Alle inzendingen over Bevriest

Model achter glas bevriest ondanks minirok toch niet helemaal…

de vijver bevriest niet. is de eend blij dan? neen: de eend is in de vijver.…

Het moment van afscheid bevriest mijn ziel als de dood je meeneemt ver hier vandaan Langzaam zakt je lichaam in de zwarte mist die je meeneemt uit dit vergankelijk bestaan...…

als een woord een voor een zijn letters verliest blijft leegte achter het is de stilte die zonder vorm naamloos bevriest…

Vliegensvlug veren de vleugels door harde wind vooruit de lente nu vacht nog bevriest door mist en ontdooit bij dageraad.…

stilte is een gebaar dat bevriest en ook het geluid dat wegebt in 't niets silence is de stilte van ginds rust het vervolg en de winst…

vanmorgen viel de sneeuw kleedde grauw in onschuld voedde de hoop op ooit in een witte wereld ademt mijn land nu stilte bevriest voor even het kwaad…

Ze spuigt haar letters door een trechter, Chaotisch vormen woorden niet te begrijpen zinnen in een wereld waar alleen structuur wordt (h)erkent... Ze giet ze op witte vleugels van een vredesduif die door de verholen klankzwaarte van elk bedacht fragment het luchtruim niet haalt en verslagen onbegrepen aan de grond kleeft... Heeft…

Een hoofd draait naar links Met onbeschrijfbare snelheid Een knik omlaag Richting duiden Het lijf verstijft Het lichaam verstart De tijd bevriest Voor een moment Totale leegte Dan de angst…

fijne sneeuw bedekt mijn ziel en het pure bevriest me fijne sneeuw bedekt mijn gezicht en bevroren tranen worden onzichtbaar fijne sneeuw bedekt het landschap en het pure maakt me gelukkig - even -…

grijsheid heeft toegeslagen niet alleen kleurt de hemel zo maar nu kruipt ze gestaag over het gras en betovert al zij tegenkomt op haar weg alsof het de ziel ontneemt bevriest ze harten van iedere gezindheid tot de zon haar kracht herwint…

Dus als men uw pensioen bevriest, wees blij: Dan krijgt u er vast tien procenten bij!…

Als de wind bevriest, wonen we op het land. Je opende een gat tussen ons. ----------------------- uit: 'De gang', 1979.…

Wat water dat bevriest zet naar verluidt Toch op z'n minst zo'n tien procenten uit.…

De witte lakens zijn bevlekt met maagdelijke tranen van nieuw verdriet over oude zaken die niet willen verjaren Oude kou bevriest van binnen resten levensvreugd van toen vertekent ook het beeld van nu tot een simplistisch afgietsel van gedane zaken zonder keer…

ik ben de sneeuwvlok en de kou ontwricht verkeer op wielen mijn adem verstart wat beweegt ik ben de ijzige adem die ledematen bevriest water een glad vel geeft ik houd het land in mijn greep bij min twintig en meer huiver, vlucht in je hol…

Eeuwigheid bevriest. Onze kloktijd staat, zo lijkt dat voor ons, voor eeuwig stil.…

Tegen de avond bevriest daar hun spoor in een uur, een staat, provincie. En nu zal dat gezicht altijd blijven, eeuwen door regendruppels gegeseld, eentje rolt van een wimper naar de mond op een leeg plein, in een ongenoemde stad.…

je ogen kijken diep naar binnen waar een boeiend beeld bevriest; een penseel staat in je hand stil, maar zeker te beginnen je sterft, vóór je het verliest; raast, bij vlagen buiten zinnen van wanhopige extase, brandt je schepping op het linnen…

De winter steelt schaduwen waar geluk slaapt en de kou niet meer is dan een droom die niet beginnen wil en liever gedachten bevriest. Of de dwalende angst verzamelt in de twijfelende sneeuw en grijze weemoed van het zwijgen en verliezen van elke gedachte waarmee niemand ontwaken wil.…

Eenzaamheid in zijn grauwe hemd bevriest het leven in alle klokken, voor een einde zonder liefde bestemd wordt het vonnis rauw voltrokken.…

wind ruist was wappert sneeuw dwarrelt wolken varen tenten staan wolken vliegen tenten waaien wind snijdt sneeuw ligt was bevriest sneeuw blijft was valt tenten slapen wind blaast wolken weg…

ze bloeit de heldere hemel geeft nog wat respijt maar in de kou van schemering raakt zij haar kleuren kwijt het hart bevriest in ijzig raken van de wind bladeren krullen in het wiegend kraken van de stam onder een volle maan laat zij in eerste vorst haar oogst aan leven gaan…

Onze tijd, die wacht Tot alles bevriest, Tot zelfs de wilskracht Van het lot verliest. -------------------------- Naar aanleiding van "Honderd Jaar Eenzaamheid" van Gabriel Garcia Marquez…

de zon ontvouwt zich en bevriest alle zorgen die deze morgen de kop op wilden steken zij kleurt ochtendgloren schoner, zodat dromen die al even lagen te slapen zich eindelijk kunnen ontpoppen de adem goed zichtbaar van wezens die uit liefde deze wereld betreden al was 't een eerste keer…

ze plukt ijsbloemen van de ramen poot sneeuwklokjes in november maar haar tijd staat stil en als ze schreeuwt bevriest haar adem ijskristallen sterren vallen in de nacht maar ze wenst niets ze loopt haar pad alleen in maanlicht mijdt de zonnestralen ze wil niet dat haar hart ontdooit een bevroren hart doet minder pijn…

op sommige dagen waait de wind door je haar woont de nacht in je hoofd vaak eigenlijk je leven lang wacht je op de gunstige tijd verstrijkt de tijd ‘s nachts bevriest het meer verdampt de tijd je adem is wit zoals de stilte vandaag beweeg je niet alles verandert in ijs je bent bang…

het is niet de dood die je bevriest het is niet de dood die je benauwt het is dat allebei en meer de dood is houvast in de duisternis met borden UIT achterstevoren goed is de dood oneindig goed vergeleken bij dit levenloze vallen vallen van het doek dat valt en de zaal is leeg en de vloer is klein en het doek kent geen begin of eind -…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht middels schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zwalkend door de ijle lucht zoekt het kwetsbare, nakend gekleed, al roepend naar de verloren vrucht…

Als de schoonheid onoverwogen, de klank van woorden wordt miskend, slechts de betekenis als hoogste wijsheid voor zichzelf wordt opgezogen, de maat van inspiratie ongeregistreerd, het originele als pure concurrentie wordt weggezet -- moet de ware lezer nog gevonden worden die zijn ijdelheid bevriest, het literaire aan het woord laat…