Alle inzendingen over Achterberg

Geen die als Achterberg bericht van het barmhartige gericht van Jezus schrijvend in het zand bij vraag om striemend reprimand. Gewillig liet hij gaan bloedheet de vrouw, - gedreven in het nauw bleven de eisers in onthutsing staan.…

Het is Gerrit Achterberg, dat zie ik aan zijn bril, hij is vermomd als bisschop Nicolaas en speurt naar kinderen van goede wil, met zwarte poetica als knecht Lokaas. Zijn vader was koetsier, dus die rijdt de heilige rond.…

Het leven van Gerrit Achterberg werd door Wim Hazeu beschreven en voor de toekomst vastgelegd. Op Gerrit's graf rust een zware kei, met daarbij een stenen bankje, dat een steenhouwer hiew, en als trouwe lezer schonk. Achterberg is niet doodgegaan. Zijn innige gedachten leven nog.…

(voor Gerrit Achterberg) De analyse voorbij streefde hij naar verlossing van het denkbaar ogenschijnlijke. Wroetend in zijn verleden haalde het noodlot hem in, hij werd de man die hij zocht en de zonde van de vaderen kwam ten uitvoer.…

voorwerp van mijn lessen maar ook het onderwerp van veel geklaag cynisch ontleed ik soul met scherpe messen kritisch wijst ook mijn vinger naar den haag bijna ben ik voorbij de laatste stad achterberg ik multatuli ben je zat…

zomerzachte wind strijkt over het haverveld rust rond de dorpen…

Ooit was het vinden van één coelacanth Een reden voor verrukte nieuwsberichten Waarover Gerrit Achterberg weer dichtte Dat vers werd een klassieker naderhand Wie nu voor vijftig verzen rond ziet drijven Kan van verwondering aan 't wenen blíjven…

Men zag eens een dichtertje dwalen, op sokken, in wandelsandalen. Geen Gids op zijn pad verhinderde dat hij inktzwarte voetjes ging halen.…

Gij zijt aan mij gebonden met het al. Elke steen bezit uw val en ieder cijfer uw getal; de mededeling uw verhaal; tong uw taal; de veelheid uw geval. Gij hoopt u in mij op met doodgewicht aan regendrop. Iedere vleugel heft u op.…

Het beste van voor jaren dringt vanavond tot mij door. Al je gewone vragen vinden weer gehoor. Regent het. Ja het regent. Goede nacht. Laten we nu gaan slapen, zeg je zacht. Wij luisteren en liggen. Wind beweegt het raam. Blijf zo maar liggen, zeg ik, en ik noem je naam. Alles wat antwoord is gaat van mij uit. Je wordt vervuld van de oneindigheid…

Achterberg) als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven bij de dag dus haast is altijd met je vandaar mijn kort verslag…

'De dichter is een koe', schreef Achterberg Zij graast, herkauwt, wat bundels melk doet vloeien Zij soms, als Hanlo, oote-boe gaat loeien! Wie luistert, snapt haar taal tot diep in ’t merg: Ik wil géén krachtvoer, gras slechts uit de wei Ter wille van de Pure Poëzij…

Vrijmoedig treed ik in uw spoor, ironieën achterlatend. Vanmiddag las ik uw talent, stond ik lange tijd verwonderd. Uw verheven taalgebruik, het koele ritme - welk een wijn! Ik waan me in een kloostertuin waar ik beknopte woorden ruik... Wat rent de tijd dit oord voorbij! De indruk, van haar reuk ontdaan, moet wachten tot de late mei:…

Boer G., ongeremd en ziekelijk verlegen vond twee vrouwen binnen handbereik. Niet bereid zich bij hem in te schepen voer hij voorbij de schemering, en schoot en schoot zichzelf het leven in, vermorste vrouwen arm en ongelegen, maar in hun dood en wond vond G. zichzelf een koe met goedgevulde memmen. Geen dag gevang waar G. verbleef een…

Tussen mijn collectie boeken heb ik pockets staan van Achterberg tot Zwagerman een genot voor oog en hand maar Mulder en Rostelli raak ik liever niet aan ze vallen uiteen als vermicelli.…

"God heeft een binnen- en een buitenkant" schreef dichter Achterberg ooit in een van zijn gedichten en ik zag de gezichten een wonder in licht ik sprak met de zon die de maan niet vreesde vermeed die dwaze mensenbuitenkant van egotrippers en ijdeltuiten tactieken en kornuiten betweters en knuffelkonijnen ik zocht een tocht naar binnen…

In ‘t weiland stond een vorstelijke stier En Bertha achtendertig liep te grazen Voor boter, karnemelk en Goudse kazen Hij sprak: ‘Hola...Wij heten Willem Vier’ ‘Jij wordt mijn Koeningin’, loeide hij luid Maar Bertha zei: ‘Holland is toch je bruid?’…

Ontsnapt aan de rijmen van smachtende heethoofden (anekdoten die qua lolligheid niet voor elkaar willen onderdoen) sta ik recreërend aan het perspectief van de leegte: het Dwingelderveld (daar waar het oog van Achterberg je terzijde staat) Hier moet het toch lukken verbale vormen om te zetten naar nieuwe sentimenten, Gerrit?…

Ik heb vannacht met u gewandeld in de dove lanen van de slaap, en nu het morgen is geworden is er niets veranderd, dan dat die twee, die in den nacht tesaam volkomen bij elkander waren, mij weer alleen gelaten hebben in den morgen, en samen verder zijn gegaan.…

( voor Gerrit Achterberg ) Hij verzonk voortdurend in de wereld die hij aangreep zonder te vallen of aansturend op dit zwaarmoedig gedweep met een dood die hem op de hielen zat. Onder het ijs vergaf het moordhuis de man die om bevrijding bad van een rekkend Golgotha, een vierde kruis.…

Giraf onder de dichters, Gerrit Achterberg, verkies de kwasi-edele en volmaakt beschaafd grazende kudden humanisten achter ’t hek van rijm niet en cesuur, schema en maat, maar blijf ons die je was en word geen parkenhert, verkies te zijn het niet te temmen zwaluwpaard, blijf die je bent onder de dieren van het vers.…

'Weilanden hebben avond,' zegt Achterberg. Maar kun je dat wel hebben? Misschien zoals je een ziekte hebt: avond. (Iets met de ogen: alles veel te donker zien.) Maar ook 's ochtends is het niet voorbij. Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist. November. Elke ochtend is een morgue, elk woord in dit gedicht een kist.…

De schemer valt als grond. In Holland loopt een hond. Een hond met lange tanden. Er gaat door alle landen een grote zwarte hond. Wij liggen in het rond. Niet langer van elkander. Wat ons tezamen bond stierf tussen onze tanden. De schemer valt als grond. -------------------------------------------------- uit: Blauwzuur, postuum verschenen…

Met leven toegerust voor beiden, liep ik vannacht de gangen in, die naar u leiden. Het ondergronds geburchte droeg een stilte, die met tegenzin mijn tred verdroeg. De muren stonden als verzadigd van ruige schimmel; lucht en licht, voorgoed beschadigd, beten mij uit; de wil alleen bij u te zijn in 't jongst gericht, hield mij ter been.…

Gij hebt het hoog geheim doorbroken, Heere Jezus Tussen ons en den Vader, naar Uw Woord mogen wij zonder zonde zijn en nieuwe wezens wat er ook in ons leven is gebeurd. Ik deed van alles wat gedaan kan worden, het meest misdadige - en was verdoemd. Maar Gij hebt God een witte naam genoemd met die van mij. Nu is het stil geworden, zoals…

Hier ligt het grafje met de zoden glad. Het is het sluitstuk na een kort ontwaken: een meter aarde om gelijk te maken, wat voor een ogenblik verheffing had tegen een moederarm, niet meer dan dat. En beide armen langs het lichaam slaken en denken, denken: waar moet ik geraken met kinderstoel, commode, wieg en bad? Ruimteverlies in rekening…

I laat mij aan u ontstaan, wezen van zestien jaar. Ik heb nog niet geleefd dan enkel maar om dood te gaan, als ik mijn naam niet heb gegrift onder het vers, dat in u ligt. Het vangt met deze strofe aan. II Wezen buiten de wet. Afspraken met sterren en eigen leden voor eeuwig en zonder reden. III Van het meisje van zestien jaar…

De mens is voor een tijd een plaats van God. Houdt geen gelijkteken nog iets bijeen, dan wordt hij afgeschreven op een steen. De overeenkomst lijkt te lopen tot deze voleinding, dit abrupte slot. Want God gaat verder, zwenkend van hem heen in zijn miljoenen. God is nooit alleen. Voor gene kwam een ander weer aan bod. We zijn voor hem een…

Over zijn strenge cirkels heengebogen eigent hij zich de middelpunten toe Hun trots bezit staat in zijn harde ogen Hij wordt de mathematica niet moe waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt om elke nieuwe inkeer op te vangen Zie hem in rustige beslissing hangen boven het tijdeloze dat hij wekt en kantelend in tegenkringen leidt voor het…

Van dood in dood gegaan, totdat hij stierf. De namen afgelegd, die hij verwierf. Behoudens deze steen, waarop geschreven: de dichter van het vers, dat niet bedierf. -------------------------------------------- uit 'Osmose'…