Alle inzendingen over Mist Wazig

in de mist zie ik de wazige contouren van een lege fles…

Als de zon de grijze mist verdrijft groeit door de wazige nevels het klokje van sneeuw…

Een nevelvinger staat recht overeind: de wolk omhult die toren.…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

ijzige mist belaagt een kale bomenrij en op de wazige dijk staan schapen roerloos in het witte gras zo lijken tijd en beeld hier in stilte bevroren mijn blik wat meer naar binnen gekeerd…

Schimmen wazig en grijs in flarden van mist tussen hemel en aarde. Van begin tot het eind doelloos dwalen ze rond tussen de nevels gevangen. In een schijnwereld op zoek naar een rustplek tussen hemel en aarde.…

Als wazigheid je niet meer zint was dan het grove zout uit de mist strooi kwistig met regentranen en jank als een vroegtijdig verlaten kind laat de ogen verfrist weer open gaan en denk: ik word straks weer bemind…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

handen tasten rond in slierten nevels zoekend, vochtige ogen blikken langs muren turend, wazig hoofd schudt zich in spattend water druipend, stemmen in de mist hardop denkend waar, hoopvolle vingers beroeren eindelijk … de zeep gevonden.…

Wazige schemer, een schaduw duikt op uit het niets. Even schrik ik op, gejaagd ga ik voort. De nacht valt snel en de mist wordt dikker. Mijn honger wordt groter, bijna onhoudbaar. Een zachte schreeuw wordt gedimd door de nevelslierten. Mijn honger is gestild en ik fladder verder op zoek naar een volgend slachtoffer...…

rode lichten vervagen, rode lichten vervagen in de verte, regelrecht uit mijn vergezicht verdwijn jij weer, in het donker het maanlicht in.…

Nog wazig sta ik aan de rand van dromenland naar werkelijkheid. Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn...…

Een dichte wolk van klamme mist condenseert deels als druppels in ragfijne spinnenwebben, plooit zich sloom, als een vale kille deken, benauwd beklemmend om mijn oude, bange en warm kloppende hart, dat hunkerend en hoopvol wacht op de doorbraak van de eerste zonnestraal, die mij keer op keer weer nodigt door te gaan.…

als raadselen in de nacht waren alleen bepaalde akkoorden blijven hangen doch was de verbintenis zachtjes aan weggestorven in de (schijn)heilige mist de zin ' maar lief me dan ' echode het langste na tot handen zich ontvouwden ze snakte naar adem…

Als de nacht de wereld sluit het licht verkoopt de gracht nog even glinstert weerspiegelt waar jij loopt De mist slechts wazig niet meer dan fijne dauw de lichten doven bij de buren en bij jou Dan valt de stilte even in mijn hoofd is elk sprankje licht werkelijk gedoofd…

In wazig zicht zie ik blauwe ogen ongelogen zeggen zij ik hou van jou in mist verloren woorden wil ik horen zachte klanken in de ochtenddauw waar de herfst zachtjes haar weg baant door gevallen letters op weg naar de ijzige kou van weer een nieuw seizoen in het onstuimig leven…

Je herinneringen zijn wazig. Zoals je ogen in je blik. Vragen waar alles is gebleven. Vragend naar alles wat je mist. Je nostalgie komt naar boven. Zittend allemaal in je hoofd. Met een glimlach ga je slapen Totdat het licht wordt gedoofd…

met zware woorden dan wel speelse accoorden timmert de dichter het zijnde dicht hij is van een zo groot gewicht dat zijn ego vaak wordt verlicht met de mist die men kent in Londen en omschrijft met groot gemak zijn wazige zonden hij verklaart de eigen spiegel vaak met een duister elan waar reflectie, ongetemd, verdwijnt…

Een herfstdag begon in de mist... Het was stil buiten Je hoorde geen vogel fluiten. Maar plots kwam de zon wazig door de bomen... Er was weer een mooie herfstdag gekomen... Ik ga er weer van genieten. Zulke mooie dagen zullen er voorlopig wel niet meer komen. Laat me nog maar even dromen.... van die zomerse zonnige dagen...…

mijn ogen twinkelden en iedereen keek terug ik stelde vragen niemand keerde mij de rug ineens kreeg ik geen antwoord meer werd alles wazig als in mist ik vroeg naar onbekende wegen zag nergens een vertrouwd gezicht ik was alleen en bang schreeuwde om herkenning ze liepen langs me heen ik gaf alles voor erkenning ik heb nooit…

Wat hij ziet zegt hij weer te geven Een kleurenmix en wazige mist Met een bepaalde tint doorweven Ook dat de realist zich vergist Mensen zien geen heldere beelden Illusie maakt het zichtbare compleet Badend in zelf bedachte weelde Viert men het leven dat zichzelf vergeet Hij heeft zich ten slotte verscholen In impressies, op het schilderij…

De nevel in het hoofd verdicht tot dikke mist waarin ieder vervaagt tot een wazig silhouet zonder lichaam of geest Woorden missen zinnen blijven suizend steken in de file naar het brein waar ze stil verdwijnen achter nevelige wolken Ogen staren niets ziend naar een verre horizon eenzaam leegte tranend weggevallen tegen grijs zonder…

Een wazige mist schemert in het centrum van mijn bestaan. Langzaam ontwaak ik uit de diepte van een slaap. Ik kijk en bevat de ruimte die me omsluit. Zachte pastelkleuren dringen zich naar binnen. Ik kan ze niet weren, ze worden steeds sterker. Kleuren ordenen zich en ik ontdek de vormen waartoe ze behoren.…

In mist verzwegen uren tellen tijdloos voorbij dromendagen sprookjesachtig wij handen in het duister verloren ooit gevlochten in verleden wassen onschuld in vloeiend wenen gevonden tranen in de nacht stromen langs een zachte glimlach teder op weg naar een getekende morgen waar de spiegel elk lijntje laat stralen doorzichtig als…

Het peinzende kind toeft bij straks later de verre toekomst oostelijk avondblauw aan de vage einder geeft slechts wachtende vragen daar verschijnen langzaam kronkelige nevelslierten winden zich door elkaar al dichter - hoger wekken blij vertrouwen moedig verlangen tonen zwarte sterren die hard star en roerloos hun geheime…

wat ik zal moeten weten is dat mijn bril haarscheurtjes vertoont, liefelijk en moederlijk [ wonderwel] het diafragma centreert te noordelijk wat onomstotelijk bewijst dat de prijs naar gelang het geleverde het zuidelijk halfrond discrimineert ten aanzien van dit pokerspel de winnaar is diegene met het duurste montuur…

Weilanden zien grauw van mist, hier en daar glimt wit van zilverreigers.…

Dan verdwijnen jouw omlijningen achter heuvels van mist in transparant kunstwerk van geschreven woorden tot jouw beeld vervaagt en wervelend oplost uit mijn droomzicht.…

Wazige mist; daarachter gloeien vensters vierkant avondrood. 's Nachts onweert het hard: verborgen spinnenwebben blinken druipend op. Tussen boomwortels ligt een nestkastje als huis van pissebedden. Al denkend snuiven bij een blauwe druiventros: je hoofd geurt vol wijn!…

Onduidelijk doch scherp gesneden kerven de laatste zinnen vloeiend langs vochtige stromen bloedige werkelijkheid vertrouwen stil verbonden met gisteren tekent sommige lijnen met wazig zicht verblind door klamme mist verscholen achter donkere wimpers ogen diezelfde ogen grenzeloos pijn en verliezen op een zelfde moment de lach…