Alle inzendingen over Sneeuw

dwarrelend,gedragen kom je naar beneden begeleid door zachte wind beland je in mijn hand ik sluit mijn hand maar ook mijn ogen ik maak een wens en prevel mooie woorden maar je was weg... toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

Sneeuw is gesmolten, ijzel verdwenen, schoon is de weg, weer vrij, voor de benen. Genoeg zout is er gebruikt, om veilig thuis te komen, vermits je het lef had, om de straat op te gaan! Voor al die mensen die juist dachten: mij niet gezien, was de verwarming binnen en de pracht buiten. Een genot om te zien...…

Al is het op de weerkaart dan al lente Pas nu is heel 't land in wintertooi We zijn nog ver van Pasen, zon en dooi En scholen hebben sneeuwvrij vanaf Drenthe Het voorjaar zal dit alles weer vermoorden Maar voor even geen probleem met witte boorden…

Code rood, was het gisteren, vanwege de sneeuw code oranje, was het daarvoor, vanwege de sneeuw. Toch vraag ik me af: hoe andere landen ‘t doen, want hier is iedereen compleet uit z’n doen!…

Als kleine kinderen verheugden we ons op de sneeuw die komen zou keken op de radar, wanneer valt het nou? Dan ineens betrekt de lucht nog iets meer en jawel de witte vlokjes dartelen naar beneden, het sneeuwt!…

Sneeuw Witte vlokken over Veluws land Menig vlokje op de woeste gronden beland Kou en mistroostige sferen Siberië zullen we leren Sneeuwvlokken door ijzige wind voortgedreven Rode wangen tijdens het landschap beleven Snijdende wind voelt aan als striemen Wildsporen die in de sneeuw ontkiemen Sporen volgen van een vos Z’n pootafdrukken…

De sneeuw die viel, is vast voor mij gevallen En omgekeerd viel ik daar ook weer voor. Dus dringt het doelbewust niet tot mij door Hoe straks de tijd mijn vreugde zal vergallen. Ik vind de witte wereld eeuwig mooi En denk niet aan de smeerboel van de dooi.…

Het is een lust bij Ajax te verpozen, In de Arena zit je echt op je gemak. Daar is een semipermeabel dak, Waar destijds heel bewust voor is gekozen. Wie kletsnat thuiskomt, met een witte hoed: “De bovenramen deden het weer goed.”…

de maand van herfst en stille winter, regen en koud, wie weet gaat het nog sneeuwen. een tijd van donker en wat hinder, december laat gapen maar ook geeuwen. oude kerstbomen en houten tafels mooi aangekleed, zo elegant en struis. de geur van taart en warme wafels, kleurig lichtjesfeest op straat en thuis.…

Er zat een zwaluw in mijn tuin, met glanzend wit zwarte veren. Hij keek droevig voor zich uit, De omgeving kon hem op zijn tak niet deren. Plotseling schoten de oogjes alle kanten op, een bekje dat ging protesteren. Het was de wereld op zijn kop, hij was echt boos en begon zijn tak te molesteren. Die brak, waaronder likkebaardend een kat…

sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw maar zomer broeit al…

sneeuw of geen sneeuw - hij treedt in de voetstappen van zijn vader…

De sneeuw ligt sprookjesachtig op de takken Het is echt onvoorstelbaar wat er viel Draag schoenen met een winterhard profiel! Vergeet jezelf niet stevig in te pakken! Een sneeuwkerstkaart is zó 2010 Die wil ik deze eeuw echt niet meer zien…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje.…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…

Sneeuw, sneeuw, Is witter dan linnen, Trouwe dienaar Van lot – witte sneeuw! Toverij! Wie ben ik en waar loop ik heen? En verlaat ik levend dit land Nieuwe? Sneeuw, Witter dan een blad papier Nieuwe. Sneeuw, Witter dan Slavische Woede… Sneeuwstorm, sneeuwstorm, Is duizend bloemblaadjes, Duizend koepels, Sneeuwstorm – dolheid!…

Je wilt dagenlang genieten maar er cirkelen al meeuwen voorbode van storm en regen laat het nog maar éven sneeuwen.…

Onder de sneeuw is het gras nog altijd groen. Onder het ijs zwemt de vis nog naar de zee en onder die blik, hou jij nog van ons twee, want onder de sneeuw, is het gras nog altijd groen. Onze ogen van vuur zijn ontzettend kil en onze vragen krijgen geen antwoorden.…

natte sneeuwvlokken dwarrelen neer op het gras smeltend in de zon…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

Op een veld zo ver dat niemand kent ging een kleine blauwe vogel dood bij het vallen van de nacht, koud zo koud Alsof zij zijn dode lichaam begraven wou zaaide de hemel sneeuw zonder geluid, hoog zo hoog Een man is op weg gegaan naar huis of geluid van een onbekend dorp hij droeg een sluier, wit zo wit En tenslotte toen de ochtendzon…

morgen is de sneeuw weer weg misschien vanmiddag al het is geen tijd voor bladeren die er anders nat gelegen hadden en de wind de wind neemt mee en jij somt op wat er gebeurt en weet ook niet waar het eindigt achter de boomgaard zoeken de meerkoeten elkaar weer op twee bij twee, je zag het samen kwamen we het tegen we fietsten naar huis…

Sneeuw als tranen om haar jarenlange strijd, jullie achterlatend met oeverloos verdriet. Terwijl de sneeuw jullie verdriet toedekt, zal zij rustig heengaan. Omringd door jullie liefde blijft haar glimlach bestaan.…

Het leeft als het zweeft langzaam daalt 't en niets haalt 't bij zo'n wonderlijk schouwspel als dit. Het dwarrelt het scharrelt door de lucht als een zucht en dit alles zo smetteloos wit…

Ieder jaar opnieuw zal ik bij de eerste sneeuw jou voor me zien totdat de vertrouwde sleur van het dagelijks bestaan de scherpe kantjes van mijn verdriet heeft afgeslepen en tot een draagbare dofheid zal hebben gereduceerd maar zelfs dan nog zal ik je voor me zien bij de eerste sneeuw…

In het voorbijgaan wil ik blijven in het breken van de ochtend in het oog in oog met de zon in het gras berijpt op het plein in alle woordenloze wolkjes in de nog zachte monden in de stilte van de sneeuw…

In een heel anders klinkende stilte met miljarden dwarrelend, in ’t gelid elk vlokje onbetekenend met elkaar vernietigend, wit Een bibberhondje met een dekje bibbert een oudje schrikt, en denkt owee één verkeerde stap en mijn heup in tweeen en een kind schreeuw om een slee Die hele andere witte wereld waarin je opeens alles zo anders vindt…

Het is een schouwspel, bijna onvoorstelbaar; de sneeuw valt als een wazig wit gordijn, de witte vlokken vallen echt ontelbaar, en maken zo de wereld kristallijn. De sporen in de sneeuw zijn onvoorspelbaar, en kreukelen de deken van satijn. Zolang het sneeuwt is alles nog herstelbaar, en houdt het tafereel zijn extra schijn.…

Lachend in de sneeuw, met de maan die sterren verlicht. Komt de gloed van jouw weerkaatsing, teruggevallen op m’n gezicht!…

Sneeuw onhoorbaar zacht als dons valt ze licht de nacht op ons…