Alle inzendingen over VASTHEID

De hand die zaaide was zijn vastheid kwijt en plantte hem aan de rand der wereld. Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

en de grond verliest verkiest de morgen dag na dag wolken schrijden haasten mijden vastheid die niet is de grond verliest en kent slechts waarde in de droom die ons beziet en laat voor wie we zijn…

Die morgen sprak ik op mijn reis Tot mijne ziel op deze wijs: ‘De domheid, die ik straks beging, Was, dat ik aan een vlottend ding, Dat zelf geen rust of vastheid had, Der dingen rust en vastheid mat, Dus zoek, indien gij twijfelt aan Uw eigen vastheid of bestaan, Te midden van wat vloeit en vlot, Mijn ziel, uw zekerheid in God.…

Een schone vastheid had hij in zijn wezen, hij ging zo zeker en vast als de wind, hij was zo stevig als een boom - een kind, wou wel graag om zijn hals dicht bij hem wezen.…

Levensoverdenking is een moeras zonder eind. Een lichte nevel glijdt ongehinderd over het natte gras om dán mist te zijn - voor korte tijd. Kon je maar die klein berken laten groeien tot reuzenbomen, dat groepje grauwe struiken bewerken tot een tuin - mooier dan je dromen... In de poelen drijven blaadjes, traag _ maar geen mens of dier…

De mensen zijn in getwijfel gevangen, 't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt, nu kom ik ze vertroosten met gezangen van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt. Ik kan bemoediging zijn voor de bangen, de klare stem die altijd rustig spreekt, omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt. Ik…

's Avonds zijn de duinen vlak en drassig watergrauw struiken worden donker zwemen rood en blauw Alles verliest vastheid land lijkt zee en zee op land in ijle golven schemerlicht stolt water tot tinten zand Wolken lijken een massief en bergen zonder maan een nachtzwarte hemel waaraan geen sterren staan Ideeën zijn levensecht vormen…

Gemak’lijk zijn deze te onderkennen aan hun vastheid en aan ’t volstandig wezen dat hun oorsprong uit een weten verraadt, zoals het niet zwaar valt de uitgelezen en hoge geest van een mens te herkennen aan iets voortreffelijks in zijn gelaat.…

Is alles broos en zonder vastheid, is weemoed d'enige kleur die blijft? Ga jij ook heen, kan jij niet bieden een schuilplaats voor mijn hart dat beeft? Ik weet niet meer wie wàt te vragen maar 't zaad moet sterven eer 't weer leeft.…

Niets heeft vastheid, niets wil duren: Op de vlucht der jagende uren Stuift ons lot daarheen als kaf. Wat is voorspoed? wat zijn rampen? Niets dan lichaamloze dampen, Ras gerezen, ras verdeeld. Zie de hongerige dagen Aan elkanders vruchten knagen, Woedend op hun eigen teelt.…

Wie 's levens moker maar getroost laat beuken, doch in zich 't beeld bewaart, dat eens hem blonk, die voelt wel eindlijk in zijn oude tronk een vastheid groeien, die geen lot kan deuken.…

geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen, je klein bestaan verbindt met eeuwigheid, je wortels diep doet dalen naar de bronnen, je vastheid…

De mensen zijn in twijfel gevangen 't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt, nu kom ik ze vertroosten met gezangen van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt. Ik kan bemoediging zijn voor de bangen, de klare stem die altijd rustig spreekt, omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.…

Doch hoger dan mijn zelfgeruste vreê, En dan mijn lichtdoorgloorde dampen zweven - Herin'ring van welk diepvergeten wee, Of voorgevoel van onbegrijplijk leven, Waaruit mijn eeuwige vastheid is ontstaan, In wiens geheim ik weder wou vergaan, - Voel 'k over mij de reis der wolken zweven Der grote wolken komend van de zee.…

adem te herkennen aan dunne bodems uit elkander drijven van spinsels geen tropisch hardhout dat meegeeft bij de aanslagen van hunkering en verlatenheid of is het nooit meer dan al bij het uitspreken een bedrieglijk woord vergeeld los stoffelijk de mens die klimt naar hoogtes stil weet dat zijn krachten niet reiken tot de piekfijne vastheid…