Alle inzendingen over Losgelaten

Nee, en dat voelt niet goed Omdat ik geen weet heb van je lege handen in die van ons Onze frisse neus mist de ochtend dampen Ogen staan wel open , maar... Ze denken nergens aan Maar hebben zoveel gevoel Omdat alles prikkelt Niet van de bossen waar we moeten wandelen Of de stranden met zijn zee Nee, en dat voelt niet goed wat ik…

En dat heb je gedaan, alles losgelaten. Maar niet bij mij.. Jij hebt alles losgelaten. Onderaan een grote hoogte. Ik was te laat. Ik zou dit mezelf nooit vergeven. Nu zat ik weer vol. En ik wou het bij niemand loslaten. Ik wou niet nog iemand ''vermoorden'' met mijn problemen. Nee ik zou het nooit meer loslaten.…

vlucht of glinster van het zonlicht op het dreigend zwarte water zo min kan ik nog hechten aan dat wat mij beweegt langs de immer saaie snelweg als in een flits de heidevelden en o, het late zomers zandpad dat ons het vrijen geeft de melodie die niet beklijven kan verlangen in een fado die vervaagt zo sluipt met het verdriet 't losgelaten…

vergeten zij allen die ooit zijn geweest steeds dieper en dieper dalen ze af sterke gevoelens vervlakken smelten langzaam weg als ijskappen je moet ze los laten of laten zij jou los ter bezinning laten ze je alleen staan om je ruimte te geven jezelf ongemerkt voorzichtig los te weken ter voorbereiding op je eigen gaan zoals jij straks ook losgelaten…

losgelaten leed ontwatert het tranendal een weldaad welt op…

't leven heeft losgelaten gisteren toen de zon mild scheen haar gezicht tussenin na nachten van gewilde slaap er zal nog meer geschreven worden morgen of overmorgen als zij het jonge afscheid draagt verder weg van vandaag 't leven heeft losgelaten wit op hemelsblauwe lakens…

Laat mij maar los, Zei ik, Want jou heb Ik al losgelaten En zie: 't is goed…

Zoveel moet losgelaten worden: straks weer de lente, het licht op de berg en de uren met vrienden, het vrolijke spel; niets blijft hier duren – de tijd verstrijkt. Steeds weer moet losgelaten worden: niets bindt voorgoed, geen woorden of dromen, maar we gaan verder, het leven is groter dan enkel maar het hier en het nu.…

toen ik je mijn hart gaf durfde ik niet te kijken en zag daarom niet dat je het niet aannam nu bungelt het daar want ik had het al losgelaten…

in het grenzenstellend grijze worden gehechtheden losgelaten dwalen ze zwaar zuchtend in onstuimige draaikolken naar omwentelend leven…

binnen jouw dromen verdragen lichte vleugels iedere zwaarte de verbondenheid met nu en leven losgelaten…

Schrijvers, beseffen heel trefzeker, dat zelfbedachte verhalen, moeten worden losgelaten. Dichters, omdat woorden spontaneren. Omdat wat losgelaten wordt, een eigen leven leiden gaat. Omdat een geslaagd gedicht, op eigen benen staat. Wanneer toeval liefde wordt. Goden welgevallig.…

op de mens heeft losgelaten het misbruik van de natuur is het nog kloppend hart van het einde geworden toen het echte genenblauw op was en de zon als energie en leven gevend door vervuiling doofde…

Ongedwongen en zonder woorden Werden blikken geworpen En losgelaten Op het zicht Mooi werd gezien Tot onbevlekte schoonheid Verdween Door bedekking…

Steeds meer moet losgelaten worden en wordt de vriendschap met jou een achtergrondgebeuren, een stille melodie die er wel is, maar niet meer op de voorgrond zingt. Wie weet wat echt in eigen hart weerklinkt en wat er is aan liefde en verlangen? Wie kent de diepste roerselen die blijven hangen nog lang nadat de rozen zijn verwelkt?…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

september was mijn minnares heengegaan op dertig prachtig drachtig van een roes die nog niet was uitgeslapen denken aan haar is staren in de sporen van een losgelaten blad in water…

ik heb het meerdere keren losgelaten maar altijd keert het weer met hangende pootjes en smekende ogen kijkt het mij dan aan hoe zwak ben ik om toe te laten en niet te kunnen weerstaan…

Een potvis op Terschelling overleden, Het beest was er gestrand, dus zwaar de klos. Daar laten we een protocol op los Vanwege houdbaarheid, een goede reden. Gelukkig is de pot vis in mijn kelder (Een fles met zure haring) nog wel helder.…

hersenschimmen kronkelden nooit hadden ze kunnen bevroeden na een te vroeg afscheid ooit nog op de voorgrond te zullen schitteren, zij waren immers de eerste die hadden losgelaten…

In jou gevangen leefde ik jaar na jaar mijn ik was jouw ik mijn leven jouw leven mijn wil jouw wil ik was jij jij was mij gevangen in elkaar losgelaten en alleen in vrijheid…

Ze hebben elkaar losgelaten. Verdrietig en begrepen hun liefde uitgepraat. Herinneringen opgeslagen zijn ze verder dan ik was.…

het overtollige langs de vloedlijn losgelaten tast mijn lijf bij elke stap in golvend zand weer onbevangen naar de einder in het luchtig spel van wolken en wind bevrijd…

Nog veel moet losgelaten worden eer ik leef of sterf. De naam zelfs die ik altijd door maar erf.…

Nog veel moet losgelaten worden eer ik leef of sterf. De naam zelfs die ik altijd door maar erf.…

Ik zal er zelf als alfa niet om liegen: Da’s fout, maar iedereen maakt wel eens fouten Net als die ene arme astronaute Die haar gereedschapskist heeft laten vliegen Veel slechter kon die beta dat niet plannen Want er was dus geen Gamma te bekennen…

rusteloze ogen onthullen een onrustige ziel herinneringen, nooit losgelaten al die slapeloze nachten ….niet te tellen treuren om een jeugd, nooit gehad weet ze nauwelijks te overleven ze is nog steeds verbijsterd…

gedichten zijn eenzaam reizen meestal alleen in gedroomde illusies soms barsten ze als geblaasde bellen in de lucht zo zijn gedichten nu eenmaal vluchtige indrukken in ballonnen losgelaten vliegend naar ongekende horizonten…

In het donk’re uur als de zon koud zwijgt komen ze soms langs tijdelijk losgelaten herkenbaar vermomd maar toch ongrijpbaar marcherend zonder ritme tot ik het licht aan doe een eind maak aan de maskerade die maar geen blijspel worden wil…