XI. (vlees in fragmenten)
— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek
het lichaam is aanwezig
te veel,
te echt
een heup als een heuvel
een buik vol verleden
een borst die druipt
van betekenis
maar het gezicht
is gespleten
in hoeken,
drie ogen,
twee monden
die niets zeggen
en toch
alles
kleur botst met volume
lijn krast in huid
wat overblijft
is geen portret
maar een strijd
tussen vorm
en verlangen
tussen weten
en vlees
en toch
— blijft het staan
alsof het zegt:
ik ben niet mooi
ik ben waar
30 april 2025
Geplaatst in de categorie: algemeen