Alle inzendingen over overlijden

Toen in de nacht de regen viel, de julinacht, heb ik met nieuwe ogen jou weergezien. Een zomerwonder in de regen, die statig nederviel.…

Morgen ga ik naar het graf van mijn lieve moeder. Schreien kan ik niet meer en reeds vervagen haar trekken. De klank van haar woorden dringt nog amper tot me door. De streling van haar hand is van mijn huid verdwenen. De gang naar ‘t kerkhof wordt steeds moeilijker. Maar ik weet dat ik blijven komen zal. En telkens zal ‘t verdriet dieper…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd…

Ik zit nu in mijn cel en hoor de regen op het dak mijn eenzaamheid verinnigen, zodat het plotse einde van de vlaag me schrikken doet en ik in de holle gangen van het huis een naam verklanken moet waarvan ik weet dat hij mijn hart zozeer beroert dat even maar de stilte draaglijk wordt. Maar ook een woord waarop nooit nog antwoord komt,…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd…

De bloemen zijn verslenst, de tranen reeds gedroogd. Nu komt de droeve tijd dat plots de lege plek het hart beklemt. Of het verlangen naar de woorden die ik niet heb uitgesproken, de niet geschonken tederheid, een pijn verwekt die me merken zal mijn leven lang. Of soms verwacht ik in de zon, 't vertrouwde beeld van moeder op bezoek…

De nachten dat wij waakten en je angst in tederheid probeerden te verjagen, zijn lang voorbij, mijn moeder. De uren die wij telden en telkens weer je hijgend vragen “Hoe laat is ‘t kinderen?”, helaas, het komt niet weer. Nu ben jij tijdeloos geworden, en wij, verbijsterd, niet begrijpend, staren naar de klok. En in ons hoofd de blijde…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd vertoont…

Moeder, wij zijn zo moe. De weg naar ‘t kerkhof is zo lang en wij zijn bang. Reik ons de hand nog eenmaal en help ons op uw laatste tocht. De open groeve wacht en dicht bijeen gedrumd, geeft elk van ons u nog een kruis. Het teken dat gij ons leerde in de blijde dagen van ons kind zijn.…

Het oude kerkgebouw waar jij zovele malen kwam in diep geloof door weer en wind ondanks de kinderzorg. De priesters de gebeden de gezangen die ons de troost van eeuwen schenken. De hoop dat jij het leven hebt bereikt dat zin geeft aan ons aards bestaan. Maar desondanks de tranen van verdriet en diep in ons een wrange pijn een wonde in…

Tegen de befloerste muren der rouwkapel staan wij gebogen, de zonen en de man, omheen de eikenhouten kist. De buren, de goede vrienden schuiven schuw, onwennig voorbij. Onhandig sprenkelen zij het gewijde water, dikke, glinsterende druppels, in het licht der lantaarns. De geluiden buiten zijn verstild en anders. Als schimmen wachten…

Dit zijn de dagen dat velen ons verdriet helpen dragen. ‘s Avonds stromen de buren samen in de kapel van het oude gehucht, waar wij onze moeder ontgroeiden maar gevangen bleven in haar hart. Hier is het licht der vele kaarsen, de troost der 50 weesgegroeten gemompeld door de eenvoudigen. Hier is de liefde van ons volk.…

16 juni 1972 ziekenhuiskamer 215 middag herken je mij ? noem mijn naam nog eenmaal moeder ik ga weer heen zie je ogen die reeds in andere werelden toeven 3.30 u. kom vlug je moeder sterft stram sta ik naast het bed de witte verpleegsters die mijn moeders polsen voelen haar gezicht beweegt nog even ik hoor de zwakke ademstootjes alles…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Onze ogen nat van tranen zoeken een beeld uit onze kinderjaren waarin jij ons te leven leerde en met ons je vreugde deelde.…

Laat mij je kind nog eenmaal zijn gewiegd op je armen, de veiligheid voelen van je handen, ruw als de stof van je schort. Ze liggen nu naast je op het witte laken van het ziekenhuisbed of ze strijken, o zo moe, je grijze haren glad. Ik zie de blauwe aders en de bruine vlekken van de ouderdom. Je ogen van pijn en hoop, in de verte starend…

nachtelijke gedachten kruipen onder de huid te veel om te bevatten te groot voor het gemoed de Zwitserse zwarte koeien brengen me op de koebellen geluid door vrienden uit de Alpen voor mijn dode broer het traditionele klingelen valt me zwaar hij heeft het vaak gehoord ik kan mijn broer nooit meer vinden we verloren elkaar uit het…

Dood. Heb geen angst. Talm niet voor mijn deur. Kom binnen. Lees mijn boeken. In negen van de tien kom je voor. Je bent geen onbekende. Hou mij niet voor de gek met kwalen waarvan niemand de namen durft te noemen. Leg mij niet in een bed tussen kwijlende kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen. Klop mij geen geld uit de zak voor…

Haar donkere strelende ogen hadden een diepte, waarin ik niet durfde af te dalen, uit angst mijzelf kwijt te raken, er voorgoed in te verdwalen. Ze loste op in wind en regen, maar bladerend door mijn geheugen kom ik haar toch steeds weer tegen, alsof ze leeft buiten de tijd, elke dag van mijn bestaan is vol van haar aanwezigheid.…

zij laat zich niet meevoeren door de vertrouwde stroom van taal zij komt nog vaak langs in de stilte van een vlinder in verhalen en in dromen zij is er altijd bij in la petite bonté zij is minder stil dan je denkt je loopt met haar samen van achteruit naar voren…

alle stemmen zijn uit haar verdwenen achter de binnenste muren waken ze ze wassen haar ze schreeuwen snikken huilen en roepen leggen haar in het stenen veld van geesten en goden waar niemand zo licht zo stil kan leven in het oog van zon en maan een vaalwitte valk bidt in de lucht…

Daar ligt hij op de baar, Ach, nog geen negen jaar! En de afgeleefde staf Geleidt de jeugd naar 't graf. O God! hoed mij voor 't kwaad, Dat ik Uw' duistre raad Niet morrende bedil! Geslagen hart, zwijg stil! Wat zeg ik, stil? - o neen! Hoe ik zijn dood beween', Hier, bij dit zielloos stof, Breng ik d' Alwijze lof:…

Alles staat er nog, maar het geeft me geen idee -- wat ik ermee moet.…

het is een oefening te leven als ware men gestorven en elke dag de vrucht van eigen erfenis te plukken geen afscheid geen rouwende geliefden want enkel de bagage is verstuurd de dood waar anderen zo bang voor zijn bespelen als ware het een feest en als het dan in ’t echt gebeurt te kunnen zeggen hier ben ik al geweest…

Dikke Dinges was verscheiden, in zijn Heer en litjemaux, de professor kwam en zeide: `Hum, Hum, Hum, ...' en liet het zo. Doodkist werd besteld, gemeten, afgebiesd met plint en lat. die, met zillever besmeten, krap, fataal en poenig zat. Zeven bidders wiegewankten in d'r grafgezanten vlijt met de kostbaar ingeplankte vieze dikke dooiigheid…

In het diepst van het woud - 't Was al herfst en erg koud - Liep een heer in zijn eentje te dwalen. Och, zijn oog zag zo dof! En zijn goed zat zo slof! En hij tandknerste, als was hij aan 't malen. "Ha!" dus riep hij verwoed, "'k Heb een adder gebroed, Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!" En hij sloeg op zijn jas, En hij trapte…

de dood kan afschrikkend zijn soms toch wel enigszins verzachten enwel er staat een nare lijdensweg voor die persoon te wachten zeker niet onze Schepper als schuldige aanwijzen voor jou eindigt het verdere leven met een diepe wrok let op jouw omgeving vast noodlijdende mens of dieren tijdens het rustgevende tikken…

Sterf niet mee Sterf niet mee met mij Ik ben er nog en wil dat je leeft Ik ben altijd bij je Je bent mij niet kwijt Je hart weet hoeveel ik van je hou Je ziel hoort mijn liefdevolle fluisteringen Jouw reis zal ik altijd volgen Voor eeuwig vlieg ik met je mee Als een arend boven zee Ik zie alle rimpelingen in het water En wanneer…

Elk hart beleeft zijn laatste bons Garuda krijgt weer kuikendons Nog smeult de schors en geurt het kruid Heilig Velijn is mensenhuid…

nu jij bent waar ook wij ooit zullen komen zetten wij ons stil op de oever van de grens die als een rivier meandert tussen hier en daar om jou en wat jij ons blijft betekenen te genieten terwijl jouw ‘het komt goed’ ons omhelzen blijft onze picknickmand heb jij overvloedig gevuld met de royale proviand van jouw doen en laten de niet aflatende…