Alle inzendingen over Boom gefluister

Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust Wil stilte Lange lanen Proef zilte dikke tranen Wil bomen en blaadjes Wil ontkomen aan praatjes Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust…

ssstttt, stil, luister: daar is het weer; het gefluister!…

kom terug jij kleine vlinder kom terug uit de verte de manen zijn dood zoals het dansend lichaam in mijn dichtersdroom verstild, afwezig de wind vergeten in de graven rondom mij ben je daar, mijn vlinder of twijfel je nog door de kus die ik je gaf slaperig, de avondgod diegene die nog wenen moet om het antwoord van de sterren…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

Soms als ik door het bos zo ga, hoor ik vaak de bomen praten, aandachtig luister ik naar hun gefluister, twee bomen stonden daar te bomen, een dialoog op hoog niveau.…

Een late wandelaar met hond, een zacht gefluister in de bomen. Dit is de plek, dit, nu en hier. Waar stad en land elkaar niet raken, stroomt de rivier.…

Elk gevoel warmt zich op aan De zonnige gedachtes bij het moment Van het gefluister van de wind die Zachtjes wappert door mijn haren. Bomen zwijgen in de stilte van een opzienbarend moment van leven waarin de diepste wonden zijn geworteld in emotionele tranen .…

het zijn slechts enkele gedichten en niet de dichter die overleeft uitverkoren woorden die blijven hangen in het collectieve geheugen de poëet zal spoedig vervagen sommige verzen van zijn hand trillen nog wat na in de ether soms kan je ze horen als gefluister van wind in kruinen van de bomen…

De wind ruist door de bomen die staan in een dichte rij te dromen. 'k Ga er stil aan voorbij en luister naar hun gefluister. De bladeren ritselen. Ik wou dat ik ze kon verstaan. Maar kan er toch alleen maar naar gissen. Misschien zijn't verhalen van hun belevenissen.…

De kamer krioelt van herinneringen ooit was er hier een druk verkeer van op en af, van heen en weer en telkenmale boven alles uit jouw stem die zelfs fluisterend hoorbaar was een mooier geluid heeft er nooit geklonken nu heerst er een luide stilte tussen ons beiden in alles is van jou.…

de eik buigt zich naar mij neen, het blijken zijn jaren die mij echter groeten fluisterend wel te verstaan en spreekt in woorden die mij doen bedaren, hou mij vast, omhels mij ik zal je doen rusten en de loop van de sterfelijkheid verklaren ik groei als het licht mij kust en slaap als de koude mij in slaap sust ik bloei wanneer de zon mij…

De beek buitelt speels over zichzelf heen de berg af -- en drassigt het dal.…

Bomen als gebouwen. Geen beweging van wind. 'Wij staan hier op vertrouwen, vertaald in groei - al jaren.' Geen vogel laat zich horen. Vertrokken naar akkerland. Geniet van zijn conditie vòòr de kou straks toeslaat. Roerloos ontvangen de bomen signalen uit een oorlog... Zenuwachtig gefluister. Ineens knapt er een tak...…

Ze roept me elke dag en stille stemmen in de nacht roepen mij dwingend en duister ik luister niet, naar hen en wil die stem niet horen ik hou niet van gefluister... Maar eens, zal ik die roep niet langer meer weerstaan dan ga ik weg, ik weet niet waar die einder mij dan brengt ik ga gerust in blijdschap en kom daar juichend aan.…

behoedzaam tast ik aan schelpen die in diepere lagen van de nacht zich verzamelen in het sleepnet van volkomen stilte vinger na vinger volg ik het bloedspoor van vergankelijkheid langs de scherpe, gebroken randen ik strooi nog zand over de dag en verdwijn als jouw stem sterft op de loodlijn van mijn lippen druppels binden mijn handen…

Zie haar staan, zo glorieus boom gekapt, tot bijna niks 'k sta erbij, met m'n neus. Eens vol takken, volle glorie nu ontdaan van alle ballast is 't wachten op explosie.…

En ergens in mijn gefluister ben jij de merel die mij zingt zelfs nu, nu ik de kerstvreugde niet kan bezingen eens een belofte, twee gouden ringen liefde voor het leven maar nu ik als oude boom mij wil gaan enten in een nieuw leven zal ik eerst mij ontdoen van oude bladeren toch een paar raderen zullen in mijn hart blijven draaien…

Herfst laat z'n koude adem over aarde gaan Maakt ruim baan voor koning Winter Aarde minder op met zon dan maan Bomen ontdaan van al z'n blad van alle luister Zelfs tot gefluister niet langer in staat Herft neemt winter al de maat krijgt ijskoude vingers.…

het gefluister van geheimen die geen mens meer begrijpt…

De bomen, ze schudden en zwieren heen en weer. De wind laat zich kennen en blaast nog een keer. De wind met zijn geluiden gefluister of gedonder. Het jaargetij der herfst blijft voor mij bijzonder!…

als gefluister van een stem harten laat dansen het schijnsel van een ster verlangen onthult ontwaakt een droom de hunkering naar liefde bereikt de nacht oneindigheid waar niets verglijdt in hartverlangen sterren dansen in gefluister…

Een idyllische zonsondergang, er waait een zachte lauwe bries die als duizende handen je lichaam streelt,het bijna stille gefluister van de bomen achter je, het iets luidere antwoorden van de golven in de branding, recht voor je aanschouw je het hemelse kleurenpalet van de in zee stervende zon,... en heel even zou je zweren dat het ultime nirvana…

Dag straat, dag boom, aan jouw bloeiende takken hing ik dagelijkse dromen in het passeren Als verstomde kracht verhief jij je in het druk gefluister van het heen en weer langs dragende armen Zo deinden wij gezamelijk als een sluier op de ademtocht van het getij van grotere stromen nooit gescheiden Maar steeds verder dwaal ik vind…

van een oude, wijze boom: hallo Rob ik wuif naar de afwezige…

Alsof hij er nooit stond hij is weg, alsof hij nooit fier en vol lampjes stond te pronken, daar, in de hoek. Ingepakt en wel ligt hij weer zonder verlichting pronkbaar in de kelder te wachten op het volgend jaar! Alsof hij er nooit stond.…

stilte daagt de storm uit een zacht gefluister dan een eerste vlaag het tocht een vage geur een vleug met een verleden ik ken de buien die met luchten slaan door het striemen van de regen laten bomen in paniek hun bladeren maar eerder gaan voordat ze knappen door geweld de oudste is geveld rust gezaagd in stukken op het veld, de…

Gefluister, o gefluister. Drie palmen in de wind. 21 oktober 1937…

De muren om me heen fluisteren ik zit er stil naar te luisteren probeer het gefluister te verstaan maar ze spreken een taal zonder naam Het is als het gefluister van de wind van bladeren op het witte grind die in de herfst weg worden geblazen als ware het water zonder glazen Ik probeer mijn gedachten te vangen voor ze verdwijnen in stil verlangen…

waar ik val voor die ogen duizel van jouw stem zwijmel door gefluister in mezelf verloren loop voel ik hartsverlangen in mijn zoektocht naar dromen hoor jouw zacht gefluister in het ritme van mijn hart en verdwaal ik in mezelf vervaagt de eenzaamheid vraag ik jou heel zacht waar was jij mijn leven…

nog hoor ik hoe het water valt gefluister dat uitgroeit tot een werveling die juicht en zingt loskomend van beslommering als een droom in haar verga licht van adem dieper en dieper mezelf achterlaat hopeloos verliefd…