Alle inzendingen over Dooie boel

na strenge koude eventjes een dooie boel tot lente weer warmt…

Wanneer je zonder moeite, iets kunt omschrijven als: dooie boel, zit je vast en zeker te wachten op een ietsie meer gevoel!…

In Drente zegt men in zijn schommelstoel: Het is hier helemáál geen dooie boel!…

Het Boekenbal was maar een dooie boel. Gelukkig dat ik niet was uitgenodigd, Omdat dat feestgedruis me toch niet zó ligt. De Boekenweek vier ik hier in m’n stoel. Ik lees het Boekenweekgeschenk van Giphart En luister naar het Requiem van Mozart.…

Ik vond de oorlog eerst een dooie boel En heb mij aan de dienstplicht dus onttrokken, Maar vanaf nu stort ik mij onverschrokken En voor de lol in ieder strijdgewoel, Want als ik als soldaat niet schieten mag Dan schiet ik op het slagveld in de lach.…

Bij de tandarts, sta ik altijd met mijn mond vol tanden Bij die macho voel ik me altijd genomen Hij gaf de sexbom lik op stuk Hij zette de wandelclub op stelten dat liep wel erg moeilijk Het is altijd een dooie boel in het crematorium, maar wel lekker warm.…

boel!’…

Het is hier een dooie boel. Het werd opeens weer licht. Bedankt voor het lezen van mijn gedicht.…

Een halve dag in kamerjas gewacht op een beweging in de dooie boel. Vergeefs heb ik vandaag aan niets gedacht. Nu, bijna roerloos zak ik op een stoel. Koppigheid volstaat. Ik kleed mij aan. Ik denk aan het belang van de gedachte, de verwezenlijking en het resultaat. Ik ben ontslagen van het langverwachte.…

boel is!!…

Zo lopen over `t kerkhof geeft mij een naar gevoel, zonder een hoop op beter, is het een dooie boel. Prediker 12:5b…

Op mijn dooie gemak, zeg maar dooie akkertje, struin ik langs het water kijkend naar de schepen, de vissers, de meeuwen, de golven. Op mijn rustige dooie gemak vervolg ik mijn akkertje.…

Ze dacht: van hem kan ik houden ze ging ervoor, met volle kracht. Ze dacht: kan ik ‘m vertrouwen, maar liefde had haar reeds in macht. Hij genoot van alle aandacht die ze hem gaf en nog meer Zij was degene die ineens dacht, er klopt iets niet, als hij me kleineert. Z’n handen normaal in z’n zak zaten los als ie weer eens z’n dag niet had…

Het is met onze ijsbeer slecht gesteld: De ondergang schijnt ook hem te bedreigen Daar hij geen poot meer aan de grond kan krijgen Wanneer de ijskap van de Noordpool smelt. Het beste is om er maar voor te kiezen De allerlaatste ijsbeer in te vriezen.…

de liefde keerde in zichzelf als een verscholen vogel verwaaide met de wind over het drassig veen en flarden wolken dreven als de warmte van jouw lach steeds verder af onthulden het geheim van een ontdooide bovenlaag op een bevroren bodem…

dooi druipt en drijft en tikt de takken los mijn tuin komt weer tot leven de vogels uit hun schuilplaats door poes even verdreven dragen zij hun lied aan 't nieuwe scharrelen en de vrijheid op 'k verbeeldde mij een winterkoninkje heel trots voor goudhaantje nog te verlegen…

mijn buurtjes zijn zo tof zo sociaal is verder niemand zo bewogen, toegenegen ze schuiven en ze vegen het asfalt in de straat trotseren dooi en regen…

is ontstaan daarom laat ik vandaag maar de boel de boel en hoop dat ik mij morgen anders voel.…

wat dan als alle sneeuw gesmolten is er geen verbergen meer is onder het schuim van magnolia’s mijn winter enkel nog nageurt als een opgeloste vlucht…

Het dooit vandaag De zon zoent wijkend ijs Leven keert terug na dagen van witte, trotse vorst waarin de tijd leek stil te staan, alles bij het oude bleef en vandaag weer even vroeger was Dooi doet leven maar klinkt als dood De vergankelijkheid van smeltend ijs…

Aandacht, gedreven door liefde, kan zelfs het meest bevroren hart verwarmen...…

Ik zit voor het open raam van de kroeg. Het is zonnig, het is nog vrij vroeg. En zeer, zeer vroeg was vanmorgen het licht, de wereld, de zon en het jaar, waardoor ik liep in snel, verend ritme, stromend en stralend - en lachend met haar, die nu met een blinkend gezicht tegenover mij zit. Zij lacht, haar tanden zijn wit. De schaduw op onze…

Mag het dan nu weer afgelopen zijn Geen diktes meer bij Sloten of Stavoren Zo'n Wennemars, ik kan hem niet meer horen Geen een laat nog zijn kruisje zien,verdwijn! En alle Friezen die zijn losgelaten Gaan jullie ook gewoon weer Hollands praten?…

de ijskorst in haar zal alleen maar ontdooien door zoute tranen…

Het verwoest een droomaanzicht Regen, inslaand in de sneeuw Het witte dek is niet meer dicht Geen schim van wat het was Wat ooit een sprookjesland inhield Is nu nog maar een plas Mijn liefde was ooit zuiver wit Puur en onbevlekt Zij leek voor de eeuwigheid bestemd Maar is nu weggelekt De sneeuw werd langzaamaan een bui Wat puur was dat werd…

Droef is de dooi maar als uitgeblomd gesmolten bloeisel gefilterd komt na duistere reizen door wijze grond kristal is voor de ogen, wijn voor de mond, muziek voor de luisteraar, drank voor de plant, dan leer ik de lesse, van dooi in 't verstand.…

Helder zie ik door het tuinkamerraam de onvrede die mijn roetzwarte geest voedt, het glas dat mij afsnijdt van de lente: buiten het voorjaar, binnen een strenge vorst, met zicht op ontluikend groen de vraag of de dooi ooit nog op mijn hart een aanval doet.…

Sneeuwpoppen, Bewakers, zij hielden Warmte binnen Dooi. Gedachten Kleuren doken op Vogels stoven op…

de bermen van de wegen wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter net nog heerste zwaait nu vrouwtje dooi…

De open haard muren en ramen het gure weer urenlang gestaard Het pijnlijke gemis van de vrouw van mijn dromen die er niet meer is Een troebel gevoel waakt over mij laat me maar en de boel de boel...…