Alle inzendingen over Epiloog

zout zwem slag voor slag terug in de tijd wil me warmen, heb het zo koud zoek een klein beetje zekerheid plots is daar die ene zin ooit geschreven aan de horizon die punt, die komma, het begin onder een straaltje ochtendzon ik glimlach stil bij die gedachte voel weer jouw vingers op mijn huid waarom onzeker op iets wachten het was de epiloog…

Hoe dagen nu worden uitgelicht de stad in nieuwe dimensies baadt leven net ietsje trager gaat terwijl winter zich nog verschuilt achter decemberzon en blauwe hemel. Hoe over alles heen dat wachten op... op klaarte die straks gaat komen hoe toen en gisteren worden opgelijst als in een oud gedicht.…

achter het frêle vlies herkent een voelend oog de geladen diepte in vibrerende stemmen het is blindelings gewaar van een gescheiden epiloog…

niet meer past in haar bestaan je valt pardoes van eigen trap die je uit vage beelden in elkaar geknutseld had de doos met dromen kan weer dicht slechts een enkeling is moeizaam uitgekomen en dan nog in het verkeerde licht want haar gezicht heeft altijd boekdelen gesproken het samen leven heeft zij afgesloten mij rest als epiloog…

leest iemand nog het nawoord geschreven met trillende hand om te schaven aan het eelt van kwaad te zwelgen in de lendenen van de nacht om te luisteren naar het slotakkoord in gaten als tekens aan de wand nu de tijd tikt in kwarto formaat geheel zonder terugwerkende kracht…

Zie hoe december veel avond heeft hoe onder een waas van nevel omfloerst licht wat schaduwen strooit over aangevroren glinstering van een wereld die nog nauwelijks zichtbaar is vertel me dan van witte winters met nog late zomerwarmte in je stem neem scherven mee van voorbije dingen en leg ze in een schrijn van herinneringen laat ons…

In Londen staat The Globe, pal aan het water Daar houden ze de eer van Shakespeare hoog Met krachtig spel, van pro- tot epiloog Oorspronkelijk en eigentijds theater Maar toch, qua reistijd zoek ik het nu liever Wat dichterbij, dus in het Drentse Diever…

dichtgevouwen bladeren verbergen geheimen die schrijver en lezer beroven van tijd droom je een weg door woord en verbeelding verlies je in liefde verdwaal in een strijd leef tussen kaften met uren als muren totdat op het eind de epiloog je bevrijdt…

Het vreugdevuur met oudjaar was te hoog, De toren die vervaarlijk stond te fikken, Bleek deze week fataal voor mevrouw Krikke, Op beeld sprak zij een trieste epiloog. Nu zoekt Den Haag dus naarstig naar een ander, Maar alsjeblieft, toe, níet die Alexander.…

wolken schrijven hun onleesbare tekens op het blauw van de lucht het licht van de zon kleurt de krullen van hun statige vlucht maar langzaam verdampt het verhaal lost het plot heel geleidelijk op als epiloog staat nog vaagjes geschreven het wordt stralend weer vandaag…

haar sierende kleur was beurs in tinten blauw tot paars niet haar voorkeur voor omslag zij prefereerde gebroken wit de inhoud boeide hem meer dan haar lief was in zijn aandacht gevangen verstilden haar zinnen zorgvuldig werd ze gespeld terwijl zij verlangde naar de epiloog zodat ze eindelijk kon vervagen tussen nog onbeschreven vellen…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

Hartje winter ging de bel voor de deur stond Fred witte muts en verder blauw vroeg hij om een bed Blij met deze buitenkans greep ik Fred zijn lurven niets dat in mijn open haard zo lekker brandt als smurfen Epiloog: Het was mij echter liever en evenzo mijn partner dat brand uitbreekt in de baard van de heer Pierre Kartner…

voegen toe wat van belang kan zijn sluiten af om gedachten vast te pinnen op een lijn waar bij het gesproken woord intonatie zich nadrukkelijk manifesteert zijn de leestekens op schrift de leidraad voor interpretatie toch zijn zinnen ook nog gebonden aan de hiërarchie van alinea’s en hoofdstukken zij bepalen met proloog en epiloog…

woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind begeven is de epiloog…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

Met donkere vlekken maak jij een epiloog met wat leeft bij de dag. De onderliggende wereld gaat weldra sluiten. Jouw donkere pakking zal weldra bijna elke levensgang stuiten. Avondhemel bloed doorlopen. Met jouw avondrood weerspiegelt zich een dagsluiter die er wezen mag. Ver beneden hoor je de laatste vogels fluiten.…

Wakker werd ik in de epiloog Zwarte kringen, ogen schuw terwijl ik immer eeuwig vrij was trekt de tijd inmiddels aan mij want deze wil, zonder twijfel slechts één ding Toekomstige tijd die mij rücksichtslos dus echt zonder problemen doodt, daar mijn bloed dus niet langer kruipt, alwaar het zeker wel kan gaan 'n Bloedverdunner redt vooralsnog…

de epiloog voorbijsnellen in dichtersplaatsen; ogen ravenzwart, gans nacht. Eros tegenwoordigheid: Venus in ‘t opgeklapt bed en vrijende geografie van lijven.…

sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange winter blijft het, tot diens zware epiloog…

je hebt me nooit de boeken kunnen geven die vertelden van je leven ik vond ze in de kast merkwaardig was dat ik alleen in het laatste stuk jouw handschrift las er was geen voorwoord of een epiloog slechts feiten door de jaren je commentaar was kort en droog ieder heeft geschreven geboorte jeugd en vreugd maar jij bent…

[epiloog 1] Het boek is gesloten en weggewaaid de vlinder achterna. Ik ben met rust overgoten. En ik straal nu ik hier zo blij en alleen sta. [epiloog 2] Mijn bril is stuk zo ik hem droeg: ik kan de verte niet meer zien. En mijn nek zit wederom vast: kan niet meer achterom kijken. ‘k Zou ‘t niet meer willen bovendien.…

Het einde van jouw epiloog kon je niet ontwijken Strompelend overzag je zijn gruwelijke daad Verwarde toeschouwers die omkijken Een knallend einde aan het verraad Jij verleefde jouw eigen manier Wees op alle onrechtmatige zaken Wat moet je gedacht hebben jouw laatste kwartier Want niets leek jou te raken Eerst begreep ik niets van jouw doen…

luisteren naar het geknisper en gefluister van zee en wind mijn vrind zingt altijd luidkeels mee ik houd mijn stok stevig vast hij geeft mij kracht in verbinding met de tijd die mij nog is gegund ik tel de stappen tot wij moeten keren en de onderste helft van aarde gaan proberen met onderweg de bank die gedachten vangt als epiloog…

(deel 5; epiloog) Gebaseerd op een sprookje.…

Epiloog: Elk snelsonnet wordt weer een ècht gedicht Nu Sint - goddank - zijn hielen heeft gelicht…

zachte kustlicht brand maar kringlicht in de nacht krekel zing maar voor haal me door de nacht heen zo verglijden uren cirkel warme gloed is ‘t de wind die bomen ruisen doet kringlicht in de nacht krekel zing maar voor haal me door de nacht heen de kandelaar lijkt groter als laatste loodjes licht (ver-)drijven door het duister epiloog…

onder een dubbele regenboog later walste jij in gepaste kledij de vierkanten in licht en donkere kleur afhankelijk van maaiers vleug in lentes pril begin kleurde muziek steeds meer waarbij close harmony in samenzang snel overging naar het rijke zomerlied toch had de partituur zijn volle oogst nog in de rijpe herfst epiloog…

Groenlanders en ijsberen leren in de poolnacht dansen in benarde ruimte aan afgesneden randen liefdesdans noch -verhaal van ijskoningen en Inuit echte mensen gevangen in niet eindigende winterwals het kan: levende wezens op hun achterpoten leren staan maar diepe ontheemding dans of aai of sla je er niet uit opiaten leren ontembare…

Epiloog Dat alles zag ik, in mijn sas in Valkenburg, op een terras.…