Alle inzendingen over Wat we ins ons drage

we niet uit angst uit een onbekende bron te drinken, bij nacht of ontij, elke teug vergroot de dorst wat iedereen heimelijk in zich bij zich draagt zelfs ongevraagd bij nacht en ontij, raakt alles aan wat wordt getorst het maakt zwaar en tevens vrij die twijfel moeten we dragen, Ook bij nacht en ontij.…

Het was een jaar van veel bezuinigingen Er stierven wederom veel prominenten Er waren hachelijke beursmomenten En meer per jaar inwisselbare dingen Want wie weet werkelijk wanneer wat waar was En of iets nou dit jaar of vorig jaar was?…

Kennen deden we elkaar eigenlijk toch al, Naar elkaar hadden we immers alles al gemaild Ook de, zeg maar, intiemere verhalen, de “ins en outs” Raar eigenlijk wel, deze “late” ontmoeting, we waren namelijk Perfect voor elkaar geschikt.…

Je doet iets, maar waar het toe leidt? Bereikt vaak niet wat je zou willen Soms komt er iets anders uit Daar moet je niet te zwaar aan tillen Denk je wel eens van tevoren: niemand die hier iets aan heeft Dan hoef je toch ook niet te horen: Wat jij doet, is tevergeefs Wie je bent, waar je voor staat en dat je wel uit liefde handelt, is…

Pas met een vreemde de man die ik verzorgde en met wie ik sprak alsof hij het was na al die jaren van vergeefs wachten terug in de stad van mijn dromen waar jonge mensen oud worden van hun lot en hun boosheid inslikken hopend op verlossing, pas daar met die man kon ik afscheid nemen van het wachten…

Hij is romantisch, laat met de moesson kusjes -- op mij regenen.…

Waarom leven we zo dat we voelen liefde -- tekort te komen?…

Wanneer we onszelf verliezen, wat verliezen we dan precies? Verliezen we dan ons leven? Gaan we dan smartelijk, op sterven na, dood? Wie zijn die vaders eigenlijk, die ons nog steeds vertellen, wie we waren, wie we zijn? Waren we ooit in eigendom, van onze eigen moeder, die ons angstig baarde?…

Maar vrij snel evenwel bemerkte ik Dat sommigen de ins en outs niet wisten. Zo vroeg ons een Japanner die wij spraken: “Kunt u misschien een selfie van mij maken?“…

het is mooi gweest neem alles niet te serieus soms te klein soms op de schouder van een reus mag het pad bepalen dat wij soms elkaar weerzien lach dan om wat oude verhalen en proost dan nemen we er een er stuk tien…

ik droeg alles behalve je kleding voorbijgaand aan het kind zijn jouw leed angst en boosheid op schoudertjes teer een volwassen geest in kinderlijf zo klein om echt te bevatten maar schijnbaar groot genoeg om jou te dragen…

Jouw schoot alleen jouw schoot 'moeder' is groot genoeg om haar hoofd haar lijf haar hart haar ziel te dragen.…

Warm water stroomt over mijn mantel aangemeten door de jaren heen een laag van zand en klevend modder Ook wel open lichte vlakken, hier of daar veelal op mijn rug als ongekend aangebracht door langzaam vergaarde kruipende slakken het is om en om, doch het gewicht dragen ze weliswaar gemeen Het is als een uitgelekt en uitgerekt zebrapad…

Hebzucht, het moet steeds meer, genoeg is zelden nog genoeg, voor matiging nog te vroeg, dus nemen we van wat er nog resteer. Al zijn de gletsjer aan ‘t ontdooien, we moeten ons steeds meer ontplooien, en zo een rentmeesterschap vergooien, hebzucht is als het paard van Troje.…

Onsterfelijk achten wij ons cerebraal als groots concept en diep in gedachte, belijden elkaar eeuwige liefde en trouw, wenden onze blik graag "ins blauen hinein", zien de zon die altijd lijkt te schijnen, en doen alsof de eindigheid niet bestaat. In ontkenning spelen wij een spel, want terminaal zijn we natuurlijk allemaal.…

Eindeloos lopend door het leven Op zoek naar een reden hoe we hier terecht zijn gekomen waarom we hier zijn Al deze vragen dwalen door onze gedachtes Nog steeds op zoek naar antwoorden......…

" wat eten we vandaag" we horen het overal? Doe eens een voorstel, maar das een lastig geval, want HIJ weet nooit iets te verzinnen en tja, wat moet ik dan beginnen? Wij dames moeten altijd weten wat de pot schaft, en als er dan iets wordt voorgesteld, had meneer zich net op iets anders ingesteld.…

Pappa is ziek, doodziek, hij zal snel het tijdelijke voor 't eeuwige verwisselen, zo sprak de arts de familie toe. Pap mocht naar huis, met alle mogelijke hulp. Maar daar ontstond, 't was niet pluis, al snel de kommer, alsook de kwel! En zo is razendsnel besloten, pap maar naar 't eindstation te brengen, een tehuis waar alleen de mensen komen…

gelegen tussen madeliefjes flirten we met de middagzon en zien geen enkele schaduw aan het hemelse plafond we dragen de lente op onze handen heel voorzichtig naar de zomer toe dralend bij elk opbloeiend verschijnsel want we zijn nog lang niet voorjaarsmoe…

We dragen hem weg, het gaat moeizaam, hij is zwaar -- met zijn fantoombeen.…

Mark Rutte’s toespraak maakte me bedroefd. Omdat ik coûte que coûte wil overleven, Heb ik benodigdheden opgeschreven, En ook m’n normbedrag wat opgeschroefd. Rollade, roompaté en rode wijn, Dan kan het thuis toch even vrede zijn.…

Voor mensen geboren worden laten voorgangers alles na. Onze voorlatenschap. Overleveringen die weer herinneringen worden. Nagelaten boeken over wat voorouders dachten. Levensreisverhalen zijn het die niet versleten raken. Levenskunsten zijn het die blijven voortbestaan. Onsterfelijke geesten die ze hebben gegeven. Nalatenschappen zijn…

Daar had je gezicht ineens weer die sombere blik van tijdens je wanhopige huilbuien maar ik trapte er niet in versnelde mijn pas en slikte je weg ik heb het recht niet om als psychiater te opereren zou met liefde ook niets oplossen weet ik nu waar je op neerkeek rommel je nu in rond geen enkele vat meer op mij spiegel je mij een doodsstrijd…

Adem verbindt al wat leeft met de wolken en de wind. Zie, hoe wilde gedachten razen en uitgedoofd weer verder gaan. Hoor, hoe adem in longen ademt en uitgewerkt naar buiten gaat. Voel, ons wilde levensbloed dat als rivieren stroomt. Zie, hoe hetzelfde water door plantenwortels vloeit. Het is dezelfde lucht die bladeren doet trillen.…

er staan plastic bloemen in gerangschikt tussen bloeiend gras elke dag zet hij er nieuwe in op hetzelfde uur en toont zich aan mijn ogen voor de onbewogen muur het zijn niet de bloemen die in het uitgeholde staan niet de man die zich schuilhoudt in zijn afgewende blik het is de vaas die mij vasthoudt als hij hem terugplaatst in de ins…

het hout van de bomen verrezen in eindeloze rijen de houten barakken in dit verdelgend reservoir bleef de eik gekoesterd en verweesd achter haar stam bood rugdekking aan allen die balanceerden op het gruwelijke koord tussen leven en dood ze was de zwijgende eenzame waarnemer die diep in de aarde haar getuigenissen verankerde het is we…

Zo wisselen we onze stoffen uit, waaruit nieuw leven kan ontstaan. Zo ook wisselen we van gedachten, die als energie weer verder gaan. Zoals zonnen altijd blijven schijnen, ook wanneer ze schijnbaar ondergaan.…

Heel haastig nog de luide stappen op de straat: er zijn de boodschappen voor ‘t lekker eten en zoveel waardoor bijna wordt vergeten waarom het allemaal begonnen is, zo lang geleden. Er is de oorlog nu, de vluchtelingen, ‘t zwijgen, de stille nacht, de sterren die als toen weer glanzen, maar er is ook het groot verlangen naar de Heer die mens…

Als stormen woeden in ons hart En we geen uitkomst meer zien Ons eenzaam voelen misschien Wanneer ons denken is verward? We mogen dan vertrouwen op God Steeds weer zal Hij ons behoeden Hoe erg de storm ook mag woeden Hij blijft bewogen met ons aller lot.…

Hoe kunnen we ons middelmatig voelen, wanneer we zeker weten, dat gemiddelden niet bestaan. Hoe kunnen we angstig blijven, wanneer we zelf kunnen horen en zien, dat vrees zwakker is dan moed. Hoe we zelf kunnen ervaren, dat we het zelf niet zijn, die ons hart doet kloppen.…