Alle inzendingen over Sparren

Snellen van dag naar dag minnen van uur tot uur mis verstaan op hopen anker voor het heilig vuur verkwikte kakeling de zon een kwelling voor het ochtend wordt snakkend naar verkoeling opgehangen de stille getuigen berekend naar buiten kussen mijn heilloze lippen het kent nog geen naam…

Zacht kijkt de avondhemel heen door 't broze loof der sparren. Aan 't avondlichte blauw staat één reeds van de gouden starren. Ik ga in 't kleine sparrenwoud zo vrij denkend te lopen, dat 't is of mijn gevoel door 't hout zich op de grond spreidt open.…

Steeds meer bosaanbidders roepen dan ook 'Milieudefensie, bereik uw idealen via sensitieve sonarsignalen - Zo ontlopen Sallandse sparren CO2!'…

de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

De staat bespaart geeft minder uit het volk spaart geeft veel minder uit Zo sparren we met elkaar zo sparen we elkaar Voor wat, voor wie "waartoe leidt die weg die wij moeten gaan...?"…

bladstil kleurt het ochtendlicht de kleine steentuin smaragdgroen de dauw dipt ragfijn de trotse sparren met kristallen als ik aandachtig luister hoor ik het fijne lichtpenseel met sourdine tippen op het bladgroen in grandeur van vermiljoen…

Daar sparren in een ongelijk gevecht, En weerbaar is hij tegen woeste horden. Ze weten hem daar ginder flink te raken, Het drinkt alleen niet met gebroken kaken.…

de wind zingt ijl in de statige sparren de toppen deinen mee op het rustige ritme van een eeuwig lied schuchtere vroege vogels zingen het zilver van subtiele lentemuziek in het gewijde ruisen tussen hemelhoog groen…

Hij ruikt sparren en dennen. Hij proeft de zilte zee. Noorwegen is avontuur. Noorwegen is natuur. Noorwegen is muziek. Muziek van Grieg.…

Wild zwaaiend proberen bomen mijn aandacht te trekken ze smijten met bladeren slaan met takken wat heb ik hen misdaan ik ben geen fluisteraar draag sparren in mijn hart maar spreek hun taal niet o.k. 'k heb wel een krant gekocht vandaag misschien was dat hun moeder.…

de wereld heeft een hart van winter kijk naar de sneeuw en de sparren stijf bevroren vol naalden en je weet zeker dat je een winteroog moet hebben om te zeggen 'one must have an eye of winter' om de blauwe ogen van de rendieren te zien in de zomer nog van goud…

Een druppel in een zee van water die ene korrel in de zandwoestijn dat naaldje in een bos met sparren de ijskristal in de reuzengletsjer die ster in dat eindeloze heelal een seconde in die eeuwige tijd soms kun je toch eenzaam zijn tussen al die drie miljard mensen zoekend naar een zielsverwant…

Dennen in winterstructuur, bomen, die conifeerkleur geven met hun frisgroene naalden aan het rijke winterleven. Vroeger hadden ze nog glans, werden ze nog oordeelkundig gebruikt, bemind gedurende de winterperiode, een kwestie van overleven. Prachtige, waardevolle soorten, voor ‘t eerst voer in het assortiment van alle schuilende wintervogels…

me uit de verstikkende armen van de pijn verlos me van de ondraaglijkheid van het lijden ontketen me uit de verstikking van de ademnood til me op uit de bitterheid van mijn meedogenloze bestaan laat me lopen onder de roze bloesem van de boomgaard volg me niet naar de bongerd mijn geitjes lopen mee ik raak onder de sparren…

Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

zie ze eens wijzen zeg ik mezelf al lopend door het serene bos ze wijzen strak naar de hemel nooit wijzen is me geleerd als je iets niet zeker weet dus … verdikke … sla ik nou toch erg aan het twijfelen en dat door enkele half kale eigenwijze sparren die suggereren meer te weten van wat daarboven huist dan ikke ……

de ondergang van ‘t licht verlengt de schaduwen van de sombere sparren projectie in zwart en grijs bevroren en verstijfd blad de avond in kille kleuren de nacht lijkt zonder einde in grauwdoodse nevelflarden berusting in ‘t onvermijdelijke er is elke dag een wonder als ’t opkomend licht ontwaakt de schaduwen korter worden…

Eén berk, in het opene tussen de sparren, Als een volk om zijn koning het bos om die berk, De zon en de wind in de takken, de schaduwen Vluchtig-bewegelijk, teder en sterk.…

ik wandel nog even langs voor ik ook wat rust werelds en in kleur ver weg van feestgedruis tussen beken en sparren de ster zoeken die naar ’t schijnt de weg wel weet met een mond vol tanden zoek ik een wens , iets zinvols rust zacht klinkt zo banaal vertel me dan, iemand wat wens je nu eigenlijk een dode met kerst?…

zag de mooiste bomen staan maar in mijn hart zong kerst al hun vergaan sparren nordman en de fijn genaalde den gekweekt om in luister te verschijnen zullen uit het bos verdwijnen kaalslag is niet te betwisten enkel voor wat sfeer verlichten hun groene dood zal nog één keer warmte geven als het oudjaar eindigt met nieuw leven…

Sparren als roerloze goden. Zwartwitte, zwijgende habijten. Daarmee lijkt alles gezegd. Je bent geen kind meer op dat elfenbankje, noch die flitsgrage eekhoorn daarginds. Onafzienbaar heerst hier een grimmig regime. IJselijk elegant. Onwijs stil.…

Een roos ontluikend en een druif die berst, In zwellende aar de volle korrels gerst, Van sparren ’t hars, die traan uit overdaad, Een vogelgorgel waar het lied in slaat, Dit dringen voelt de dichter zich verwant, Daar ’t wordend wonder, dat hém stuwt en spant, Ook tuinen bloemen zijn en glanzend fruit, Blank brood en wierook en een blij…

Men legt begerig hele sparren om, men tuigt ze op met strengen lampjeslicht. Men bezweert het donker, strooit munten rond en stemmig bezingt men voorbijgaand licht. De wereld draait door, de schemering in, flitsend vangt een zilvermeeuw nog licht. De dichter staat erbij en kijkt er naar, verlangend naar meer oorspronkelijk licht.…

Ik ben een woudloper, Ik tel mijn sparren in jouw diepe bos maar lunchen doe ik op een tra daarna laat ik mijn dieren los, gisteren nog was ik een eekhoorn, vandaag ben ik jouw wulpse vos.…

Het ruige bruine rund afkomstig uit woest heuvel- en bergland graast lustig met waakzame ogen op Nederlands of Vlaams heideveld onder het bedaarde eten danst losjes zijn geduchte kop waaraan twee lange kromme hoorns steeds naar de bosrand wijzen in dennen en sparren de verstild woorden vatten van dichte warrige wouden uit het verre stamland…

ver weg van de leugen de stad de angst de leegte de droom de starende voorbijgangers ver weg van wolken trekkend het land in ver weg van de woestijn van het verleden ontdek je dat het dezelfde plaats is met ruisende sparren…

Hebberig legt men hele sparren om en tuigt ze op met slingerend lampjeslicht. Mijn verleden - een afgehouwen stam bezweert het donker eert het eerder licht. De wereld draait nu de schemering in - flitsend doorkruist een meeuw het licht. De dichter staat erbij en kijkt ernaar, verlangend naar oorspronkelijk licht.…

Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het jonge sap gerezen. Onder de nevels in de vert' het bronzen roepen van een hert.…