Alle inzendingen over Uitwaaien.

na een eindeloze nacht van schrijven en van lezen wacht ik op een morgen die enkel mist brengt het miezert wolken regenen uit als moest het zo zijn toch laat ik me niet kisten ik trek mijn wandelschoenen aan zet er stevig de stap in vriezeganzen vliegen over wind bijt rode wangen maar als ik thuiskom sla ik kille handen om een kop…

Ze lachte weer, toen ze de zee zag, het zand, waar rupsbanden hun sporen hadden achtergelaten, wat een aanblik opleverde alsof we op een vreemde planeet liepen, en de mooie luchten, boven een messcherp in het heldere blauw getrokken horizon. Eindelijk, de zee! Ik geef het toe, we zijn er aan verslaafd. We waren er een poosje niet meer geweest…

de hand in eigen boezem mijn waterbeemd aan brede stranden gelegd naar het vasteland gedraaid westenwind met tussenpozen, zeearmen mijn duinen met boombestand groene bossen bijnamen, vloed, waterkant noordkust, afkalvend heden bruine kiekendief oostplaat, nest van gebeden pleisterplaats voor helden tussen eb en eiland ligt uitgestrekt…

Zondagmiddag, rust maakt me weemoedig Even uitwaaien op het stille verlaten strand Het gemis maakt me zo emotioneel en leeg Het gevoel wint steeds weer van mijn verstand Nooit gedacht dat alles zo weinig waarde had Dat je ooit mijn liefde en vriendschap zou weren Het vertrouwen dat ik had is zo geschonden Ik wil mezelf nooit meer zo laten…

Uitwaaiend en genietend van die natuurkrachten. Weg negativiteit weg nare gedachten. De wind waait dwars door je hoofd. Alleen nog positief alsof de wind je verdooft. Uitwaaien heerlijk bij die ruwe zee. Die harde wind neemt al je zorgen mee. Schelpen zoekend aan de waterlijn. Konden we maar altijd hier op het strand zijn.…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

dansen op het gemoed van eb en vloed wisseling van de wacht bij westenwind het steengruis onder je voeten voelt waterkoud overal horizon, tijdloos frontaal maar dunner dan lucht achter ons de weg naar alles dat fout ging heb ik thuis het licht wel uitgedaan wat eten we op een dag zonder brood dooradem de aderen soms is niet…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

Schuimkoppen drijven op de golven woest is de zee een zandstorm verduistert het gezicht de vuurtoren schijnt met zijn licht in de verte vaart een boot daar komt weer een hevige windstoot heerlijk is het aan de kust je komt er zo tot rust uitwaaien aan de zee het voelt zo tevree!…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

Gedachten blijven draaien, er komt niets zinnigs uit, misschien moet ik uitwaaien; ik neem nu mijn besluit...…

Mij met jou hand in hand de golven volgende langs het strand samen lekker uitwaaiende op een pier in de zon die schijnt op ons plezier Zo uitgelaten als een kind waarin ik mezelf en de liefde vind Het leven belevende zoals het mag met jou zo samen op deze dag Dichter bij jou bij eb en vloed met jou in zee want dat voelt goed…

Dat met een knip van vingers alles zomaar voorbij is gegaan niets meer over is te doen en met de wind is meegereisd al wat eens was in alle richtingen uitwaaiend je kwijnende roep naar wie er niet meer zijn alleen hun namen nog sjokkend over de wegen die je eens met ze liep waar je voetstappen zo meervoudig klinken alsof stemloze onzichtbaren…

lopend door de duinen de schuimkoppen ruikend van een steeds woester wordende zee zie ik de lucht gejaagd kleuren oorverdovend zwart gezandstraald weggeblazen door storm en krijsende meeuwen kom ik thuis weer langzaam tot rust alleen m’ n stoppelkoppie is nog wat zoutig en verward…

ik heb dromen zien komen en gaan gedragen door wolken en uitwaaiend tot er niets meer bewoog zelfs de wind zocht de luwte om te bekomen van zijn nog vrijblijvend betaan bedekte het zicht met blad dat zijn leven en al een seizoen heeft gehad nu in stilte bouwt aan een huis waarin ook de dood zich geborgen en thuis zal…

De warme adem van het huis uitwaaiend, licht en grijs gevlekt. Onder een vleug van poedersneeuw nieuw leven, wachtend tot het wordt gewekt. En achterin, tegen ‘t blijvend groen op donker geroeste stam, in het wijkend licht zich steeds vernieuwend, een glazen beeld; "de gele kam".…

Lekker uitwaaien op het strand, genieten van de herfstkleuren. Je ogen te kost geven aan al het fraaie. In de herfsttijd blijft het bijzonder wat er allemaal vliegt en beweegt. De dieren in de zee halen prachtige capriolen uit, een waanzinnig mooi gezicht. Herfst wel op zijn retour, want de winter is in aantocht.…

in de vroege ochtend zo tussen vries en dooi deden hoge druppels al voorzichtig het kristallijn subtiel van beginnend matwit uitwaaiend mooi naar licht breekbaar nog hebben zij niet de kracht om licht te breken dat komt over enkele weken zo rond het vriespunt als de uitstraling het grootst is en het uitspansel heldert dan…

Gewoon een uurtje aan de zee even uitwaaien, ga je met me mee laten onze zorgen daar achter in de wind die dan vanzelf wel een ander plekje vindt. Gewoon even hoofd omhoog, kijk naar de zee die neemt met zijn hoge golven al onze humeurige gedachten mee zodat ze onder water zijn bedolven.…

Jij sprong in de rode Buick benzinezuiperd van naam en faam jij ging graag mee naar de zee of zo maar rijdend door de kleuren van de geestgronden achter de duinen van Noordwijkerhout, uitwaaien met jouw rode, lange, gekrulde haren Op de radio speelde Chuck Berry ‘No Particular Place To Go’ mee Wat zong jij vals en ik iets minder toch werden…

Een lange wandeling aan het strand water, zand en niemandsland Gedachten verdwijnen met de golven zij worden onder zand en schelpen bedolven Uitwaaien, de honden rennen om me heen zij genieten net als ik ook van top tot teen Het is heel stil in mij, een vreemd soort rust waarom ben ik niet geboren in 'n plaatsje aan de kust ?…

Een simpel ritje met de auto, een simpel uitwaaien langs het water, de veerpont waar veel mensen gebruik van maken de zon schijnt. Een schaterlach als met de wind, een zakdoek het eeuwige sop kiest, een sip gezicht als een visser die beet denkt te hebben, zijn haakje leeg aan de lijn ziet.…

heerlijk licht. zaterdagmiddag een wemeling van wielen, het haken van pedalen het wringen naar vrijheid geen school meer, geen kerk. 11 kilometer uitwaaien huiswaarts in dulci jubilo. lach mee met zotte kraaien. spurt aan grensplaatjes van dorpen, wind op kop, tong bijna tussen voorwiel toch gewonnen.…

Even uitwaaien genieten van het moment ver weg van drukte. O onsterfelijke zee, waar het einde nog niet in zicht is Ik heb heel lang op dit moment gewacht, daarom ben ik hier heen gekomen om naar jou te kijken, luisteren, proeven tot voelen Ik kan je niet verlaten, al beweeg ik als trekvogel regelmatig en voldoende.…

Misschien ben jij het die hier straks even stilstaat, een boek openslaat of gewoon zit, luisterend naar het ritselen van het groen, waar gedachten mogen uitwaaien, zoals bladeren in de wind, en je merkt dat de wereld zachter is als je haar wat ruimte geeft.…