Alle inzendingen over VONKEN

Haar vacht knettert De slome blik priemt Nu de vouwen van haar bloes anders vallen Dan volgt een slordig gevecht met knopen en haakjes Of een gesp die weigert. Mag ik gluren achter de gevel In jouw kamer vol rare vlakken van schaduw Voor je een weduwe wordt Die me in haar vet rag wikkelt? Haar fluwelen klauw wil mijn huiver Haar jeuk…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

op de heuvel stond een boom daar beefde een man de man leek op de boom de boom leek op de man niet anders lag er een schaduw aan hun voeten, als een spiegel om de dood te scheiden toen de zon zich draaide roerde er een blad en droeg ik de boom de man en de schaduw op mijn rug, de heuvel af ze werden lichter door de voorbestemdheid…

ik zie de vonk die overspringt uit de levendige communicatie die langzaam in debat zijn lading vindt argumenten kleuren de toon die als een droom gestalte krijgt zichtbaar in gedeelde werkelijkheid al aan de oppervlakte drijft nog zijn het gedachtenspinsels die haken naar de echtheid van bestaan in verder willen gaan dan luchtkastelen…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

Als wij samen zijn, vliegen de vonken er van af. Zo fel, dat ze prikken in mijn ogen Ik ween.…

Je speelt alleen met zwevende vonken op je gitaar, om nooit te hoeven landen. Maar ja, ook op een gitaar breekt wel eens een snaar, kwetsbare plekken zijn er altijd. Kan dominantie ook bestaan door kwetsbaarheid te tonen, afschrikwekkend maar ook scheurend tergend Hoe lang moet je spelen om de mooiste noot te horen?…

ik geloof in vonken die knetterend spatten van kruisende blikken die elkaar in hun baan in het midden ontmoeten van hen die het niet willen en durven erkennen dat zulke blikken bestaan die je overdonderen en verlegen verstijfd laten hangen in een verwarde waan en zo’n eerste keer doet vergeten toe te slaan beiden nog te onervaren…

de uitgesproken woorden reisden op zachte toon naar binnen om daar de zwachtels van zijn ziel te halen hij kon zich laten vallen andere vonken vingen hem op in het onmetelijke universum alles van waarde bleef…

voordat de capsule afgesloten werd kreeg Laika een kus op haar hondensnoet geen parachute die haar terug bracht noch een zachte dood als hij de vrachtwagen hoorde rende het paard als een dolle door de wei het wou mee mee mee naar de wereld in haar wonder licht toen het winter werd wist de winterjuffer als geen ander de vorstschade…

ze opent de deur voor de elektricien: gelijk stroom…

Lichtende vonken in een duistere nacht, maken de hemel helder door haar sterrenkracht. Lichtende vonken in een duister hart, verlichten de ziel als een hemelpracht.…

Een vonk die overvliegt. Een vonk die blijft branden Zolang je er samen voor zorgt.…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

Vanochtend vroeg, tranen van ijs bevlekken de ramen. Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

Als de wankele vormen van de verlopen dag verstillen in zijn ogen en in zijn armen doven toont hij zich, de nacht. Met een handje gapende gaten uit angsten tot vergaan stanst hij tijd en ruimte tot nieuw eendaags bestaan. Niemand hoort het kraken van de nieuwe stenen daken of het spannen zelf van het hemelgewelf. Als de nieuwe wereld…

Ik praat maar heb niets te zeggen Ik luister maar hoef niets te weten Ik schrijf om elk woord te vergeten Ik zwijg want elke zin voert mij weg van waar ik wil zijn…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

Zachte ogen kijken me aan oud en fragiel maar nog steeds teder bijna een moeder was jij daar waar ik leefde Geluiden van weleer dwarrelen neer prompt verloren ooit bevlogen woorden nu slechts bestemd voor dovemansoren En straten lijken kleiner alsof alles terugdeinst voor zoveel verleden mijn ouderlijk huis nu gesloten als een winkel…

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

Herinneringen het kader staat maar zonder mij alsof ik nooit was meer dan licht en ik twijfel over nu Vandaag bel ik D. het voelt als voor het laatst in al haar broosheid nog eenmaal haar stem voor de stilte spreekt Gisteren mijn zoon van vijf huilt bij stef bos want na de dood komen we elkaar nooit meer tegen ik beloof het hij…

Als achter ons de poorten sluiten strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar sterren en sterven gebeden op dansend vuur van vers…

We hoeven onze beperktheid niet te verbergen door ons steeds maar groot voor te doen de goddelijk vonk in ons doet ons groeien in kleinheid om volwassen te worden…

Alles hult zich in zwijgen Is sterker dan de strijd De pen die vonkensproeiend in het witte blad doet nijgen Het zoete teken van de tijd…

Van origine zijn we vonken En onbewust er op gericht Wat Jungiaans is weggezonken En in de kosmos heeft geblonken Boven te krijgen, weer in zicht Ontvlammen jij en ik niet licht? Van origine zijn we vonken…

Het waanzinnige vuurwerk dat ik in mijn borst voel bij jouw aanblik; zou het misschien een vonk van de oerknal kunnen zijn?…

Hij gaat vreemd, ik huil niet meer, mijn ogen vonken -- feller dan vuursteen.…

dood vuur is er nog slechts aangewakkerd wil het niet meer worden op mijn schreden keer ik terug naar waar de vonk eens oversloeg…