Alle inzendingen over Afscheid / gemis /windstilte

daarna is niets meer wat het was 't gemis dat blijft het hele leven…

Voortgestuwde wolken Nooit een windstille dag Scheren over de kale vlakte Naar denkbeeldige hoogte Om te eindigen in een tranendal Keer op keer Vraag me niet waarom Het stellen is de oorzaak De waaghalzen lijden Zoekend naar windstilte Eenzaam onder tegenwind Alleen zijn leidt Naar de windstilte Daar waar het zaaien Gedaan moet…

Windstil linnen, elk geluid gestold, geen streek zelfs geen veeg te zien, het wit en zwart voorbij, het niets in de wereld weg gekeken, glad getrokken tot aan de polen geschikt voor weinig de aarde in meerwaarde in te verruilen in ruis, verf ademt de hang naar het diepste evenwicht, in de sluimerende maat van alle dingen. De meridianen…

want afscheid is pas afscheid, als niets er meer toe doet als geen goed, geen kwaad je nog beroeren kan gevoelens doodgebloed dood heeft dat niet dood is pas dood als de liefde weg is maar de liefde kan niet weg zij raakt je aan zelfs in ondraaglijk gemis afscheid is een keuze de jouwe of juist niet dood in leven waar geen…

Wij nemen altoos afscheid van al wat dierbaar is en schikken ons met spijt in het gemeen gemis leven in herinnering aan alles wat ik zag sterven in de hunkering als mens van alledag.…

een gevoel van leegte een gevoel van gemis het is niet grijpbaar er is niets mis een beetje onzeker een beetje verdriet het is even anders niemand die het ziet een gevoel van leegte afscheid nemen van een gevoel van gemis dus toch houden van een beetje onzeker straks weer voorbij niet meer alleen nee dan is het, wij…

alsof een briesje wanhopig tot windstilte een tornado streelt…

Herinnering aan mijn opa Langzaam ben je van ons weggegleden Elke dag een beetje meer Telkens werd je weer iets ontnomen dat deed jou en ons zo'n zeer Het is een gemis, een stille pijn Dat je nooit meer bij ons zult zijn Een laatste handdruk, een laatste zwaai en dan een afscheid voor eeuwig Een afscheid van dit aardse leven Maar in onze…

Het is alsof ik je geuren ruik Het is alsof ik je stem hoor lachen Het is alsof ik je lichaam voor me zie Maar dan doe ik mijn ogen open Ik luister naar de stilte Ik adem de koude lucht En voel me leeg Ik ben niet Ik kan niet zonder jou…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

In de schemer van mijn dagen blijft elk antwoord ongezegd op mijn laatste levensvragen die, onverwoord noch uitgelegd, verschrompelen tot mijmerij, pijnloos, van kwetsuren vrij. Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie…

Sterren in ronde vorm de ruimte bekeken vanaf een balkon kleine zonnetjes 't licht sobertjes drank uit een flacon de aardse streken in stilte voor de storm…

het over is het spijt mij ik hou niet meer van jou Door de stilte van de wind die je niet hoort door je tranen wil je zeggen dat je blijft en nooit van mij heen zult gaan Ik brul door de stillte van de wind dat ik jouw liefde niet kan plaatsen in mijn hart en dat ik toch liever een ander vind Door de stilte van de wind namen wij afscheid…

Vacuüm waarin ik moet berusten ik vaar in de schaduw van je licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloos in het oog van de orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarin ik vrijwillig moest vervreemden, een windstilte waaruit ik de kracht ontlenen moest om schaduwen te binden, niet uitlegbaar dat alles…

het duurde bijna een leven voordat zij op lege dagen in het dunne blauwe licht in de windstilte van haar hart de kunst van het missen binnen de randen van het bed kon verstaan…

ze stokken ze stokken in je keel de grote woorden en komen in windstilte fluisteren soms aan boord…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

Dwaalde vanmorgen nog Zorgeloos door de Herinneringen van m'n Jeugd - en zie ons Samen met vader achter Het paard naar het Land toegaan - jij ment Het paard - ik draag de Koffie en het brood Voor deze dag - Dit is de gedachte die Bij me opkomt nu ik je Gisteren voorgoed naar De hemel heb laten gaan…

Een lijntje had ik met de hemel, om zo te praten met jou, ik kon je toch geheel niet missen, vandaar dat ik bellen zou. Een lijntje had ik met de hemel en zo af en toe belde ik je en al nam je dan niet op, ik wist dat je me hoorde. Hele gesprekken voerde ik, antwoord kreeg ik niet, vanzelf, want dat lijntje met de hemel, was…

water wordt betaald als hij op de aarde beukt, breekt alleen in branding op rafelig land wijkt terug met schuim op kaken, berusting in het zand als warm gemoed als geduld hem wacht, het land gebruikt, wordt versleten, zet zich te kijk als weerloos slachtoffer in resten van het leven op de vloedlijn van het verstand, waar het in windstilten…

in de luwte van de nacht liet jij mij zien dat de windstilte wacht dat zij op een zucht van jouw zijn ontkiemt tot een stormachtig festijn en dat alleen met Valentijn…

als ik je in de windstilte in de luwte zo stil vergeet lijkt het alsof na al die tijd tijd niet was terwijl gevoel beklijft als zij zachtjes roept herinner ik en vergeet…

Afscheid is niet het gemis dat je elkaar niet meer zult zien want zien doe je ook blind in het oproepen van beelden, en gedenken doe je alleen als je niemand te dulden hebt.…

in deze tijd zijn het de zwijgende woorden die jou troosten bij het gemis..…

ik zag het moment van hapering toen de wind zijn smalle gestalte aan flarden knipte de gekromde roestige rug boog iets verder door hij snakte naar adem een handvol windstilte…

Ik wil je dragen tot het einde daar is Je mag nu rusten in mijn armen Deze weg zal moeilijk zijn in het gemis Je mag je nog een laatste keer verwarmen Ik wil van je genieten nu het nog kan Het afscheid komt steeds dichterbij Je mag je woorden laten strelen dan Drink ik ze in tot het einde nabij is Ik wil je dragen tot het einde daar is…

Tranen van puur gemis biggelen naar beneden jouw kleine jonge hart heeft al teveel geleden Mijn hart lijkt te breken bij het zien van je gezicht hartverscheurende snikken huilend knijp je je oogjes dicht Afscheid nemen is zo moeilijk en dat doet ons alle drie pijn het spijt me, mijn kleine bink dat je nu al volwassen moet zijn…

is het niet te bevatten het gemis hemelsbreed vanaf het moment dat jij voorgoed jouw ogen sloot totaal onverwachts zonder een woord van afscheid stelde de dood ons voor een voldongen feit jij zou nooit meer de zon onder zien gaan vogels horen fluiten jouw kleinzoons op zien groeien de kinderen bellen nu doe ik dat maar dan anders…

In mijn droom liep ik in een wildernis. Het was er modderig en kil. Stenen bedekt met mos, ze lagen er roerloos en stil. Er was een werkman met een spa. Ik sprak hem aan: “Er is hier een pad, vroeger wandelde ik daar met mijn man.” Hij zei: “ik weet het niet, ik denk niet dat het kan.” Er was een heuveltje, Ik klom er moeizaam tegen op…