Alle inzendingen over Natuurlijke schoonheid van het onvolmaakte

soms wil het net niet ontstaan dat op eigen leven gericht gedicht een bloemknop die zich niet opent een kuiken tikt zich door de dop een weg naar buiten aanschouwt nog net het daglicht en dat dan toch alsnog zwicht soms hebben de juiste woorden even in je gedachten gehangen je was net niet snel genoeg om ze op papier te vangen of je…

Onvolmaaktheid is fris begin. Het onvolmaakte is nooit af. Onvolmaakt zijn composities, die morgen pas gaan klinken. Onvolmaakt zijn mijn gedichten, die lezers straks voltooien gaan. Onvolmaakt zijn kunstwerken, waarover kenners twisten. Onvolmaaktheid baart verlangen. Naar anders, beter en naar elkaar. Geef mij het onvolmaakte maar.…

In volkomen onvolmaaktheid lag de schoonheid diep verscholen vaak veel mooier nog dan woorden in gevormd spiegelglas waar ik mezelf in herkende in een ogenblik van staren als een toverboek waarin ik mijn geheimen wou bewaren maar dat jij voor mij geopend had terwijl je er uit las om mij er blad na blad te zeggen met een knipoog - wie ik was…

volkomenheid die het onvolmaakte verzacht…

Het landschap met verscheidene en verschillende elementen verenigd wekt mijn lichaam meer op dan de blik uit eender welke mensenogen Je uit onvolmaakt op deze wereld terwijl handen geur van ieder seizoen bewaren.…

Een gedicht is veel te kort dat is wat ik zeker weet wat aan poëzie nog schort is hetgeen men weer vergeet Een gedicht is veel te lang dat is algemeen bekend woorden zijn als geldingsdrang eigen waan is inherent Zelden wordt het hart geraakt door een woord vanuit de put ook al wordt een zin van nut Een gedicht is pas volmaakt als het…

is uitgespeeld maar dat de schoonheid van het verlangen een herinnering wordt die aan zichzelf genoeg heeft…

de schepper schiep op toen hij mij maakte ik heb pijn in mijn kop als hij een fabrikant was geweest stuurde ik mezelf subiet terug vanwege garantievoorwaarden de kanker in mijn lijf verlaten door mijn wijf kinderen die ook niet wisten hoe ik mij als ouder moest gedragen leg dat maar eens uit en ik ga verder zo onvolmaakt als ik ben…

ik zie de weeffouten in mijn levenspatroon donkere rafelige draden verbreken verbinding knopen, lussen, losse steken horen bij het tapijt dat jaar na jaar schering en inslag vormen het onvolmaakte is mij lief ik mag een mens zijn…

het ontbrekende woord in een vers de onderbroken kus van een engel die me redde de niet verzonden brief aan een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron…

onvolmaakt de moeite waard ont dekken de eigen aard…

even langer dan we nu bestaan tederheid grijpt me naar de keel in onuitgesproken zelfbeklag moeilijk te ademen als ik stik, je hoeft deze strijd niet te vrezen in de keuzes krijg ook ik mijn deel, het verleden heeft dat uitgewezen verwacht niet dat je mij daarin kent, als de momenten ondragelijk leken ben in jouw gedogen niet gekend, uit onvolmaaktheid…

pijn kerft diep zijn lijn in ons bestaan grift tekens op een tweede huid in niet vergeten nog bestaat het zwaard dat onvolmaaktheid kraakt en als erfzonde uit het paradijs ons leven strak bepaalt…

Ruwe natuur schuurt en stampt, maar blijft toch ademen. In haar tere onrust herkennen we iets van onszelf. Toch jagen we vaak op wat glad is, zorgvuldig afgerond en strak. Maar we worden pas geraakt door het grillige — dat wat niet klopt, maar volhardt in haar ongerepte, wilde bestaan, en juist daardoor zo dichtbij kan komen.…

in de nazomer groeit de natuur van schoonheid tot een meesterwerk…

geboren lente geschenken van de natuur ontwaakte schoonheid…

laat me het land zien waar geen boom meer staat wanhoop ons verslaat laat de doden zien de maskers van pijn in een diep ravijn laat me het kind zien dat niets meer verstaat geen tranen meer laat laat de moeder zien ze bedekt haar zoon streelt zijn ogen schoon laat me schoonheid zien haar onvolmaaktheid volmaakt in lichtheid…

Aarde, je schittert met je natuur vol schoonheid in alle kleuren…

met mijn rechterhand veeg ik wat kruimels op je wang weg ze stippen je onvolmaaktheid aan een onvolmaaktheid die ik zo lief heb zoals steeds kijk je verwonderd om dit gebaar 'je kruimelt', zeg ik overbodig een wonderlijk zacht lachje opent het beeld van warme aarde je legt wat kruimels op je lippen…

Het is natuurlijk. Zeer begrijpelijk. Iets buitengewoons. Kan het niet verklaren. Een bijzondere kracht, onvergelijkelijk schoon. Verbazingwekkend puur, ontsproten uit mijn geest, dansend op de Leieranden sijpelend door mijn handen. Schoonheid vroeger. Schoonheid nu. Schoonheid later.…

schoonheid van binnen?  dat heeft de natuur niet  elkaar levend verorberen  dat mist wat empathie …

De natuur Helpt me De ingewikkelde tijden Enigszins te ontwikkelen De natuur laat me de liefde en schoonheid zien van het leven De natuur helpt mijn levensweg begaanbaar te maken De natuur helpt me Brengt me naar De stilte en vrede Van mijn hart Geeft me vrijheid Om te zijn Brengt mij naar Mijn natuurlijke staat De…

Wij onderhouden een tuin, waarin we groeien – onvolmaakt en wel.…

Liefde bestaat En onvolmaakt In elk deel Vormt het toch Een volmaakt geheel…

Kappen met dat kappen dat moet het nieuwe normaal worden wereldwijd, want ik wil ik wil juist door de bomen het bos niet meer zien…

De schoonheid van de natuur zo mooi, zo echt, zo puur Laat zij haar mooiste bloemen bloeien ik zag schitterende dahlia’s groeien Mijn dahlia-tuin schonk mij de mooiste bloemen alsof de natuur mij wilde zoenen mij iets wilde zeggen in al mijn verdriet vergeet in al je zorgen het mooie niet Het mooie in de natuur om je heen is van een schoonheid…

De natuur is hoogzwanger van de lente die op het juiste moment haar schoonheid zal onthullen in tedere geuren en kleuren...…

De geur van bloemen wel duizend zo schoon geen mens die ’t ziet ze zijn enorm gehaast lopen de schoonheid der natuur voorbij geen plant of boom kan hen verbinden de schoonheid zien ze niet meer explosies van natuurlijke kleuren geen neus ophalend voor de heerlijke bos geuren druk en een leven van verveling en haast hetgeen mij steeds verbaast…

schoonheid veredelt haar blotebillengezicht geeft glanzend bewijs van nature jezelf zijn ligt werelds aan je voeten…

Klanken en stilte dansen samen in liefde en schoonheid en tonen dat niemand ooit echt alleen is. Ongefilterde emoties drijven als lichte bladeren over water. Gevleugelde beelden worden in stilte opgenomen. Het gevoelige onvolmaakte lichaam verlangt en herinnert zich alles wat kwetsbaar is – stukjes leven die nooit vervagen.…