Netgedichten

netgedicht (nr. 7.396):

Wazig zicht

In mist verzwegen
uren tellen tijdloos
voorbij dromendagen
sprookjesachtig wij

handen in het duister
verloren ooit gevlochten
in verleden wassen onschuld
in vloeiend wenen

gevonden tranen in de nacht
stromen langs een zachte
glimlach teder op weg naar
een getekende morgen

waar de spiegel elk lijntje
laat stralen doorzichtig als
glas schrijft het sprookje
haar eigen werkelijkheid