Alle inzendingen over tijd

de winter schreef geschiedenis het voorjaar waar wij reikhalzend naar uitzien laat vooralsnog wat op zich wachten ik noem dit tussentijd een soort gevechtspauze waarin wij op zoek zijn naar warmte dus kruipen voor even behaaglijk tegen elkaar aan…

Tijd (én wat ze meevoert) Tijd vliegt niet maar gaat aan mensen voorbij. Als het goed gaat te snel. Wanneer het tegenzit, zit het ook echt tegen. Tijd is altijd in balans in perfecte cadans. Weten en vergeten. Wanneer het hart stopt tikken gedachten aan wat was weg. Niet voor niets beginnen sprookjes met 'Er was eens ...' Nergens…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

Herinneringen zingen, kind, uw wit gelaat, en 't zoet verhaal van úwe dagen en míjne dagen die vredig in ons leve' als stille tuinen lagen in 't tere licht van late schemering gebaad, wijl d'hemel is om tuine-groen een stil gewaad van trage, kalme schaduwen, en de bomen dragen een laatste vogel-stem van lang-verglooiënd klagen dat kwijnt…

hoe vreemd voelt soms de tijd die aan zichzelf verstrijkt als in het vliegtuig achter verre wolken de nieuwe dag zonder een nacht of omgekeerd in het ongewisse tel ik het uit til ik hem hoopvol over minne dagen…

Waarom hebben wij geen tijd meer, waarom staan wij zelden stil bij paddestoelen in 't najaar, bij de bloesems in april. Hebben wij zo weinig oog voor al het moois dat ons omringt en zijn wij totaal vergeten hoe wonderlijk een merel zingt. Wie kan het nog echt waarderen, 'n kalfje dat in de weide stoeit. Wie zal het nog interreseren hoe…

Hier ben ik dan om maar niet van ver genoeg te komen Hier ben ik dan om maar niets meer te ontlopen En ik weet dat het niet keert om in beslagen raam te schrijven En ik weet dat het niet leert om bij hetzelfde punt te blijven Hier sta ik dan niet met open armen of volle ogen Hier sta ik dan nu de leugen is gelogen…

de nacht verdween zoals zij was gekomen laat niets achter behalve flarden een vaag gevoel van vers verdriet dreigend onheil maar waardoor alle details totaal verslonden door de morgen die daarna troost omdat het slechts een droom was…

k woon in winters wachten met nauwelijks contouren nog van nieuwe lenteluchten geen zomerbode te verwachten vage vleugels blijken gezichtsbedrog boven ontdooide dorpen en gehuchten ze wonen ginds in ontoegankelijk licht de hoge muren wens ik transparant en in de verte wordt 't nu lichter een tureluur vlucht de winter dicht komt weldra…

de regels maak je zelf doe nou niet alsof je neus niet groeit laat dat maar over aan het gras zo dor en zonder mooi gewas het is er niet kijk maar…

Een trilling van lucht Strijkt door je blonde lokken Innige omhelzing door de wind die je meeneemt op een reis vol avonturen Eeuwig zou het mogen duren Fladder met vlinders Plons met de kikkers Duik in het hoge gras Waar de tijd een overmoedige was Hap naar luchtbellen In een dans met kogelvormige vissen Wieg met de bomen Laat je…

Kon ik nog je stem eens horen dichterbij dan als fluistering van voorbijgaande woorden tijdens nachtelijke dromen maar te ver ben je weg te lang geleden van hier dus moet ik troost vinden in alle droomwoorden die je me af en toe schenkt het niet verouderend beeld dat ik daarbij doorkrijg ach kon ik je maar aanraken zachtjes strelen door…

wat waren wij al groot naast de heg die steeds kleiner werd groeiden we, bloeiden we tussen de stenen verscheen het jonge mos en wij kleurden bij de eerste zoen in het klompenhos wat zijn we klein nu naast de heg die steeds groter werd waar stenen zijn verdwenen hebben sporen hun werk gedaan en ademt vertikte tijd door de mond van vergankelijkheid…

Morgen en vandaag, vandaag en morgen. Nu... En wat verleden is, geleden is of gewonnen: net is voorbij. En nu is een ogenblik overgaand in straks een nieuw moment tussen morgen en vandaag.…

Een steeds weer overrompelend besef dat je slechts in dit huidig, vluchtig moment, die ene ademzucht voelt, doet, denkt - je leven leeft. Al het andere is toekomst - nabij of ver, en herkauwen op kort of lang geheugen. Is het nu een grote leugen?…

taps toelopend richt de tijd zich op de smalle doorgang krimpend licht…

Langzaam draaien de wijzers van de klok in een cirkel rond de as van het leven Per seconde zal er een nieuw mens worden geboren Tegelijk zal er iemand aan de aarde worden teruggeven Tijd deelt en verdeelt de levenstijd in fasen Hierdoor blijven de wijzers in het nu en heden Soms vliegt de tijd heel even terug in de tijd naar de horizon van…

een brug is opgehaald de overkant schier onbereikbaar de dood binnen handbereik…

voor Ton Luiting Ton misschien vertellen de destijds verzwegen verzen mij wel meer dan je lief is doch wat ooit begon als grap bleek later een ware passie... in dit aardse weet je maar nooit wanneer men jou eronder krijgt dus geven wij woorden gehaast zin en hopen intens op verzen met iets van levensvatbaarheid…

onafwendbaar proces onomkeerbaar versterven onherroepelijke overgang…

De melkman is niet meer en de singing transistor. Schoenen ongepoetst, mannen vrouwen weggegooid. Twee paar nieuwe voorwerpen die niet eens vreemd lijken. In een gedicht keert niets. Bloot aan de tijd aan de dood aan familie en vrienden die vreemd lijken. En haar lichaam haar zachte lijf, hard van inspanning -----------------------…

Ik zocht alom, ik zocht en kón niet vinden Mijn Boek van Jeugd, verloren en versmeten. 't Was al zó oud: 'k had d'inhoud half vergeten, Zo liefdezoel als heimweegeur van linden. Maar gele bladen uit dat boek gereten, Gedragen op erinnrings sidderwinden, Wezen waar 't lag, omrankt van blanke winden, Of me uit elk blad een bloem wou welkom…

het sein waarmee de trein zich in beweging zet om naar het eindpunt door te rijden helaas dat teken ken ik niet maar des te dichterbij te meer het knellen voelt het is de tijd die neemt terwijl hij blijft…

zoals de tijd verder spreekt in woorden die wij vinden wij die de sterren tellen nooit konden leren omdat het leven ons riep soms bij het raam vaak op de gang in een hoek staan omdat dit bestaan niet bestaat in boeken die echt nergens over gaan wij die altijd zoeken in woorden en zinnen wij die de sterren tellen maar de waarheid nooit…

de muren spreken nog langs de weg omhoog een wenteltrap eindeloos alleen de blinde nacht klikt en klopt op oude verwarmingsbuizen gedaantes verschijnen samen met het maanlicht dat mijn gezicht verbleekt omhoog ik kijk omhoog.…

Tijd is voor jeugdigen een oceaan oneindig wijd en zonder zorgen, iets dat voor hen lijkt stil te staan, een zee zonder gisteren of morgen. Tijd is voor volwassenen een rivier wild stromend, vol met toekomstdromen waarop zij als bootjes van papier rusteloos worden meegenomen. Tijd is voor ouderen een beekje dat rustig maar gestaag blijft…

je stroomde net als de rivier nu ben je net als een met de nek naar de grond toe gebogen koe, herkauw- end enkel een paar mooie herin- neringen.…

De tijd raast voort aan alles voorbij tot aan vergetelheid De tijd kruipt om stort in mijn brein onrustige leegte De tijd komt er aan belooft alles goeds stralende verwachting De tijd lijkt oneindig verpulvert eeuwen tot seconden maar blijft onbegrepen De tijd gaat door al is het einde daar geen beginnen meer aan.…

ik was aangekomen aan de rand des tijds zwarte maan ik zag oneindig alles was klaar had geen naam meer ik kwam aan en wist niets in een troebel dralerig licht van een vreemde grijze zon aan de oever der gedachten alles ging over zwart naar kleur ogen zien niets de kaars is gedoofd de ochtend is aangebroken open je hart zie…

Op de golven van mijn kloppend hart Vaart de angst van onwetendheid. Het zicht belemmerd door schemer Wanneer ik mijn levenspad doorloop. Niets is zeker En in de onzekerheid van het niets Wacht ik in het onbekende Als een waakzame uil Op een gebroken tak.…