Netgedichten

netgedicht (nr. 86.136):

Onvolmaaktheid

Zomerzon gloeit heet
een bloem buigt zonder breken
zelfs onder het licht

Soms valt het licht schuin
door bladeren vol gaten. Juist daar lijkt
schaduw dieper, voller in betekenis. Wat buiten de lijnen
groeit, zoekt geen vorm, maar vindt zijn eigen waarheid in het onverwachte.

Een boom met een knoest
kan nog stevig staan — misschien omdat
hij weet wat buigen is. Een kabbelend beekje dat struikelt,
een vogelzang die hapert — het zijn de zachte breuken die ons het meest raken.

In een wild veld leeft meer
dan in een netjes gekamd tapijt, omdat het
ruimte laat voor wat nog kan ontstaan. Ruwe natuur schuurt en
stampt, maar blijft toch ademen. In haar tere onrust herkennen we iets van onszelf.

Toch jagen we vaak op wat
glad is, zorgvuldig afgerond en strak. Maar we
worden pas geraakt door het grillige — dat wat niet klopt, maar
volhardt in haar ongerepte, wilde bestaan, en juist daardoor zo dichtbij kan komen.