Alle inzendingen over Grenst

(Zitje met zeezicht) 't Gewelf groeit mooie kleuren Golven rollen onafgebroken Langzaam maar zeker Dooft de haard Een groot bad, gevuld met zilt Overgeheveld en gereinigd van Oceaan naar Vaste grond d' Immense rots breekt en scheidt Vanaf 't plateau in heus één adem Spetters op de lens Hemels' dauw Schuim grenst de zee van het land…

Een Schotse whisky uit Musselkanaal Beleefde men in Groningen als beving Het proeven grenst aan een geloofsbeleving Meer dan een ton, dus niet voor Jan Modaal Wat zou ik wel niet waard zijn na mij dood Gezien wat ik allengs naar binnen goot…

Maar wat wij, als mensen elkaar soms aandoen grenst werkelijk aan het ongelofelijke. En dat zien we niet?…

Öztürk en Kuzu hebben een goed plan Na even DENK-en borrelt iets naar boven Het grenst aan geniaal...niet te geloven Gij Groningers...verkas nu het nog kan Naar krimpgebieden...hup trek aan die klompen Wat? Drenthe?...nee dat is me té bekrompen!…

Bewezen heeft dit monster, dit Gespenst, Dat genialiteit aan gekte grenst.…

dit grenst aan afwezigheid het domein is een aanrecht dat het bord onttroont gebakken aardappelschijfjes, nog warm van geboorte achtergelaten bij gebrek aan eeuwigheid mijn oom weet niets van sterrenkunde maar wist mij wel te vertellen dat er zelfs nog een gat zit in de meest onpeilbare diepte je zou er honger van krijgen…

De muur is wit, daarachter grenst een wereld van gevoel.…

Het menselijk geslacht valt als de blaadren af: Wij worden en vergaan, - de wieg grenst aan het graf. - Daartussen speelt een droom een treurspel met het harte; De smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte; De koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer; De dood blaast op het spel, - en beiden zijn niet meer.…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter half gesloten gordijnen geen Godgevreesd vermogen maar een zekerheid dát nog leeft frêle en diffuse woorden lossen op waar niemandsland grenst aan de kloof waar de ziel zijn eigen wegen kent en aan tafel grimast de grimeur…

Vaders van zovele kinderen van een dochter van een zoon Vader zijn van die kinderen voelt doorgaans doodgewoon Vader worden was een makkie met en door die korte daad Vader zijn op je gemakkie grenst aan 'onder de maat' Vader blijven vergt wat inzet met soms vreugde, soms een traan Vader zo herinneren was mijn aanzet hoewel het met mij…

ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de meerpaal van mijn schorre gedachten, want hoe zilt mijn adem ook de zee verwacht, drijven dijken als valse gronden door de sluizen van mijn knuisten…

Mijn gestreelde ijdelheid, is trefzeker, zonder spijt mijn veren staan heel mooi rechtop, mijn ijdelheid grenst aan de top-pen van mijn gestreelde kunnen! Mijn ijdelheid is geen adel, mijn strelen is gespeeld, tot mijn gestreelde ijdelheid me toch wel iets verveelt en besluit ‘t verenpak af te gooien!…

In het voorjaarsbos van Breda ´s Haagse Beemden waaien zacht de wilgenkatjes en elzenpropjes heen en weer milde zucht verspreidt hun bevrijde pluis en snippers ontelbare vingertopjes zweven tussen kale bomen scheppen wenkende geur over aanstaande kraamkamers hoge barse dorenstruiken op moerasgrond door sloten omgeven beloven…

tussendoor tastbaar met handen en voeten iedereen is een woord, verzameld in enkelingen niet plaatsbepalend maar definitief zoekend ter hoogte van zwarte bossen, op het scheiden van geest vangt voortbestaan aan en nemen woorden een wending zodat betekenis lijkt op zoeken en zinnen nergens meer te vinden zijn vergeten is tijdelijk -alles grenst…

waarachtig, wat speelt zich hier af op de plek waar ik begin mijzelf aan te vangen met natuurlijke overgangen tussen licht en donker flagrant blijven liggen tweezijdig ontwaken of slapen vergeefs de dag verdrijven die grenst aan vlees noch vis als voorwoord om nog wat langer in bed te blijven alvorens mijn weg te bestraten…

je hebt mijn kust geschilderd op een Wad - papieren doek dat grenst aan schoonheid en het besef dat de waarde van de verf in de hand ligt van de meester toch zijn de kusten die ik niet ken schoner en eerlijker van aard met ongerijmde wallen zand die wuiven en stuiven bij een telkens omgevallen wind maar mijn verlangen kent slechts…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en huivert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en fluistert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak.…

geheimzinnig met elkaar raar zij praten zacht er zit voor de rest niemand die op ze let die naar hun kijkt wacht ik loop er heen kijk nog eens goed om mij heen wat doen zij hier waar gaan zij heen in de maantuin staat iedereen er alleen voor voor verhalen die nooit hebben bestaan alleen wel hier in de magische maantuin het park dat grenst…

In mij borrelt het.. overstijg jij mijn verzet aan verlangen dat aansluit aan bedauwde ogen waarachter geen plaats is voor het onbekende dat zo kort en amechtig aan mijn horizon grenst.. alleen de onstuitbaren passen in jouw andere wereld en mogen buiten de wankele treden naar werkelijkheid rekenen op onverdeeld geluk.…

Er grenst een blauwe wereldrand aan de horizon van ons geheugen we eten er boterhammen met kaas en gaan te paard de heuvels over daar klinkt weer dat vertrouwde stemgeluid van een moeder die haar kinderen roept om te gaan zwemmen in de blije rivier en in de avond bij het kampvuur drinkt vader zijn bedroefde bier om de volle maan te begroeten…

schuifelt en als een stille sopraan het belezende temt in jouw eigen sfeer terwijl de koffie dampend jouw silhouet verheerlijkt in mijn droom ik kan geen nacht meer in jou bespeuren terwijl mijn ogen nog kleven aan de schepping waar ik nog drijvende was in een alsmaar zinkende diepte, geen roep of stem betreurt mij ofschoon het duister grenst…

Aan boord van het motorpersoonschip Organza laven we ons aan uiterwaarden en zicht op gevogelte zo nemen we waar de eend, de aalscholver, de gans de meeuw, de zwaan en al wat verder vliegt over het groene land dat aan dit water grenst ach, hoe leeg de rivier, hoe ijdel ons vermaak glijdend over de IJssel van Deventer naar Zutphen en…

Het wordt niet omringd door bergen en het grenst niet aan de kust. In de groene Kempen ligt het, waar het bruist van levenslust. 's Ochtends kleuren zonnestralen er de ramen van de kerk en de bloemen pronken alle voor de huizen in hun perk.…

In mij borrelt het.. overstijg jij mijn verzet aan verlangen dat aansluit aan bedauwde ogen waarachter geen plaats is voor het onbekende dat zo kort en amechtig aan mijn horizon grenst.. alleen de onstuitbaren passen in jouw andere wereld en mogen buiten de wankele treden naar werkelijkheid rekenen op onverdeeld geluk.…

De nacht grenst aan de dag, en aarde aan de hemel. Er is geen scheidslijn tussen deze twee. Geen niemandsland bevindt zich tussen beide Waarin wij ons neutraal bezinnen kunnen En ons toekomstig woonoord vrij verkiezen.…

Het hart lijdt, tergt, slaat, vertrapt, grenst af, stelt teleur, keer op keer. Niet verwerkt, het verlies van dierbaren. Afgewezen door het zijn, de persoonlijkheid. Open vlees bedekken afgebeten nagels. Diepe snijwonden kerven beide armen. Frustraties gevangen, bedekt in een net van grenzen, op het bleke, tere lichaam.…

Waar dwaze lieden aan de zijlijn staan en de branding aan de vloedlijn grenst Waar koude het nachtelijk uur passeert en honger mijn droevig hart vermoeit Daar vind ik nieuwe zin in voltrokken versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een…

pronken met al het schoon dat wij op ons levenspad tegengekomen zodat een ieder mag mee genieten waardoor ze even van hun angsten mogen bekomen de illusie van veiligheid loopt dan vol overmoed door het straatbeeld dat door menigeen is gewenst het gevaar ontkennen van de harde wereld die zich als een valse wolf om ons heen grenst…