Alle inzendingen over Menno ter Braak

ter Braak welke is geplaatst bij het schilderijtje ‘Roodborstje in Winterlandschap’ die verbonden zijn in de Kunstagenda – een agenda met gedichten en schilderijen van mond- en voetschilders uitgegeven door Removos.…

Menno Vloon is hoogvlieger. Menno past veerkracht toe. Vloon weet wat winnen is. Menno weet wat verliezen is. Weet hoe je klimmen leert. Hoe je hard kunt vallen. Zacht moet landen. Vloon is levenskunstenaar. Menno is uitzonderlijk.. Vloon gewoon.…

Menno Wigman Ik ben geen Menno Wigman: wat die met een gedicht kan! Ik weet dat ik bij hem verbleek, maar ik heb vrouw en hypotheek. Volkskrantinterview 18-01-12…

Opwellende gedachten aan de rand van het schrijven, aan de grens van het voorlopige, nog net geen droom maar wel bijna, Hoe kan ik de werkelijkheid bezweren anders dan door het gebed, dit gedicht van mij dat eindigt met Amen - het zij zo.…

Verleden week schreef ik een snelsonnet -Jan Menno Willem Scheltema, mijn bron gaf inspiratie als de lentezon- met ingehouden pret op rijm gezet Na-aperij? Jawel, het was makaaks Een vrolijk taaltje: licht-ironisch, snaaks…

het brakke verzwaard zodanig dat uitzichtloos zelfs het grensstellende grimmig krijgt…

toen de reformist hervormingen verkondigde de drukker boven zijn letterkast zwoegde de stratenmaker op zijn stamper leunde het wintergraan in de aarde viel zwermden immigranten over steigers en kades uit toen ze samen opliepen met de zacht invallende nacht pakten de eeuwige loop der dingen zich samen nu we in files koppig stil blijven staan…

.' - Thans, hun huis telt twaalf kindren, Die, tot eer van 't Christendom, Luther eren, Menno volgen, Vroom en deftig, om en om. Toch waar' 't koppigst Lutheraantje Daar een Doopsgezinde geest, Zo meneer zijn oudste broeder Maar een meisje was geweest!…

mijn gedachten teer naakt ontkleed breekbaar in behoedzame onschuld waarin mijn moedertaal ligt geborgen ongrijpbaar stort het de woorden in ongebreidelde poëzie ontknopend uit de slapen van mijn denken ontvouwend, ontwikkelend uit mijn hand tastend en gissend zichtbaar op het papier…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

Hij bloeit weer wit en teer en dat al voor de tweede keer vijf september jarig ben je en ik zie je bloeien wit en teer als een rododendron weer…

Geluk is zo teer houdt het daarom stevig vast zolang het nog mag.…

het glas was gebroken van iedere vorm die ik had gegoten gepolijst en geslepen nu bruutweg gekloofd de volmaakte facetten vergeten het teer filigraan in bewerking en setting mocht niet langer bestaan mijn glas brak in unieke kleuren het licht maar is door barbaren ten onder gegaan…

ze schonk me haar vertrouwen ik wist niet dat het breekbaar was ik ongelikte beer pakte het aan met mijn onbeholpen klauwen besefte niet hoe teer ik was gretig te enthousiast wat me zou berouwen toen het plotsklaps brak wat ik niet had verwacht en ik begreep hoe licht het mij geschonken vertrouwen kon worden tot een onbedoelde last…

geopend wordbestand in een ander pand van een ander mens niet dat ik me dat zo bewust was maar ik las: 'ik voel je om mij heen' meteen wist ik zo mooie regel zo maak 'k er geeneen werd hevig verlegen kon er niet tegen deez' inbreuk in privacy op intimiteit in tederheid…

ik las de gedachten in haar ogen sluimerende klachten in een mild gedogen de kleine trek die dieper werd in haar gezicht een schaduw vaak weggewuifd door zon en licht maar zorgen drukten met steeds meer gewicht tot zij brak haar spullen pakte en mij de sleutel gaf woorden konden de stilte niet meer helen die wij al…

om voor eeuwig te drijven op de golven van dromen die zich verbergen in elke ster en misschien had je moeten wachten was je droom reeds dichtbij maar je wou naar de schommel om te zweven door de hemel vrij om te gaan tot voorbij de regenboog je liep met glazen passen breekbaar als de papieren vleugels van je vlinder-zijn tot je brak…

misschien zien andere ogen het feest nog wel in mij de dansers die kwamen en namen wie ik ben geweest het leest hier als een grote leegte na een besloten bal masqué mijn lach werd in ‘t voorbijgaan afgerukt gelaten is de zucht geen mond meer die er mede zingt ik adem nu alleen vergeven lucht…

voor hen die binnen willen treden in de rijkdom van zijn geest verlangt hij goede wil afleggen van eigen ego vleiing tot brakens toe kritiekloze aanbidding pas dan is toegang mogelijk tot de selectie van zijn uitverkorenen…

zover je kijken kunt geen zicht, de stoppels op het land in onveranderd licht vol kleurloos onvermogen onkreukbaar boven ruwe aarde richt onverrichter zake deze zon haar warmte tot bij mij, want nu het landschap niet meer verder kon begint de wake dichterbij het voorjaar leeft al in haar ingeschatte waarde…

De vrede is weer ver te zoeken Het Midden-Oosten laait en vlamt Dwingt ons een monster te vervloeken De mens die van een beest afstamt Het Midden-Oosten vlamt en laait Uit zicht door zware, zwarte wolken Dat waar het werkelijk om draait Verdraagzaamheid onder de volken Gevolgen van bepaald beleid Die vallen nimmer te voorspellen Een keuze…

net zoals schrijven dichten over de rand ik besta dus geef ik mij over verhaal halen halszaken, kokhalzen ik ledig mijn keelzak en geef u te vreten tevreden zakt u in een maag gevuld en u vraagt niet wie dit heeft opgehoest…

zie hoe een pas geboren jaar zich voor ons uitrolt als een braak korenveld met sneeuw van hoop onder het bevroren dek kiemt leven en groei licht en warmte zijn onmisbare lokkers brengt deze zuigeling zegen draagt hij reeds bekende trekken of krijst hij onheil en verdriet wat een geluk men weet het niet…

Hij rijdt op zijn rails in 't rond,tot groot vermaak van de bourgeoise rede, een speelgoedtrein uit de volkse mond naar het " dichtershart" gemeten, de smart verweten aan zijn brandende liefde, een levensveer die brak en hem verslond. “ Vertolkt en vertaald uit de volksmond van Lissabon”…

Met zulke ogen in ’t gezicht was zij te donker voor zijn licht, te teer voor zijn hardhandigheid en er door niets op voorbereid. Hij brak haar zonder dat hij ’t wilde, uit liefde die geen liefde stilde, zodat zij neerstreek, nooit meer vloog, nog altijd mooi: een nachtpauwoog.…

We zeggen even dag Vandaag en ook gisteren waren momenten, delen van deze eeuw minuten of uren lang met wat waarde heeft voor wie 't waardeerde met voor en achternamen een 06 in je adresboek. Met dagboeken in je nachtkastje en memo's dat en wie wel of niet de dood had weerstaan, met bundels met namen en herinneringen over mensen die met…

gestriemd met een riem was hem zelfspot ter verzachting geboden…

uit de ronding van het water brak de lip de hand brak de woordgreep braken beelden. uit het spoelen uit het vloeien brak een eerste zin zich naar de oppervlakte. -------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek', 2005.…

uit de ronding van het water brak de lip de hand brak de woordgroep braken beelden. uit het spoelen uit het vloeien brak een eerste zin zich naar de oppervlakte. --------------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek', 2005.…

(voor Menno Wigman) Ineens ben je helemaal weg van de aardbodem verdwenen voorgoed in slaap gevallen de warmte uit alle genen er resteert slechts een leeg hok in de dichterlijke paardestallen. Je wist ons zo schoon met woorden te verblijden je hart zuchtte 'pech!'…