Alle inzendingen over Roods/Woonoord/Landschap/Afscheid/Maatschappij/

De stad die mij op drie hoog ook beschutting gaf met leefgemak, vermaak wat op de fiets of loopafstand, bij plein of hoek te vinden was een bus of tram die altijd stopt, een taxi met een handgebaar en ook bestelbaar is. De overmaat van het gemak je wordt het zat en tolereert tot hoog niveau de rusteloze leefgeluiden ook als sirenes gillen…

ik heb de paden met rode bordjes verboden te betreden meegekregen in het landschap van mijn jeugd het was de deugd van opvoeding en maatschappij om in het gareel te blijven de dwang van rooms en rood in opbouw voor gelijken die sleur was doorbroken wij gingen onze eigen gang kozen voor alternatief met kleding en muziek in een tegendraadse…

ik woon in een boom en moet er 's avonds voor eten en bed weer uit komen zo heeft hij het mij geleerd hij hielp je met het verwezenlijken van je dromen en een woonoord te bouwen van hout taai en verweerd hij is nu eenzaam en oud bouw je eigen onderkomen zei hij die het verlies van z’n eigen nooit heeft verteerd weet je jongen was…

Terwijl je bijna afscheid neemt verblind je mij, verblijd je mij nog even straks ben je voorbij zolang de wolken voor jou opzij gaan de glooiende velden rood gekleurd het landschap laat rusten weet ik dat het goed was dag mooie dag wek me morgenvroeg als goud om met roodgekleurde wangen de zwoele avond in verlangen naar meer, te beleven…

woonoord wensen Hij voert al jarenlang zijn schrikbewind De hoogste tol wordt hier door hem geïnd Zijn wreedheid kent geen einde en geen grenzen Je schrikt van stemmen en een huilend kind En dan besef je ... god ... hier wonen mensen…

Het versgeploegde veld bezaaid was vlug al omgedraaid in vinnig groene stengels. Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee. En opgelet…

Ook ik vlinder maar wat rond in tuin, in hof Rond water aan vijver boven ven en waterloop Ik weet... ik bof ben meer van lucht dan van aarde soms raak ik van de wijs: Laatst eindigde m'n reis in laat middaglicht -ik kon m'n ogen niet geloven- achter het glas van 'n raam met uitzicht op 'n tuin, 'n hof.…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

verscholen in de slakkenhuizen van de stad schrapen zij de resten van de dag in ’t schijnsel van lichtend neon…

Wind had er vrij spel speelde met plastic bekers en verpakking snoep-wikkels, rietjes achteloos weggeworpen In steden en dorpen vind je pleinen en plaatsen waar nieuwbouw aarden moet Meer zuur dan zoet de woorden eraan gewijd, gesproken in dag- en weekblad Een vloek, een kat aan het adres van bestuurders & ontwikkelaars…

een vrouw stapte in het schilderij aan de muur blootsvoets verdween ze als sneeuw voor de zon in het verlaten landschap haar rode hoge hakken een verloren paar bleef buiten het landschap staan niemand vroeg ernaar…

De Rode Leiders willen weer Fatsoen In het gezin, de maatschappij, op internet Op school, het voetbalveld en ook in bed Het gáát niet om de vrije markt en poen Want anders kweek je ruwe patjepeeërs of samenwerkers met de VVD’ers…

Een tikkeltje aamborstig bewoog ze zich voort, dag na lange dag, desondanks toog ze bij elk ochtendkrieken weer monter aan de slag, het metrosysteem had met haar metabolisme geen erbarmen, en de trams kronkelen als wormen door haar darmen, veel meer hinder ondervond ze van het stinkverkeer, dat haar soms bijkans de adem benam, zoals een statige…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

In het hoofd schemert het wat vaker en helderheid vervaagt wanneer afscheid nemen overheerst kaal het landschap waarin ik mij bevind leven zo afwezig lijkt tot een vertrouwde stem mijn naam weer noemt…

buurvrouw, die je eigenlijk niet kent de ogen achter haar sluier stralen permanent Kijk eens naar je buurman bekijk hem nou eens goed dat hoofd onder die keppel is heus een aardige snoet Kijk eens in de spiegel naar een voor jezelf bekend gezicht door de ogen van een ander soms is dat je plicht Kijk eens naar de mensen kijk naar de maatschappij…

wij leven in een gevoelloze maatschappij waarin de tijd en het financiële de spiritualiteit en het genot hebben uitgemoord emotionele waarden verdwijnen de essentie neemt de hoofdrol en drijft de gevoelswaarde van het toneel…

Er is geen Maatschappij Niet voor jou en niet voor mij Wat er in de wereld ook gebeurt Laat het gaan Je bent geen mens meer maar een nummer En dan ben je aan de beurt Er is geen Maatschappij Iedereen denkt alleen maar aan eigenbelang en aan zichzelf Nee het is geen verwijt Zo is de wereld de mensen de Maatschappij en de mentaliteit Nee…

halal gutst het rode bloed maar blust geen haat de vraat naar macht van het religieus gezag degenereert de maatschappij door familiegrond gebonden waaien oogsten naar hen die wapens kozen het kaf is wat er rest in broedermoord wordt de koran niet meer gehoord…

in de ratio van de maatschappij.…

strikjes in de nacht bewegend naar woorden en gebaren de ronding van december tastend onderweg er is geen dwalen in dit landschap raak me aan rood glanzend is het licht…

weet jij nog wanneer je afscheid nam wanneer hoop en verlangens wegslopen? was het toen je met kuiltjes in je wangen met verlegen oogopslag in de camera keek? misschien was het later toen je niet meer bang leek en woordloos verdween? het lege landschap verlaten zonder jou…

ik lees het bos dat landschap opzuigt uit de aarde sprieten reiken nietigheid in hun hoop de hemel te bewegen wortels zoeken in de kale grond naar water om te leven op hun papier schrijf ik mijn afscheid letters hier gedoopt in inkt van zwarte vennen wil mijn pen niet wennen aan de voetangels en klemmen van de vele jagers…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…

verstaan En niemand die haar daarom bloemen brengt Of simpelweg even aan haar graf blijft staan Zoals zij leefde is zij gestorven Puur in alle eenzaamheid Ligt zij bedolven onder aarde De Jane Doe van deze tijd Ik zou haar willen zeggen, Dat ze er heus toe doet voor mij Zij is een onmiskenbare weerspiegeling Bewijsstuk A van een keiharde maatschappij…

Daar waar de verhalen waren gebleven leefde je in landschap van andere verhalen dan die we ons herinnerden in het bed vol verlangen namen we afscheid zinnen leken te dansen in verbeelding verslaafd aan jouw genegenheid gezelligheid die je bracht bij nacht wanneer adem zijn reis had door het universum van dode bomen verdorde bloemenvelden…

Ik was een waterfiets balorig in de plomp gereden Ik voel me nu 'versierd' met de groene franje uit het onderwaterrijk Ik heb -in 't slijk- vissen gezien kikkers, zelfs 'n schildpad Ik ben nu best tevreden ik zag 'wat van de wereld' een wereld onder water.…

lange rijen meidoorn vullen het landschap zo warm op men vergeet dat een rijke oogst ons een strenge winter belooft waar niet langer het rode maar een grillig spoor koud door de tijd trekt…

ik heb je alzo lang zien vertrekken pijn bedekkend met een rode kus lippen nog gespitst in afscheid met emotieflits nog voor het rood was uitgelopen was jij meestal weer opgedoken keek mij in onschuldig blauw lief aan en ik liet jou in vrijheid gaan…

Ik noem het geen afscheid het is een land van helen in wording. Ik zoals ik nu ben zal er niet meer bij zijn. Morgen laat ik hem daar achter.…