Alle inzendingen over ONTSPRUITEN VERGAAN

De jonge es groeit uit de holle, sterke stam van een dode beuk.…

nachtuilen goed luisteren bewegen wegversperring verspilling spinnen web opwelling tranen haantjesgedrag afstraffen traktaat verlaten dadendrang dromenland ondergelopen land aangeland verbrand rook ruiken kruik lurken ontkurken duinwandeling verwondering ontdekking dekkingsgraad radeloos versieren joelen begroeten vriendelijk ontspruiten…

Hier ontspruit je nieuwe liefste Nieuwe liefste die ik ken Hier ontspruit je uit het niets Hier ontspruit je uit mijn pen Hier ontspruit je uit het blad En in de verte uit de kiem Hier ontspruit je in je woorden Hier ontspruit je pantomiem Hier ontspruit je dan uit alles Hier word je bedacht Je hoeft hier enkel maar te zijn Meer wordt…

Ontwaken met zon ontspruiten van knoppen de wereld draait door.…

een cel twee cellen drie ik ben ik groei en kom naar buiten besta zuig eet word groot word iemand bloei verwelk verlies verstar verga verwaai verdwijn ik was de vervoeging van het zijn…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

, kan niet vergaan .... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .…

Dag witte tuin waar zwarte letters groeien Vorm gevend aan het menselijk bestaan Tot Moeder Aarde ronduit is vergaan Charon niet langer heen en weer zal roeien Dag witte tuin waar trieste zinnen bloeien Straks is het met mij- gardenier gedaan Ik zal je nogmaals innig gadeslaan Je tot die tijd met printerinkt besproeien Totdat ik met je opga…

Het is zo jammer dat alles vergaat, dat alles gesloopt wordt door tijd en zijn haat. De lente brengt bloeien tijd stelt ons tevree, maar dan in de winter neemt tijd alles mee. En ook al weet ik dat het nergens op slaat, doet het me toch pijn dat alles weer gaat. Ook voor de mensen had tijd een idee, hij liet ze kort leven en stemt ze…

Mijmerend over de dag ontspruit bij mij een glimlach vrolijk was hij een hele dag zo blij ik kijk terug en weg is hij zo vlug…

In het bos en het veld overal ontwaakt nieuw leven de mensen trekken er met een glundering op uit ontzien ze wel het ongerepte schoons als gegeven in de nieuw verjongende wereld die thans ontspruit.…

Zwarte kraaien vullen het mistige weiland met overwinningskreten over de voorbije winter waarin dagelijks zoeken naar het weinige voedsel of weerloze prooi lang en moeizaam speuren was hun schor gekras weergalmt in kale bomen slaat stram gebeeldhouwde takken is ondanks ruwe schreeuw bemoedigende zang wekt gezwollen bladknoppen uit een…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

als jij door het raam kijkt ontspruit daar verwachting als ik het glas bekijk is het beslagen de hoop is verleden het heden zoekt naar achting om de leegte te dragen…

Ik wil ze ruilen die mede Nederlanders voor nog meer migranten ze hebben mij laten zien waar het grensoverschrijdende gevaar ontspruit het is zo dicht om ons heen het komt niet van buitenaf maar van binnenuit…

Donder nu maar op ik voel teveel pijn Hoe lief ik ook ben jouw hart is te klein Wees maar heel stil je woorden stinken Slim en doordacht kwetsen verminken Voel wat ik nu voel of lieg je hart vrij Ontken je hardheid je speelde met mij Laat me nu met rust ver van mij vandaan Liefde eens zo mooi voorgoed vergaan....…

de eindeloze melancholie van een maand die sterven gaat, verloren in de vage glorie van wat losgelaten blad een dorre bloem buigt mee met oostenwind ze wiegt haar tranen naar de zee ze wiegt de dagen naar de overgang van meer dan schelpen strooien op een oeverpad met gras en lege ogen waar de winter duizend vlokken weeft besef ik, dat…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

Ze bleef te lang werd als behang of die kast tegen de muur Na al die jaren kwam de liefde tot bedaren zoet werd zuur Vreugde verdween samen werd alleen slechts ik en geen wij Praten werd zwijgen een zucht en geen hijgen nooit keek hij blij Als ze terug dacht aan toen hoe was de zoen hoe raakte hij haar aan Dan was het altijd…

Eerst gaan ze je gedeeltelijk verzagen, Dan worden aders ergens weggeplukt. Is dat dan naar tevredenheid gelukt, Dan denk ik dat de rest ook wel zal slagen. Op deze plek staat nu met regelmaat Hoe of (het) Willem Overweg vergaat.…

hij zag hoe de tijd verstreek en langzaam stierf langs het binnensijpelend licht hij wist dat de tijd van alle tijden was en ongewis hij kende de vergeefsheid van het leven hij wist dat de westenwind sluw noch uitgekookt was hij kende hem als een razende bruut zo nu en dan ze waren niet in zijn wezen ingebouwd de argeloze woorden…

Met een vanzelfsprekendheid schrijf ik dit gedicht zomaar, voor de aardigheid zonder al te veel gewicht maar, het fascinerende is dat deze woorden onzichtbaar en onhoorbaar ontspruiten uit m'n brein dat altijd functioneert m'n brein wat zou ik zonder zijn...…

Ik heb gevraagd Ik heb genodigd Mijn hoop was bevestiging Maar een ‘nee’ werd mij gebracht Zo kan ik concluderen, Dat een vriend geen vriend is, Wanneer hij niet helpen wil; Een bodem te vormen, Waaruit meer vrucht ontspruit Dan er zaden nodig zijn geweest.…

Tak zo jong en groen, Ontspruitend nieuw leven, Veilig vastgeklemd in de Snavel van een duif Teken van leven Na de vloed waarin Het oude leven Voorgoed verdwenen was…

Meanderende gedachten die binnenin ontspruiten, groeien in golven en dansen frivool binnenstebuiten.…

de Nederlander herkent zich zelden in de spiegel die hem wordt voorgehouden maar in een broodje shoarma kan hij zich altijd vinden nieuwe culturen ontspruiten --------------------------- knipoog naar de discussie over dé Nederlandse Identiteit, aangezwengeld door ónze Argentijnse prinses Maxima.…

ik dans met u, vrouwe van de avond zing de melodie die ons laat bewegen zomaar op het ritme van een ontspruitend lied dat onze beide lijven, getekend door de tijd, even in een blijde voortgang doet verweven…

Gedachten zijn als voorjaarsbloesems Ontspruiten klein en teer Met zorg en aandacht Groeien zij En komen er meer Koester gedachten als bloesems Geef ze voeding en verzorg ze Dan groeien gedachten bloesems uit Tot prachtige vruchten Pluk die vruchten Dan pluk je geluk.…

Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…