Alle inzendingen over In Venetië

Een 'hypergondel' verzuipt in Venetie!…

Venetië.. Venetië.. Venetië toon ons jouw kleurrijk verleden, haar straten schilderen de nacht verder in, de oude dame kleedt zich als de Venetiaanse markiezin.…

Ik zit, als het hier sneeuwt en vriest, mooi in Venetie of in Triest, en, wat ook aardig is, daarginter komen wél trema's uit de printer. (uit: Goed voor hart en bloedvaten)…

gloria in d majeur ijle meisjesstemmen zweven in het koor van de santa maria della pièta het gloria beroert het publiek vereert de rode priester het bruisende venetie hoort nauwelijks de ijle klanken van het cum sancto spiritu verdwijnend in de nevel van de trage lagune…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

Hij legt de toppen van zijn vingers midden op zijn borst en werpt dan zijn handen naar voren, schenkt Venetië, de wereld, zijn muziek. O, een dochter te hebben als Elektra die hem trouw blijft, voor hem danst bij zijn graf gaat zitten, de onverschillige wereld laat zien wat een zoon betekent.…

in het oog van de nacht woon je als een merel, of als een prins in zijn boudoir: de kalender wijst het zeventiende jaar van Venetië en zachtjes, zachtjes slaan zij het boek dicht. kijk! je schoenen zijn van perkament o - mijn vriend - deze wereld is niet de echte.…

Kleiner werd de oude wereld van mare nostrum een terra incognita lag sluimerend te wachten In gouden tijden zilvervloten Venetië, Lissabon Lage Landen, Londen heerseressen der wereldzeeën In 2022 staat het continent op een grensland voor de brand in een nieuw Troje Een dilemma hinkend nog op twee gedachten Een hellevuur…

In zulk een nacht, - als waarvan Shakespeare zong In 't toovrig beurtgezang 'in such a night', Van 't stralende Venetiaanse spel, - In zulk een nacht, waarvan dàt lied nòg klinkt, Is àl de schoonheid van de klare dag, Verinnigd en vertederd en de droom, En àl de klaarheid van de schone nacht, Tezaamgevloeid tot die betovering Die is Venetië…

eenarmige bandieten kauwgum etend, rokend, oversized Geen wonder dat de mannen vooral denken aan de ‘hotgirls’ die je tegemoet schreeuwen kijk eens wat een tieten ze zijn er helemaal voor jou Hier mag jij lekker alles Wat thuis verboden is Hier is het de achterkant van het brave Amerika het paradijs van de zonde Je waant je er in Venetië…

't Was vreemder, meer dat van den Zuidernacht, Doorschijnend, lichtend en diep, Waaronder Venetië fluist'rend lacht En 't gouden Palmyra sliep; Het blauw van de wijkende horizont, Waar Lohengrin's boot in verdween.... Het blauw, - waarheen ijdele wensen gaan, En onverhoorde gebeên.…

Na de gondelvaart en het Heineken biertje bij het San Marco plein ging ik brug op brug af door een stralend Venetië en bij een afstapje naar het water trof ik twee Duitse deernen, die beiden met mij op de foto gingen alsof ik hun geliefde was. Voor even was ik George Clooney met twee beeldschone actrices in een liefdesscène.…

Chansons Alhoewel het zich in Parijs afspeelt heeft Chansons toch iets van 'Dood in Venetië' en dat komt in mijn perceptie - de mijne, de uwe mag afwijken - door de gesloten Matthijs armen stijf tegen buik en borst van achter een donkere zonnebril glurend naar de betoverende lieve levendige lichamelijke lach van Rob Som verraadt…

ik wist van de zee niet meer dan de golfjes op het strand maar ik kuste mijn moeder en verliet het vaste land waar de zee zich bewoog daar ging ik heen en weer en we aten spaghetti of we aten spaghetti en vervloekten Scarlettie* en de haven van Venetië nog meer in San Pedro zijn de nachten warmer dan aan boord op de vraag naar wat liefde…

Maar als wij sterven ergens in een overgestroomd Venetië, want onze angst is te vroeg te moeten, te vroeg te zullen sterven ( zelfs mijn opa had daar last van ) dan zal ik vervloeien tot geurige was ( kalmerende lavendel ) je beschermen met een waas van vlezigheid ( poëtische overdrijving ) al ben ik onmachtig ( zie je wel ) en als wij…

Leffe-tripel, terwijl ik nog steeds voor me zie hoe de serveerster het bierviltje neerkwakte en haar borstjes bijna naar buiten floepten in Parijs dronk ik keurig een cappucino op Place de la Concorde, waar de dames om mij heen mij voor een filmster hielden, maar hun niveau zou ik nooit terugzien enkel in mijn dromen minzame gezichten in Venetië…

Carthago viel en Tyrus zonk, Venetië zag Lisbon wenen, Toen 't zegelied aan d' Amstel klonk! De Theems ontwaakte van 't weerschallen, Hij rees — wij streden, — voor zijn stem Zweeg de onze, — worstel nu met hem, Neen, overwin: toch zult gij vallen!…

vanaf de Fondamenta degli Incurabili staar je over het water naar het stille dodenrijk zijn boot zal je brengen, daar waar je zal rusten in nabijheid van haar, je geliefde Venetië dampende mist, de sfeer van stilte dragend het water, de tijd, licht en donker heden en verleden, verlangen en vervulling steen en vlees, liefde en afscheid taal en…

mezelf als 'prof' wel onderdeel van de imperfectie en in mij ook de zaal, het publiek, het hele theater voelde als een groot toneel dat was mijn lot en ik kocht een lot, geen prijs maar toch de hoofdprijs want zonder repetities of generale verzorgden wij met elkander een voorstelling een middagvoorstelling in Oostzaan met 'Een nacht in Venetie…

In Venetië zat je fijn met Bram te genieten in een gondel als een pasgetrouwd echtpaar, Uithuizermeeden heb je knapweg laten schieten, het vrije leven had je eindelijk voor elkaar.…

Ooit bestelde ik een Heineken-bier op een terras grenzend aan het San Marco-plein, de groene beugelfles was zo uit de tijd, dat ik er extra veel de tijd voor nam. Ik bezocht de kerk, waar Vivaldi het orgel had bespeeld. Hier had hij rondgelopen; zenuwachtig, opgefokt, versteend. Dat ik zo dicht bij de 'Vier jaargetijden' kwam, schokte mijn…

Een waas van licht splitst op de koepels, het baadt filigrijn in het water van de lagune, de smalle spitsen van de gondels bewegen vederlicht. Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden. Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden…

Op een zee van vele talen Dobberden we door de stegen Zagen marktlui vis afwegen Dreven we langs glazen schalen Op San Marco aangekomen Door handtamme duiven wadend In het flitslicht zonnebadend Zag ik Byron verzen dromen Nadat we in winkels doken Door vergulde zalen dwaalden Tintoretto’s Paradijs Snelle vaporetti haalden -Zeer verzadigd…

de gondel der liefde voortgeduwd door een gondelier trotseert hij smalle grachten schittert het water als een zilveren rivier luister hoe de violen klinken als geen ander bespelen zij de liefde hier rozenblaadjes drijven op het water tekenen van geluk zo heeft ieder zijn manier de avond kleurt scharlaken rood veroverd door…

onttroond nu de eens fiere golvenbruid die ‘t trotse hoofd niet boog voor zee nooit komen meer de prachtgaljoenen haar blik is leeg en ’t lijf verrot en wee de lente als met nachtelijk geluid de donder op de springvloed rijdt; zelfs de verhevene weerloos aan het element waarop zij in de dag afwijzend op neerkijkt hoog over de Piazzetta…

Er was licht die nacht de maan vol, er koerden duiven er was sprake van een onstuitbaar beven Beneden op het kanaal bij het San Marcoplein verstoorde een gondel het trage golven de gondelier roerde zich vooruit Het opende een rij van vragen van waarom nu en waarvoor Een boodschap van de goden van de oude dagen Waarom juist ik hiervoor wakker…

Grachten, gondels paleizen aan ‘t water een zinkende stad fonteinengeklater Een paar uren van die eeuwigheid blijven mij bij raak ik niet meer kwijt Het is nu verleden te mooi om te wonen het blijft een droom te weinig het gewone De stad kluistert mijn ogen als ik er weg uit vaar wederom als ik later nuchter het Hollandse raam…

haar stem klonk luid en vreemd verbogen er hing iets om haar nek, ze was een buik- spreekpop, die als een pratend doorgeefluik vertelde over schepen, over dogen het was niet waar, al was geen woord gelogen maar zij genoot alleen het vruchtgebruik van wat geschonken werd uit deze kruik en debiteerde slechts ons onvermogen het zonnetje brak…

Het mis-missen is hem een ergernis. Dus weigert hij met veel misbaar zijn eten om de afwezigen te laten weten dat hun gedrag niet te geloven is. Maar bij het kerkvolk dat wij ernaar vroegen, veroorzaakt deze actie slechts misnoegen.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…