Alle inzendingen over We dansten

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

We dansten en we dansten maar, we namen er nog eentje en gingen niet naar huis. Dat kon toch immers niet, want tussen ons daar lag de vraag die steeds maar groter werd: durf ik het wel te vragen, of is het toch te vroeg, te snel en wil dat stuk het eigenlijk wel?…

Ik heb vannacht gedroomd dat je voor mij stond we dansten samen op de golven van de zee in een droom is alles mogelijk en donderbuien duren nooit zo lang wordt wakker lief we gaan ik wil met jou de zon op zien gaan…

Was je in mijn leven Voor altijd maar gebleven Zonder afscheid was je weg Huilend terwijl ik bloemen neerleg Denk ik aan de keren dat we dansten Zwierden Lachten Nu moet ik zonder jouw hand in die van mij Verder gaan met wat ik deed Tijd gaat voorbij Ik wil dat je weet: Jij blijft bij mij.…

vandaag lachte ik met jou fragiel mooi was je op dat kleine stukske strand we dansten rondom de zon zwaaiden naar de sterns je had je ipod in een oor met Bach als achtergrond in het andere kleefde ik aan een kleine cirkel rondom ons maakte het gans compleet we spraken niet van lente we spraken van nieuw licht…

blijf alsjeblief nog even bij me maak van mijn tranen een zucht van pijn voel ik bijna niks ‘k word zo rustig van je bij me en vrolijk, weet je nog hoe we dansten in de lucht? mijn lichaam weegt zowat niks maar mijn ogen zijn zo moe doe ze met je warme handen toe…

we dansten op een trap naar de hemel, onbeholpen klef zoekend hoe oud waren wij twaalf, dertien ?…

alle sterren gingen blozen toen ze danste... in het mooiste licht!…

toen dansten we nog vanzelfsprekend door de muziek geleid naar hogere sferen waarin niets of niemand nog bestond alleen wij en de muziek het voortbewegen leek zo gewoon een eeuwigheid geleden dat we dansten we praatten toen vanzelfsprekend in woordeloze stiltes naar toekomst en verleden over alles en niets alleen wij en de stiltes…

je suikerwafelt in een rondje ongezond maar om jouw mond streelt zoetigheid je lippen ik proefde met mijn tong voelde later in de maag jouw komende lichtvoetigheid we dansten tot de vlam viel uit de kaarsen ontdekten licht in het elkaar steeds weer verbazen pas in de morgen zonder haasten konden we de paradijselijke nacht in pril…

we dansten de parelende dauw van esdoornhagen schreven muziek in het natte gras koesterden ons met welbehagen in de eerste warme stralen die de zon ons gaf volgden het klein concert dat vroege vogels floten op de tonen van ontluikend licht woordloos gingen wonderen ons voorbij mystieke gevoelens gaven ons een diepe spirituele…

we dansten zo licht verstrengeld zo zeker boven de tekens uit onder de laatste dwalende zon doken rondom het heden de duistere gevaren weg over de huizen van de doden galmden de spoken van het verleden de wind wiegde de kruinen van de bomen een lied sliep in de taal van onze lijven zo licht verstrengeld zo zeker boven de tekens…

De avond was gevallen in de danszaal van het leven waar ik zweefde met mijn ogen door die kaarsverlichte pracht Met een lach vroeg ik haar naam waarna ik mijn hand liet verkleven aan de mooiste vrouw die zeven tango's danste daar die nacht En we dansten hoge benen op een dansvloer die ging zweven en haar ogen zochten liefde veel meer…

ik was verloren in de ogen die mij aankeken als ik gek word, Word dan net zo gek als ik die naar jou verlangde die nacht dansen en zoenen dat we deden het was de hemel en de aarde ineen een explosie van prikkelingen die mijn hart sneller liet gaan vertel me waarom het zo snel ging de nacht waarin we dansten het was kort maar krachtig…

het was niet de droefrode maan die langzaam boven de bergen verscheen niet het zachte ruisen van oude platanen die rust en stilte van schemer beaamden het waren jouw ogen die glansden van zomer op het dorpse terras waar onze lach de spanning verbrak we dansten en lachten in een nacht zonder einde vrijden ludiek de muziek langs…

Ik zag je dansen op het strand golven verdronken in jouw ogen alsof je zweefde over het zand terwijl sterren overvlogen Ik zag je dansen op het strand zonnestralen op jouw toneel ineens pakte je mijn hand we vormden spontaan een geheel We dansten samen op het strand ik vloog met je mee in de nacht emoties namen de overhand deze droom…

ik zag in je ogen de twinkeling van lach ontmoette je lippen hoorde zacht de muziek van ons beiden ik nam je hand we dansten charmant maar je streelden mijn snaren en oogstte mijn land ik liet me wiegen op jouw melodie jij nam me mee we golfden de zee tot de kusten ons braken nooit zal ik je verlaten jij speelt mijn…

We dansten de dans van uitgelatenheid op weg naar de plek van serene rust. En ik keek glimlachend in het hartje van dat mooie glanzende sterretje.…

We dansten de valse indoctrinatie uit onze half-dode lijven.…

alles zo ontspannen was als we 's avonds alleen over straat liepen elkaar verliefden in de bioscoop en de film vergaten radionieuws was kort omdat er niks was na de oorlog alles bleek toen al gebeurd we dansten en liepen hongerig over het nieuws de overstromingsramp schudde ons wakker om daarna weer door te gaan eeuwig vooruitlopend…

in stilte al mijn dromen laten zien je ogen glansden licht we dansten naar opklarend zicht…

We hadden een episode. We rustten in een hooiberg, we dansten op een scherpe pagode. Ik draag je mee in mijn knoopsgat: bloemenpracht, bloemenmacht op mijn verraderlijk, mijn vergeetachtig hart.…

We dansten naar een nieuw jaar in de utopie van de muziek en de Gouwe Ouwe liederen van liefde verlangen en verdriet die in onze longen wonen en onvoorspelbaar ineens uit de diepte van onze adem naar buiten komen strelend of stormend vol ervaringen die ons laten voelen wie we zijn en waar het om gaat, de eeuwigheid van ons leven te…

vele rimpels geleden jij en ik, een gelukkig paar, wat was de wereld tevreden op stap met wat vrienden, een dagelijks tafereel we dansten en lachten en speelden toneel we renden door bossen, beklommen steile rotsen, kampeerden in tenten of in donkere grotten niets of niemand op dat moment kon die vurige hartstocht bederven, onze wil…

snoof weer witzilver uit jouw kleine doosje barokte muziek voor nu en heel even in ons stukje leven we dansten genoten mystiek warmden ons aan de zaal en lakeien in een eeuwenoud slot reverensde de dames in doekjes en blik prefereerde noblesse in koele opschik en je was trés bien niesde en schraapte mijn keel maar jouw…

Een koude nacht deed onze lijven samen komen We dansten een oorlog In landen van heel ver Zon en maan bekeken Onze passen van toen Wij snel signaleerden Klaprozen in wildgroei Rotsformaties in stijl Dagen vlogen in blauw Voorbij aan de tijd die Ons restte in 't Kanaal (Guernsey, 1990)…

vanuit het niets kwam jij me naderbij we dansten, dronken gulzig uit de fusten terwijl een gonzend klokgelui ons suste je zachte lichaam rook naar zoet gevrij en werd een speelbal voor mijn lusten we rolden, tolden, lagen zij aan zij van top tot teen nam je bezit van mij we spoelden aan op verre, zilte kusten de zon boetseerde je figuur…

we dansten op schaduwmuziek van een wolkende zon die oplichtte in het blauw van je ogen door een dromerige wit krullende zee wind vlaagde in haar dat zich speels met warme zomer vulde waar blond als contrast de uitdaging streepte we duinden door het hoge helmgras dat fluwelig deinde in uitnodiging om liefde loom liggend…

We dansten gretig de polenta, de polka aten we in stijl of was het eerder andersom ? Geen Pool of Italiaantje maalt erom, ik droog mijn tranen met een natte dweil. Vandaag gaat alles glad verkeerd, Ik lijk foutief geprogrammeerd.…

we dansten een streep met hoofdletter en punt keurig net tussen de lijnen zij zullen nooit verdwijnen maar wij wilden meer cirkels en lussen draaien wenden en keren alles in ruimte uitproberen kiezen en voelen met oog voor de juiste kleuren harmonie en contrast inspiratie vonkte op volle toeren wij smeedden goud volgens alchemistische…