Alle inzendingen over Klamme hand

met klamme hand nam ze die gebruikte naald vast. en stierf ze weer wat...…

Geruisloos zak ik in mekaar als een droog geworden zandbaktaart en niemand die met welgevormde klamme handen mij terug in mijn vorm kan slaan. ------------------------------ uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004…

klamme handen trillende mond moest wel landen voor je op de grond in vuur en vlam helemaal verlegen handen nog klam kwam ik je maar tegen moet ik je bellen of juist niet wil je me vertellen hoe je ons ziet?…

ik heb klamme handen, voel trillerig aan, knieën die niet strak gaan staan, mijn gedachten die blokkeren, ben stilletjes niet mezelf, onaanspreekbaar voor wie me dierbaar zijn, duurt de hele morgen lang, heb een klus te gaan, ‘k heb te spreken in het openbaar.…

Ik had klamme handen. Ik schaamde me. Ik had geen geduld. Ik was naïef met wijven. Ik kon niet dansen. Ik was stug. Ik wou opvallen. ----------------------------- uit: 'Gedichten', 1967.…

in ijzig wit,schuurt de volle winterstilte koortsachtig langs mijn klamme handen de streling van lucht bracht mij in de war zuchtend blies ik haar terug maar de stilte ontspande haar en wreef door mijn ogen een licht roze blos verscheen op mijn wangen in een schoon contrast werden de witte vlokken gedragen door de wind mijn wereld…

Het smalle pad langs de rivier water , eenvoud, rust Jij en ik hand in hand klamme handen… samen genieten van de zon zachte knuffels onder het waakzame oog van de blauwe brug het begin van een mooi verhaal Dat was toen...…

Het blikveld mag breed zijn, de geur zwaar van warm gehouden planten en het geluid dat ons omringt knerpend en schril, nog zullen we verlangen naar een schuilplaats een scheefgezakt monument, een landgoed waar onze klamme handen drogen kunnen.…

je streelt met licht als koude mist het strand vangt met een klamme hand ik vlucht en zoek je warmte op het land je brandde in het glooiend geel van franse heuvels zonnebloemde kleur verliet me in de onweersgeur van pasgevallen regen je straalde opwaarts in het gletserwit helderde de kale wand sloeg onverwachts toe met lawines…

Haar denken door drank vergiftigd Mis ik de lieve vrouw in haar verscholen Zij het vechten beu een nieuwe vriend omsloten haar klamme handen het blik als gegoten om oneindig starend klemmend voorheen mijn roede leeg gespoten nu slechts haar keel met goedkoop bier vol gegoten Angstig slurpend bier een flash van verleden…

We weten, het einde nadert pijn We pakken je hand klam We zijn niet zover je te laten gaan Maar mogen je niet stoppen. We weten, dat je gaat op je laatste reis Waarheen weet niemand dus pak ik weer je steeds klammer wordende hand.…

handen op een haar na was zij te vroeg vertrokken naar eeuwig verre onbekende stranden ik kijk naar haar en zie haar fladderen en modderen en heb het leven lief ---------------------------------------------------------------- 9 december 2001, joachim en anna, tweede zondag van advent…

Spanning doet zweten, klamme handen trillen... stemmen in mn hoofd, willen het genot doen gillen. Het donkere weer licht gegeven, door ogen die stralen. Het gebluste verlangen, blijft zich in gedachten herhalen.…

Soppen in mijn sandaaltjes, klamme handen vochtig voorhoofd voorzichtig deppen, en dan overal die gore natte plekken.…

Bij hun transparant gekakel over agressief ontladen knarst de grond onder mijn hoofd met valse tanden zonden zijn gemaakt en in een klap weer vergeven door een wroegingloze god met klamme handen zij zaten op de rand van een versgebakken broodje en kloegen over alles wat mij raakte zij stonden aan de kant van dat versgebakken broodje…

handen Tot het weer heet en warm wordt Maar nu heeft het de rust gevonden Droomt het van mooie groene bossen Maar die tijd is voorbij Dit is de plaats waar het begint Dit is de plaats waar het eindigt Het is voorbij… Voorbij……

Ik denk een reis naar een zonovergoten land ik streel en bemin je daar en zacht kus ik je hand, je mond. Dit is een reis die een eeuwigheid zal duren tot aan de klamme morgenstond.…

welk een klamme rust de herrie van gedachten ongewild gestild…

Ontdaan van alle lust tot leven is mij mijn einde niet gegeven ; mijn nachten-dagen gaan maar voort in klamme regelmaat van eenzaamheid en troosteloze klammigheid.…

nu ook ín mij handen strelen zacht je billen…

ik voelde kilte opkruipen zag klamme mist dikker worden het contact dat er was verdween onzekerheid had mij losgeslagen van alle binding in het vervliegen verloor ik eenheid delen was niet meer mogelijk zonder geheel zinnen opgezegd intrinsieke waarde in woorden weerlegd toch voelde ik de warme hand van het universum oplichtend…

is het de rode inkt die aan je vingers kleeft het verzonken turen binnen klamme muren zijn het de bloedende handen met tranen gewassen de wisselende tekens aan de lucht is het de blinkende vogel die verblindt de nachtelijke uil met uitgeslagen vleugels zijn het zwervende schaduwen in licht en donker de parelmoeren wolken van…

er zijn momenten dat de tijd zakt als zompige aarde en zachte handen krijgt de terugkeer in jezelf stokkend in het leven van het beeld kijken als naakt staal barrevoets brekend de klamme kille rompen het rillend paard huiverend trappelend in de bedauwde weide paardenbloem tooiend de lippen eindig vlees je vertraagt tot een…

In klamme schaduw gevangen ik houd me vast heb me naar het licht gesleept over de drempel heen deurpost dwars gesteld geen doorgang voor onbevoegden.…

Een traan biggelt naar beneden, via mijn luchtpijp naar mijn longen, en van mijn longen naar mijn hart. Dan ben ik verdrietig maar tevreden, het lied vol lof luidkeels gezongen, klaar voor een hele nieuwe start. Maar de strijd is nu verloren, hard gespeeld altijd geweten, dat gelijkspel nooit een optie was. En toch zal jij bekoren, dat…

Elke dag dan kruipt de tijd, Van s'ochtends tot s'avonds snel voorbij, Maar als de maan dan aan de hemel staat, Dan ligt de tijd stilletjes aan mijn zij. Want als ik dan weer terugdenk, Aan de mooiste tijden van mijn leven, Dan lijkt het echt net gisteren, Onze liefde had geschiedenis geschreven. Zonneschijn verblindde ooit, Onze twinkelende…

Ik heb verloren niet vergeten Heb gerouwd en veel gedacht Dat het op een dag toch goed zou komen Zelfs hier midden in de nacht Laat ik tranen zoek ik adem Hikkend hijgend hoestend snel Ben ik in diepe rouw om mij Hart gebroken hard verscheurd Diep van binnen voelt het Alsof het elke dag gebeurt Die paar woorden maar één blik Gewoon twee ogen…

Handen verkrampt weggestoken in klamme zakken waardoor hun vuisten niet meer zichtbaar zijn. Tanden knarsen onhoorbaar binnen gesloten kaken en een waas berusting onttrekt de wereld aan het zwarte uitzicht. De tijd vergaat met wachten op het onherroepelijke nu alle daden al gedaan en alle woorden uitgesproken.…

Het zou een tropische dag worden, in het huis benauwdheid als een klamme deken uitgespreid onweer, bliksem en regen, voorspeld vast en zeker Moeder had geen BH aangedaan en zij bewogen mijn ogen bleven kijken hoe en moeder zei de afwas wacht geduldig en vele handen maken Zij bleven mijn blik lokken en ik werd rood van kop tot teen, van hemel…

immers, in De jaren vijftig, toen Geluk nog heel gewoon was In regio's waar het Naberschap leek te zijn Uitgevonden - nu er Meer en meer deskundigen Worden gehoord over die Goede oude tijd blijkt Toch niet alles goud Wat er blonk: veel Werd immers ook met De mantel der liefde Toegedekt, ook dingen Die echt niet konden Een klamme…