Alle inzendingen over Waterkant Ruzie Vrede

Riethalmen trillen: twee waterhoentjes vechten; de meerkoet beslecht.…

hij trok met ons naar de waterkant, bij de wilgen. voor iedereen van onze straat sneed hij een wilgenfluitje. met kunstenaarshand dirigeerde hij ons tieners. muziek verzacht de zeden. onze buren waren daarmee ook danig tevreden. joz.le bruyn…

Er is verschil tussen gelijk hebben en gelijk willen halen tussen ruzie zoeken en vrede maken samen zijn we universeel dwarrelde geesten omdat waarheid danst met zomerganzen.…

Nobele duiven vliegen voor de vrede Met in hun snavel een maretak. Nobele duiven bepalen voor het heden Hoe wij samenleven onder een hemeldak. Nobele duiven maken nimmer ruzie Met hen die ijveren voor een bestand. Nobele duiven brengen vrede Aan alle burgers van ieder land. Nobele duiven willen welkom heten In hun wereldse duiventil.…

Nobele duiven vliegen voor de vrede met in hun snavel een maretak. Nobele duiven bepalen voor het heden hoe wij samenleven onder een hemeldak. Nobele duiven maken nimmer ruzie met hen die ijveren voor een bestand. Nobele duiven brengen vrede aan alle burgers van ieder land. Nobele duiven willen welkom heten in hun wereldse duiventil.…

stel dat er geen oorlog geen geweld en geen misdaad zou zijn dat er geen ruzie geen nijd en geen haat zou zijn stel dat ziekte, pijn en verdriet altijd draaglijk zou zijn dat er vrede vriendschap en goedheid zou zijn stel dat deze droom de werkelijkheid zou zijn dan was het leven hier een hemel op aarde ik…

Nooit was de horizon zo verzonken in de mist, nooit was het land zo onbemand maar het kind dat blootsvoets in de verte uit het mistlicht verscheen wist zich veilig aan de waterkant te houden.…

Als kind speelde ik graag aan de waterkant spelend met bootjes of steentjes scheren altijd was er een buurvrouw aan de overkant die, uit angst voor verdrinken of mij bezeren mij waarschuwde voor de gevaren van de waterrand geheel opgaand in mijn spel zag ik geen gevaar de bootjes dreven onschuldig in de haven toch kwam deze vrouw met een afwijzend…

ergens langs de waterkant tussen het hoge riet kun je vredig wegdromen helemaal in het niets ik sluit gewoon mijn ogen en voel aan mijn gezicht de zachte helende warmte van een vroege lentezon ik luister naar het lied van een naarstige leeuwerik die volop druk bezig is met het bouwen van een nest ik laat me even meenemen met de richting…

Wanneer je aan de waterkant zit is dat het eerste wat je ziet. Dan later een fuut die plotseling verdwijnt en even later ergens anders weer verschijnt. Een kikker, hij klautert zojuist op de kant. Hij is nu liever even op het land. Er heerst een zekere vrede en rust. Daar word je jezelf van bewust.…

twee haiku 's In het kleine wak zwemmen eenden en zwanen broederlijk samen Storm in de vijver: twee woerden zijn vol liefde voor dezelfde eend.…

Ik zie een stroom stroom vluchtelingen Drommen mensen strijd en oorlog ruzie in de rug Over hen hoor ik ongepaste taal woorden,kreten,dingen Onder het mom van vrijheid van meningsuitingen Waar kan ik met vrede komen? Nu...past me zwijgen? zwijgend dromen?…

is vandaag als stilgevallen Geen grote aantallen auto's, geen motorlawaai alleen kinderstemmen die een glijbaan maken winters genoegen de zinnen verzet louter sneeuw dat wil kraken De wereld is vandaag bedekt met vrede Oorlog, strijd en ruzie een dag lang ver van m'n bed.…

ik zit hier aan de waterkant me echt niet te vervelen mijn lange rok kreukt in het gras maar dat kan mij niet schelen waar geen geluid meer wordt gehoord wat kan er mooier wezen dan daar te zijn en ongestoord een heerlijk boek te lezen…

Weerspiegeling in het water de contouren van je gezicht door rimpels vervagend vereeuwigd in een gedicht Weerspiegeling in de lucht gedragen door dwarrelende winden een droombeeld belevend van haar, die ik niet kan vinden Weerspiegeling gevormd door gedachten jij tedere, heerlijke vrouw creatie van innerlijke krachten ach lief onthul,…

Aan de waterkant Kijk, daar staat een visserman, te vissen zo op het droge. Hij doet een aasje aan 't tuig, en werpt z'n drijver in den hoge. Een plons, de spiegel rimpelt, vissen glijden reeds rond de haak. Ze zien het wel, happen nog niet. Geduld blijft een schone zaak.…

zon glinstert vrolijk kabbelend geniet ik mee al pootje badend…

Ik zit hier langs de waterkant de nevel siert het bos ik gooi steentjes in het water laat mijn gedachten los. De schoonheid van dit groene woud brengt mij tot ontroering en merk dat de natuur mij aanzet tot ontvoering, want..…

een man dichtbij de waterkant het roerloze water het beladen hoofd verder niets een man dichtbij de waterkant niet verder…

Aan de waterkant een zachte wind omhelst mij de vogels fluiten Hoe bijzonder heerlijk het elke keer weer is om pure zuivere stralen van een opkomende zon aan te voelen die licht en thermische energie geeft aan mijn lichaam opdat er een scala aan indrukken en prikkels zal ontstaan.…

Eens zullen we nog eens wat anders horen dan oorlog, ruzie, honger kou, elkaar het licht in de ogen misgunnen. Echte vrede, we hopen erop, dromen ervan, maar dan, We léven toch op hoop?…

als je om je heen kijkt zie je alleen maar ruzie. je droomt er van om op een plek te zijn, waar geen ruzie is, maar het is maar een droom. als die droom werkelijkheid was dan zou er geen ruzie meer zijn.…

Ruzie in 't groot en klein 'n sterk gevoel van 't mijn en dijn De wereld is hard Geen compassie voor de medemens Ja..dicht bij huis, in vertrouwde kring Jammer want dat is mijn grootste wens Kijk bij jezelf naar binnen en stel de volgende vraag Willen wij in vrede leven? het antwoord zou zijn...ja graag!…

Partituren met afgunst, oorlogen, vrede en ruzie. Teksten die elkander zelfs niet kunnen verdragen. Zo’n valse gedwongen liefde die we ooit met elkaar begrootten. Doch; waarmee we uiteindelijk vaak ons aller leven verkloten.…

Maar, wanneer, met loerende oren, Argwaan, op verraad gespitst, Wat geen wederklank moest horen, En het hart zich-zelf zou smoren, Uit de stroom der rede vist: Dan, dan worden blote klanken Onbesnoeibre klimopranken, Om zich grijpend, wijd en zijd: Dan verstikken zij de Vrede, Telen onverzoenbre vede Uit een onvergeetbre spijt.…

Een wijze walnoot groent onder de zomerzon bruint in het herfstlicht Een jonge walnoot in de bloei van zijn leven een en al frisgroen Stam in zilvergrijs hier en daar donker gegroefd jong van geest, nog steeds…

Verdorie, en dat zie ik pas nu, die kerel, was de God van geweld, is er dan nergens meer vrede, verdomme?…

Van ruzie maken en weer vrede stichten. Van verwijdering en spijt van dat reces. Toch kom je ze steeds saamhorig tegen. Druk met huisje boompje beestjes. Alles weten ze zwijgend van elkaar. Nooit overwegen ze vreemde wegen. De liefde hebben ze verleerd, maar andermans relatie boeit ze. Zelf te laf om uit elkaar te gaan.…

ik gooi mijn eigen ramen in en dans op de scherven vergeet de scherpte; pleisters komen morgen ik pluk de klaproos in mijn tuin en zie haar blaadjes vallen vergeet de doornen; die heeft ze nooit gehad ik leg me in mijn lege bed en knuffel met mijn kussen vergeet de leegte; mijn dromen vullen mij…

waarom ging je nou boos weg ik had je nog zoveel te verwijten ik wilde tegen je schreeuwen en zou met spullen gaan smijten waarom ging je nou boos weg ik had het nog goed wilen maken zeggen hoeveel ik van je hou en het schreeuwen van alle daken waarom ging je nou boos weg en heeft het noodlot zijn werk gedaan het kom nooit meer goed,…