet ons ook vergeten er moet ruimte voor nieuwe generaties…

Vandaag en morgen mag je mij nog zoenen de trap naar boven en de keuken boenen, de vlinderboom en seringen nog even niet snoeien maar mij nog wel met je voordrachten boeien. Vandaag mag je mij nog steeds omarmen met je liefste woorden stralend verwarmen, nog een blokje omgaan in het licht van de maan even verliefd met mij bij de kastanjeboom…

De angst uit een vorig leven Had hij met succes verdreven Toen nam hij een trekkie Van een rijkgevuld sjekkie Nu is de angst aan hem gaan kleven…