Alle inzendingen over Kruimels

iemand strooide kruimels poëzie sommigen stapten er overheen of bovenop anderen stonden even stil haalden diep adem dachten na of schreven iets iemand maakte kruimels poëzie en mengde ze met parelende kruimels op de grond…

Als een mooi beschuitje, besmeerd met boter, plakje kaas, plots van tafel valt - net misgegrepen- dat al verkruimelend wordt platgetrapt op de stenen vloer, oneetbaar verandert, zo verpulveren vele levens, ongekend, stil en onbegrepen, vervuild, besmeurd, gevallen, vastgeplakt en kapot getrapt, in duizenden onbekende, intelligente kruimeltjes…

in de plooien van mijn gezicht vond ik uitgelezen woorden als verkruimelde gedachten voor een ongeschreven boek waar ik in ongezouten zinnen al mijn waarheid zou verwerken… maar nooit verder ben gekomen dan onverteerbaar oude koek…

In dichters boomgaard is de nacht vangzeil voor voedzame woorden, in de morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, lijkt kern en daad te zijn vergeten, denkt waan en waarheid te benaderen, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin de tijd bakzeil heeft moeten halen, verloot de kruimels op papier uit de…

ik kleur de kruimels op het tafelblad in koffie melk en suiker…

met mijn rechterhand veeg ik wat kruimels op je wang weg ze stippen je onvolmaaktheid aan een onvolmaaktheid die ik zo lief heb zoals steeds kijk je verwonderd om dit gebaar 'je kruimelt', zeg ik overbodig een wonderlijk zacht lachje opent het beeld van warme aarde je legt wat kruimels op je lippen…

Kruimels en catastrofes. Krant op je brood. Foto´s in je mond. En kauwen maar!…

Heen en weer kerende sporen dragen de onrust van vogels mee laten ze zich door angst verjagen of zullen ze verder gaan tussen de kruimels als overlevenden dichter bij de mens gaan staan…

kom je die juist te kort het lijkt wel of de dag altijd een uur te weinig heeft het zou al schelen als de nachten minder lang waren en alleen gevuld met slaap in plaats van uren zinloos waken waarin gedachten elkaar verdringen omdat ze kennelijk denken dat ze zo belangrijk zijn zich opblazend tot hele broden terwijl het slechts wat kruimels…

kameraadschap speelt ouwe-jongens-krentenbrood woorden in de mond onderonsjes kruimelen hun boterzachte gevoel…

Geloof mij op de zondagochtend na een halve croissant aan kruimels in mijn haar zijn het jouw ogen en handen, niet en toch gelaakt als een oor en ooggetuige al vluchtend gelijk met de dood maar onafgemaakt noem me niet meer als laatste te lispelen in mijn oor of gelijk aan het afgelegen naspoor van verdoolde kruimels van…

Wat pikt er tegen 't vensterglas, Alsof het vroeg: 'doe open?' Zo 't eens die kleine vogel was... Die 'k op de plaats zag lopen! Och ja! daar zit hij, koud en stram; Hoe sjilpt hij om wat eten... Och, dat ik nu mijn boterham Maar niet had opgegeten! Of had ik al de krummels maar, Die moeder weg moest vegen, Dan was het arme diertje…

Tussen koek en ei worden kruimels gemorst voer voor vogels. De regen ruist de bomen worden nat een zwerver VOELT de kou. Zitplaats lijn 3 De stoel waarop ik ging zitten was nog warm van andermans billen. Forever young Lichaam op de vlucht het altijd jong zijn werkt niet spiegels slaan op hol.…

het mes vlijmt in jouw hand daar waar mijn vingers in jou mijn ogen zijn niets is er tussen ons dan enkel dit zachte wit en de kruimels in het bed…

want er valt altijd wel wat af: Kruimels van onze welvaart.…

Moederkoek niet keurig opgevouwen in de kast als noodvoorraad voor later maar als ganzenmaal door mijn strot geduwd kruimels achteloos verspreid over het tapijt van verstikkende moederliefde…

thuisreis was het een droom of verwaaide herinnering door mensen gekneed tot een heilig beeld toch wandel ik bewogen naar huis mijn rugzak vol kruimels en sporen van bemoediging…

Kruimels rond haar mond ogen vertederend er groeit iets groots en chaotisch boven haar terwijl in haar de gekte zich stapelt steunt zij haar hoofd bang dat het breken zal.…

bruisender nu, zoals je het licht bezingt alsof je de komende lente reeds proeft en ook ik me steeds vrolijker voel als ik je weer zie en beluister met wat kruimels je liedje begroet…

nog treur ik in mijn hoek en peuter aan de voegen die kruimelig tegen me praten zojuist de bel gehoord maar niemand komt me halen zou de juf me vergeten zijn of ben ik onzichtbaar en is het maar een gedachte dat ik besta…

Terwijl ik lekker zit te eten, krijg ik direct een slecht geweten Ik denk dan aan de arme kinderen Die nog geen kruimel krijgen, Tewijl ik mijn overvolle bord nog nauwelijks leeg kan krijgen...…

In Nederland wordt alles vastgesjord Want hier en daar is windkracht 10 gemeten Een vrachtwagen is van de weg gesmeten De kruimels waaien binnen van mijn bord Maar ook al ligt de storm op ieders lippen Sebastian kan niet aan Irma tippen.…

zich van geen mens en wereld bewust scharrelt hij wat rond in de tuin pikt er de kruimels van het tafelkleed ik volg een vlijtige huismus vanuit het keukenraam is het omwille van zijn simpel bestaan dat ik hem bij vlagen zo hevig benijd?…

Het universum is gigantisch groot De weidse ruimte laat zich nauwelijks meten De aarde is, je zou het haast vergeten Niet veel meer dan een kruimel in haar schoot En op die korrel maakt de mens zich druk Om voetbal, om carrière of geluk…

chaos geordend kruimels weggewoven de stofjes verstoven hangend in de lucht de neergedaalde tijd laat restjes op de tafel van lijfsbehoud... het verval geeft de nasmaak van gisteren beklemmend weer…

kraaien en een vallend glas brengen je terug naar de lege tafel alles heeft zijn uur je loopt achteruit meter voor meter neem je afstand van de draak de kruimels op de lege tafel het huis de vlinderstruik langzaam laat je jouw wereld los…

Ik blaas je weg als paardenbloempluis als pas gegomde letters kruimels na buitenontbijt maar dan in een knipoog van tijd struikelt mijn adem over stralend geel de bries in mijn keel stokt steeds weer bloeit de paardenbloem…

hoe ik vanmorgen wat langer naar een vlijtige huismus keek hippend in het zonlicht rond de kruimels van het tafelkleed hoe ik in dit argeloos moment mezelf als die huismus zag alsof er niemand te kijken stond naar dit zo alledaags tafereel…

de tafel is vet van vieze kindervingers het raam is nog vetter van vingertjes, die wijzen naar merels in de boom de vloer ligt vol zand kruimels en snippers floeps, daar gaat de melk over een tekening van vakantiepretjes…

enkel wat zachte kruimels en strelende zinnen gemorst op geurend mos getuigen nog van schijnbaar dromen waar onder nevelige bomen een oude minnezang weerklonk iets van liefde voelbaar werd zo onbevangen weer hervonden…