Alle inzendingen over Drijven

drijven is evenwicht vinden loslaten wat spant vertrouwen op dobber en dragen van water en hand niet vragen toch lachen want drijven is bevrijd zijn zweven - niets doen genezen van wanen en tranen om dingen van toen en zonder spanen roeien op weg naar een zoen van God…

Het debiet van pijnwater is kracht zonder zwaarte, is hemel tussen aarde en oevers, is dimensieloos als drijven.…

laat me maar drijven op mijn gedachten met de stroom mee liefst nergens heen laat me daar blijven niet op mij wachten wees een droomfee om wie ik ween laat me maar zwerven geef me de vrijheid waar ik toch ooit zoveel om gaf laat me maar sterven hervind je blijheid ik neem het nooit meer van je af laat me maar drijven…

Loslaten van bestemming, zonder gevoel van richting, is drijven het doel. Niet zoeken maar voelen naar de juiste golf om dan mee te spoelen. Besef zinkt in dat armslagen van mij niets veranderen aan het kalme getij.…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

mijn wens op het water wijs met die ene droom als een herinnering meevarend kabbelend op roerende golven opgetogen knipoog ik naar het licht van de dag drijf op zeilen op het geluk dat ik zag…

Je natte haren plakken aan je koude lijf je voelt het niet Je spoelt aan waar de stroming je richting bepaalt je overleeft je weet hoe dat moet dat wat zich als patroon herhaalt voelt als muiterij Het blijft gaan en komen diezelfde golf van gemoed als een kind die een som maar niet snapt een onzichtbare leermeester in de…

Hij heeft een mooie lach zo eentje die de tijd doet stoppen, tenen laat krullen in zwarte sokken een lach die je van het strand zou willen oprapen net als de mist je brilglazen doet vervagen een lach zo fris die in een appel blijft hangen, zacht laat herinneren hoe de lente smaakt na een fris pintje bier met lef volmaakt, het…

Als je stilte kunt omschrijven met een veertje in de blauwe lucht Is het klankloos drijven in de lichtende schijn van een diepe zucht…

Waarom zou ik de duivel mores leren Hij blijft maar lekker zitten in dat lijf Uitdrijven is niet goed voor mijn bedrijf En ik zou bovendien mijn baan riskeren Want zonder hem is mijn taak overbodig Zijn inbreng is 'helaas' verduveld nodig…

Jan Timman doet weer mee aan het NK! Als schaakromanticus en vol ambitie Hoe is het met de nodige conditie Gesteld na bijna twee decennia? Ach, iedereen die goed heeft opgelet Weet dat de koning maar één stapje zet…

Jan Timman doet weer mee aan het NK! Als schaakromanticus met veel ambitie Hoe is het met zijn inzicht en conditie Gesteld na bijna twee decennia? Ach, echte schakers gaan nooit met pensioen Ook mag een koning maar één stapje doen…

Het drijven watten wolkjes, van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk wolkje na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen, waar 't meer de hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt...…

Ik wilde schrijven in de woordenstroom die als in een droom boven kwam drijven; vreemd hoe het begon… Het werd een vloedgolf van emoties en indrukken, waar ik me niet van los kon rukken, mezelf eigenlijk onder bedolf. Spraakwater maar dan geschreven want alleen zo heb ik mezelf nog enigszins in de hand.…

Lijk een geluksridder, gedoemd voelde ik de oude verschrikkingen drijven zag op gouden bergen twijfels rijzen leeftijd en avontuur volbracht beloofden echo’s van goud, afgunst hoogsteigen zon maakt zeer ongelukkig, weggestuurd, voelden tranen zeldzame ontmoetingen van angst op mijn wangen niet.…

wolken drijven doeken voor het bloeden van de zon zegt mijn naamgenoot, de dichter onverschillig onder herinneringen valt sneeuw uit de vogels fluit bos je ruikt alleen kleur er balkt een ezel hij weet het niet ze hangt haar was te drogen over een rol prikkeldraad -------------------------------------- uit: Sommige gedichten…

Ik streel jou waar mijn handen voelen heel jouw fantastische lichaam, zacht Je beide wangen voelen lekker koel en ik voel dat ik naar jouw liefde smacht Ik streel je teder en met gesloten ogen op elk streepje van je fantastische lijf Vele uren zijn inmiddels omgevlogen sedert ik op deze wolk van liefde drijf Ik streel je verrukkelijk mooie…

ze staat in diepe gedachten verzonken te kijken, in 't gras op de heuvel blik gericht op kudde schapen en een rappe zwart witte hond die de schapen kundig bijeendrijft terwijl regendruppels haar stilaan doorweken haren plakkerig kleven aan haar hoofd blijft ze in de regen staan als verdoofd raakt kennelijk op 't tafereel…

ik reis graag licht zegt ze legt haar vleugels af en laat ze drijven op de wind ze kan zonder verder reizen drijven is niks voor haar ook niet met vleugels…

als je bijvoorbeeld in een auto aan komt scheuren en ze steken over dan zullen ze plotsklaps heldhaftig verstijven samen thuis en uit verder kunnen ze redelijk vliegen en ze blijven voortreffelijk drijven…

Als 't Hoepeltje niet werd gedreven, Dan zou zijn loop zich haast begeven: Zo moet het mens'lijk leven voort; Van kinds af, in zijn oude dagen, Met minder en met meerder slagen, Indien 't zal komen waar het hoort.…

lavendel zacht slapend geurend wiegend zwevend sussend muizend lopend hyena trillend bijdehand meute roedelend zwermend schierend scheurend streven letters groeperend kronkelen woorden uit-een-lovend geboren zinnen barstend gewezen gieten vaten vloeibaar kunnen eindeloos zweven vlinders schijnen geur…

Twee zwanen drijven statig voort over het water in hun witte verenpracht!…

(tanka) Moeder eend zwemt voort, gevolgd door één kleintje maar... Verlies geleden? Blijdschap! Uit het gras komen haar vijf andere kuikens.…

zacht klingelend geluid van oesterschelpen dicht tegen elkaar hangend de wind speels vangend, doet mijn ogen sluiten en raakt een snaar Ik ruik weer even de zilte zee in mijn tuin Heb een stukje van haar mee genomen Een schat vanaf het wad, nu slingerend verbonden tussen druivenrank en bes Een pareltje op zich laat me drijven…

Wij bleven drijven voor de laatste dingen, terwijl men ons probeerde te bereiken raakten we verzeild, dat wil zeggen een plek waar anderen terugkeerden om een begrijpelijk inzicht te krijgen.…

noodkreet van een mens woorden drijven in de zee boodschap in een fles!…

zon was zich vergeten er was niet één zuchtje wind wolken hingen in files boven, in't blauwe gebint ik kon altijd tekenen met wolken drijvend op een vlaag een figuur of wat ik wilde maar vandaag was alles vaag het uur hield halt, de dag stond stil de lucht kon zo niet blijven tot ineens het grijs wit kleurde en jouw beeld boven kwam drijven…

en niet verdwijnt en vloeiend als water worden en doelloos als witte wolken drijven Wij zijn terug in het paradijs…

bladeren drijven wie nu nog geen huis heeft, zal er geen meer krijgen…