Alle inzendingen over Voldoende ruimte

met het gezicht op onweer tornde jij op tegen de straffe wind die de huid van het gelaat strak trok en nog net voldoende ruimte liet voor priemende ogen het was genoeg geweest de schade die de natuur de eerste jaren niet te boven zou kunnen komen tussen het dode hout groeiden enkel nog dromen de elemententweestrijd moest er…

De moeder met haar kroost in praktisch plastic en een alerte blik op haar gezicht, kijkt licht verwilderd om zich heen: is dit die dure eerste klas, die haar verplicht veel te verbieden aan het kinderstel dat, tot niet heel veel goeds in staat, weet dat het gangpad in een treincoupé de eigen wil voldoende ruimte laat.…

het geweten wrikt zich naar boven omdat het wortel schiet tot aan het hemeldak waaruit het denkgoed zich vallen laat en openvouwt waarop dezelfde daad net iets anders is geschreven en tot dusver voldoende fantasieën in voorspellende dromen overlaat.…

Ik ben nog wel even doende Met mijn gedicht over voldoende. Is het behoorlijk? Is het bekoorlijk? Is het afdoende? Pas als het aan al die voorwaarden voldoet, Besteedde ik mijn tijd weer goed.…

In de verte gloort het uitzicht over een Haagse gracht, nu gedempt en de idylle voorbij het getouwtrek aan wat overeind moest blijven, bood niet voldoende houvast aan de rust, ruimte en statigheid waarmee schoonheid is verbonden, haar weerschijn doet mij verlangen.…

Het is allemaal goud wat er blinkt door de gouden gebogen plafonds welke op mij dwingend afstralen in 'Die Erlöserkirche' in Gerolstein, Eifel, Duitsland Ik denk:  "Is God Goud?" "Wellicht wel!" volgt m'n gedachte Maar dan flitst het door mijn hoofd "GOED IS GOD GENOEG!!"…

Wanneer is het genoeg, als je voldoende hebt? Wanneer is het voldoende, als je meer hebt? Wanneer je meer dan voldoende hebt, heb je meer dan je aankunt en ooit bezitten zult. Maar wanneer is dat? Want tevredenheid is in deze tijd nooit genoeg.…

Is afdoende Altijd voldoende? Wat ik me afvroeg Of is het net genoeg Voor een voldoende. Maar zo doende Was het onvoldoende.…

De ruimte hier nabij de duinen grossiert in wolken, in duizenden beloften. Opnieuw doordringt je een geelwitte essence: Anijs, Kamille? Een tikje machtig... Duidelijk een idylle voor komende zomer met voldoende valuta op je bankpas. Verwonderd rijd je nog wat rond om dit vrolijke reisbureau.…

Omdat de wereld het verdriet nog niet voldoende ziet. Haar nog geen ruimte geeft de vrede in hun handen te doen belanden.…

een zelfportret met kromme vingers en afgestroopt vel helend binnen de veilige muren van mijn eigen ruimte…

Dat was niets meer dan een even-wuiven van kleine handjes, zo blank als duiven, in ’t avondver; niets meer dan, plotseling, het opgeflonker van eêlgesteente in het wordend donker gelijk een ster; niets meer dan ’t kraken van kleine voeten op ’t weggegrint en, om mij te groeten, een licht gegil… – En tóch voldoende om, hoe vele dagen,…

Verwarrend is het, (ik ben maar een leek) De GGD verandert van gedachten Die zelftests waren niet geschikt bij klachten Maar zijn dat nu dus plotsklaps wel, zo bleek Zelfredzaamheid is fijn, die koester ik Het liefst gaf ik mij zelf mijn boosterprik…

nacht gekleed in naaktheid en volle overgave ontdaan van elke franje waarop de wonderlijke stroom ons eindelijk in stilte samenbracht die nacht waarin je smeekte - KIJK ME AAN - heb ik mijn ogen geopend en meer dan mijn ogen om jou in liefde te ontvangen die nacht heb jij door mij tot op de bodem van mijn ziel DE WAARHEID GEZIEN dat had voldoende…

maar in het blad beweegt de egel op zijn pad voedt de jongen die zij heeft gehad in zorg en samenspel hun opvoeding ging snel de massa is weer klaargestoomd door leiders dromen en bedrog zij is bevrijd van tegenspraak en wordt geleid langs zwarte schapen die aan de schandpaal staan te blaten de egel zoekt geen macht zijn stekels zijn voldoende…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Ik hoop dat het nog lang zal duren lang zal duren voor ik ook stilte voor haar word. Het verstand gunt ons vast die vele liefdevolle uren maar met woorden van troost schiet ik nu te kort. Al vindt ook zij nog steeds liefde en ook geluk in dingen zijn wij niet de enigen die wakker zijn in de rozentuin, ik zou nu over die broze bloemen en sneeuw…

blijven verklaar mij niet uit meer dan dat wat waar is en voldoende beweeg me in je pupil tast mijn lijnen af de contouren van taal het is genoeg als de ogen glanzen op mijn ritme glimlach zich glooit om mijn klanken…

Ik wil tegen je aanliggen, de ruimte hebben. Genieten van elkaar, Zonder woorden te gebruiken. Alles ontdekken, net zolang doorgaan, totdat we niet meer kunnen. Totdat ik aangekleed ben, met jouw liefde. Totdat de ruimte is gevuld, met onze lichamen, die elkaar net hebben ontdekt.…

Ik zal je ruimte geven het ging je iets te snel Ik doe het echter uit liefde maar ja dat weet je wel Ik wil je niet teveel pushen maar ik ben erg enthousiast Ik wil je steeds overtuigen en haal alles uit de kast Pas als ik zeker ben van jou zal ik pas wat rustiger zijn Je zegt dat je zeker bent en dat vind ik heel fijn…

Geef me de ruimte! ik hoef je niet meer. Geef me de ruimte! ook al doet het zeer. Je hebt me bedonderd, bedrogen, gebruikt! Geef me de ruimte! ik gooi je eruit!…

ik sta tussen verre groene wanden daarachter paarse golven ik hoor niets dan de wind fluisteren in de eeuwige bomen onder de wijde hemel duizend eeuwen geleden deden stormen en zand hier in ijzige koude een spel zwevend in ruimte en tijd voel ik de levenskracht ik ben deel van een grootse schepping…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

‘t Verkleurde licht van sterren roept het universum te weerleggen het tegendeel is ook, beroept zich op zijn recht niet te ontzeggen gepatenteerde feiten nemen de eigen ruimte in, de stelling om stelling, houdbare systemen veroordelen een andre velling donkere materie blijft verhuld voor het oog maar is niet te negeren althans, het vreemde…

Hier, in ’t Westfriese land, aan de rand, aanschouw ik wolken, dieren, lucht. Al die wisselingen maken dat ik zucht! Het is de aard van de jaargetijden waarvan het verscheiden mij doen verblijden. Ik heb aan dit land mijn hart verpand.…

Dood is maar dertig centimeter weg Nat asfalt glinstert in de zon Daar is de bocht - Trommelvliesscheurend motorgeschreeuw Flits van tandengrijns en stekelhaar Dood is maar dertig millimeter weg O, God! Een bocht....…

als je de kooi bent zonder de vogel komt de ander die de vogel zal zijn durf hoog te zweven als je de zwaan bent de ander in de schaduw kijkt je na zo lang hij kan als je valt wees dan niet bang voor het licht en het donker ik kom uit de schaduw vang je, zonder te vragen, op…

Zij kunnen mij niet horen In de ruimte eromheen Het bos is zonder bomen En de ruimte eromheen Kan de leegte binnenkomen God Wat voel ik mij alleen…

weg wuif je ruimte wil je laat me zei je ik doe niet anders maar zal je nog meer ruimte geven m’ n koffers staan al klaar…

weg wuif je ruimte wil je laat me zei je ik doe niet anders maar zal je nog meer ruimte geven m’ n koffers staan al klaar…