Alle inzendingen over Tijd soms altijd

Jammer van al die tijd. Helaas zijn er dagen dat ik uren tekort kom. Meestal in de baas zijn tijd. Soms is de tijd mij te snel af. Dan kom ik weer eens te laat. Soms wil de tijd maar niet voorbij gaan. Dat is ook alleen in de baas zijn tijd. Soms zijn er over uren. Die kunnen alleen maar voor in de baas zijn tijd.…

Soms ben ik nostalgisch, gewoon even mezelf een ouderwets plaatje brengt me daar: waar ik wil zijn. Soms maakt het me weemoedig, gewoon even mezelf omdat het me brengt naar: terug in de tijd. Soms ben ik een beetje wee- en talgisch die bestaan niet eens, maar wel bij mij, als ik luister naar: Muziek van toen!…

Soms zijn onze verschillende gedachten als een breiwerk te verweven Soms voor een lange tijd soms maar voor even Maar als dat dan gebeurt en er komen vonken vandaan Onze nachtmerries veranderen weer in dromen en warme gevoelens ontstaan Dan zal ik komen. Dan trek ik het aan.…

Ze gaat terug, Terug in de tijd. Soms verward, Soms boos. Ook blij, Ook tevreden Verdrietig en klein, Alleen en stil. Praten over vroeger, Praten over Pa. Blij als ik kom, Boos als ik weer ga Dat is mijn Ma.…

terwijl de trein stil staat kleur ik je gedachten in op zoveel manieren kan ik naar je kijken we staan nog maar aan het begin toch zijn we aan het einde van onze tijd soms moet je iets bewaren omdat het later van betekenis kan zijn…

Alles op z'n tijd. Soms bij 'n herinnering wat weemoed. En later de aanvaarding, bitterzoet: Het is voorbij, voorgoed.…

Een druppel in een zee van water die ene korrel in de zandwoestijn dat naaldje in een bos met sparren de ijskristal in de reuzengletsjer die ster in dat eindeloze heelal een seconde in die eeuwige tijd soms kun je toch eenzaam zijn tussen al die drie miljard mensen zoekend naar een zielsverwant…

Ingehaald door het verleden verdwaald in het heden leeft zij van dag tot dag zonder te weten welke Dingen die voorbij zijn mensen die weer jong zijn soms allang dood zijn spelen rollen in haar tijd Soms is er even licht voor een trouwe bezoeker maar al snel glijdt ze terug in haar eigen echte wereld ver weg voor iedereen…

De last van leven  laveert tussen het huidige bestaan en de toekomst met het onbetwiste einde  dus is het soms moeilijk om door te gaan iedere stap vooruit lijkt nutteloos en toch vlieg je door de tijd soms lijk je bevrijd van alle zware gedachten je bent bij machte om een keer om alles te lachen je kijkt niet terug of vooruit je gooit…

De tijd liep voor en soms wat achter in de tijd soms spijt soms berijdt om te sterven gewoon maar wat verven de wolken blauw de hemel wit doorgaan met slapen om ooit een dag in ieders ogen te ontwaken wij zijn wachters in de nacht wij zijn de gehatenen en vereerde de juiste en o zo verkeerde wij zouden alles opnieuw moeten leren…

dikwijls wil zij weggaan als de duisternis haar besluipt vaak draagt zij met loden voeten de verlatenheid door de tijd soms talmt haar hart als de wind opsteekt uit de woestijn dikwijls ziet zij de schemering als een loodkleurig onheil dat de huizen binnendringt vaak leunt zij roerloos gelukkig tegen een boom in de adem…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

Ook al zijn de tijden soms zo slecht: Gebeurt er iets, zodat je toch weer vecht! Ook al zie en voel je het soms niet, Door alle ellende en verdriet Steeds komt er toch weer een straaltje hoop Zodat je weer verder gaat met je levensloop!…

Zovele jaren ben ik over dit pad gegaan vanaf geboorte tot mijn laatste dag ook al was het alsof de tijd soms stil bleef staan toch blij dat ik na tachtig jaar hier nog wezen mag.…

Langs heimelijke, nerveuze afspraken waarin de tijd soms stil bleef staan. Uw huwelijk, wat soms een achtbaan leek, bleef omzoomd door lief en leed. Kinderstemmen..nu..zo eind'loos ver. Wat rest.. is de boom van herinnering die soms heel zachtjes huilt om 't blad en die veel te vroeg gebroken jonge tak. Weggevoerd door de wrede winterwind.…

Soms vergeet ik tijden, soms vergeet ik pijn, maar diep in mijn hart, wil ik toch weer bij je zijn. Ik wil weer gelukkig zijn net als toen, een knuffel een kus en ook een zoen, dat deed mij zo goed elke keer, dan voelde ik me verliefd elke keer weer!…

Voor haar is tijd geen halszaak meer, is ze nog wel bij de tijd? Soms denkt ze aan vroeger, verdwijnt in zichzelf op haar lippen verschijnt een glimp van een glimlach, dan trekt het weer weg en lijkt ze verstard als iemand zegt: “mevrouw, wilt u thee?”…

Mag ik je wat vragen, staat de tijd soms ook voor je stil, mag ik kijken diep in je ogen, ook al draag je een aartslelijke bril; mag ik naar je staren, ook al kijk je niet naar mij, kan ik je ook aanraken, of is de grens daarmee bereikt; wil je met mij iets gaan drinken, de laatste trein is nu toch voorbij, zal ik je daarna vervoeren,…

Hoewel ik mij bij tijden soms ook wel eenzaam voel heeft onze grote Schepper met mij toch ook een doel. Wanneer het weer wat meewerkt begint mijn kop te zwellen en wordt er zaad gevormd voor vogels om te pellen.…

Vroeger, voor wie nog weet hoe het was, Verbleven blijvend bedroefden en zwaar zenuwzieken In door bossen en duinen omgeven klinieken Waar de tijd soms genas Wie, al of niet genezen, weer wilde werken Maar in de maatschappij nog steeds een vreemde was Kon beschermd beschut het gesticht versterken In kaarsenmakerij of in de plantenkas Nooit…

touwtjes en stokjes die naam al lang niet meer waardig geniet hij honderdduizend dagen lang zo van kinderlijke liefde vervuld dat hij vandaag even kan vergeten hoe snel de tijd soms durft lopen…

Wat eens was, komt nooit meer terug, wat toen gebeurde is verleden tijd. Soms komen herinneringen bovendrijven, maar even vlug, duwen we ze weg, omdat de pijn zo ontzettend snijdt. Als een mes, door vlees en botten, als een moker door gebeente en ziel, wat eens was, komt nooit meer terug.…

Toscane als een groet aan de platanen teruggesnoeid tot op het hout de dikste uitwas willig reikend naar het verre nergens Toscane kan er mij in eeuwen wanen in het spel van leven en de tijd soms triest dan weer verblijd gericht op God en eeuwigheid Toscane met zijn files op de autobanen tussen droom en zakelijkheid als ruwe steen achter…

De waarheid lijkt daar voelbaar in ieder moment In de stilte en het geluid als jij dichtbij me bent Jouw gaan komen en gaan door het leven dat jij leidt Zover weg van al mijn dromen verloren in de afgelopen tijd Soms weet ik niet meer hoe het allemaal verder moet gaan Jij zit nog diep in mijn hart maar wil jij me wel verstaan De waarheid…

hoge bergen, tropische landen verre oorden, witte stranden heimwee is niet altijd denken aan vervlogen tijden, soms heb ik heimwee naar je warme handen die zich zoekend een weg banen in mijn wilde haren je bonzend hart dat op hol slaat bij het fluisteren van je naam je sensuele blik die zich weerspiegeld in de ruit van ons geliefd…

De tijd, het is zo'n raar ding de tijd van toen, de tijd van nu de tijd van morgen de tijd van bij geboorte, de eerste ademzucht waarmee ik het leven in ging.. De tijd, soms lijkt die zo traag soms lijkt die ook zo heel vaag. De tijd met mooie beelden sla ik wel op in mijn herinnering. Waar is de tijd?…

er huilt iets op de gang treden kraken gisteren geritsel achter het behang in hoeken hoor ik knisperen ik ben niet bang en sluit mijn ogen, wat hoorbaar is moet stilte gaan beloven want ze wonen hier allang ik ken mijn vrienden al een tijd soms zijn ze stil daarboven af en toe komt haat en nijd is er weer ruzie uitgebroken dan schreeuwt…

verdwaal in geschiedenis vergeet een deken van tijd soms slaan de uren over is het vandaag al gisteren eerder dan het geheugen zich herinneren kan marginaal, wederkerig met terugwerkende kracht het is nog geen ochtend sla de nacht om je heen koester de nerven in elke minuut van het hele uur blijf nog even liggen voordat je voor…

Ik mis de tijd soms....... Mijn maatje, vriend en minnaar, Het waren intense jaren van mijn leven. Maar weet nu één ding, het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Na de drie jaren ben ik je toch dankbaar om wie ik nu ben. Je blijft een plek in mijn hart houden en bent nog dagelijks in mijn gedachten.…

Daar groeit geen tierig mos, zelfs geen onkruid welt in gave grond, het dode licht erboven heeft een eigen plicht, mens verwondt,uit evenwicht geraakt, hemel en aarde van elkaar losgemaakt,claimen duistere schaduwen hun status achter de tralies van de tijd,soms ligt de toekomst in het extreme.…