Netgedichten

netgedicht (nr. 9.163):

Sneeuw

Het is een schouwspel, bijna onvoorstelbaar;
de sneeuw valt als een wazig wit gordijn,
de witte vlokken vallen echt ontelbaar,
en maken zo de wereld kristallijn.

De sporen in de sneeuw zijn onvoorspelbaar,
en kreukelen de deken van satijn.
Zolang het sneeuwt is alles nog herstelbaar,
en houdt het tafereel zijn extra schijn.

En kijkend door het kader van het raam,
zie ik een wereld, maagdelijk en rein,
ervaar ik vrede en intens geluk.

En lijkt het, ondertekend met mijn naam,
en voortgekomen uit mijn eigen brein,
een wonderlijk, nostalgisch schilderstuk.