Alle inzendingen over ZELFBEKLAG

haar op de hoogste sokkel Waar de helden van de Gulden Sporenslag tronen Meer en meer krimp ik in een huls Dolend van deemoed Vind ik de vijver in het park Buig over de spiegel Die rimpelt rond de dobberende eend En herken daarin iets om van te gruwen Een galsteen die naar de bodem zinkt Een schurftluis met krieuwelpoten Een man die in zelfbeklag…

Zelfbeklag is voor een dichter prachtig met zijn tedere pen voelt hij zich oppermachtig hij kan het zo omschrijven alsof hij de liefde met de pijn of het verdriet zou bedrijven het is niet ieder mens gegeven om iets te maken van treurnis in zijn leven.…

wat hier dartelt wentelt en wemelt in zelfbeklag en zie mij eens gaan muziekman is gestopt dat doet mij verdriet…

als ik daar eindelijk lig met mijn wit gezicht gedrukt in een nog witter kussen dan zou ik willen dat ik een mop vertel en vervolgens, zonder zelfbeklag sterf met een schaterlach…

leven als een onopvallende spijker in een kast geslagen, of als een kleerhanger die jaren leeg hangt in die kast, zo ver- loopt tot nu toe mijn leven, het is een flop kan ik rustig zeggen en altijd stoot ik m'n kop. Dus geen hoera jippie of juichen voor mij, het is krom mijn bestaan als een kromme redenering, er klopt haast niets van,…

vond zij in haar zelfbeklag Ooit had hij haar toch bezworen dat zij alles voor hem was maar als alles niet genoeg was, wat telde zijn woord dan nog voor haar?…

Wat ooit begon op een gedichtendag Verandert later dan in zelfbeklag.…

Veel liever las ik echt kritiek in duidelijke taal, maar dat is dan misschien een nieuw verhaal, dus laat me dit toch weer maar slikken en niet in zelfbeklag gaan stikken.…

Alleen ikzelf, dacht ik vol zelfbeklag, evolueer ten dode toe.…

Oh moeder, wat een fijne dag Je loopt je benen uit je kont Je praat je liefjes naar de mond En luistert naar hun zelfbeklag En ieder jaar krijg jij spontaan Weer nieuwerwetse plantenbakken En onbestemde bloesemtakken die morgen in de kliko gaan…

Je treft het met me Je hebt mazzel Vandaag heb ik een goede dag Nu eens niet alles wat mij teveel is Geen opgejaagdheid, geen irritatie Zelfs geen zelfbeklag Bijna geen twijfels Veel minder zorgen Ik zit wat beter in mijn vel Pluk nu de vruchten Waardeer mijn vriendschap Wellicht wacht mij morgen weer een hel…

de bomen op de weg geplant en altijd op de verkeerde plekken in de verkeerde tijd en aanwezig waar niet verwacht. Te laat voor de dierentuin en de begrafenis, feest vierend op ongepaste tijden, pijnlijk stemverheffend op ontzielde momenten en altijd de verkeerde opmerkingen en niet aanbevolen conclusies. Kortom te licht bevonden niet representatief…

Laat u zich niet tot zelfbeklag verlokken. Besef toch, dat het net zo lang als breed is: een ander zal veel langer moeten dokken.'…

het is koud vandaag verdorie die blaffende hond schiet eens op tekort aan diploma’s voor klagen onze buren hebben weer een nieuwe wagen zij gaat elke week naar de kapper zeg weet je al…. priemende ogen slachtoffergepraat de spelende kinderen hebben ze niet gezien…

voor hem grote waarde dat is zijn betekenisvolle geschenk op aarde eigenlijk is hij doodmoe van het leven hij kan zich aan een ander totaal niet geven oud is hij in dagen, moet veel lasten dragen tevens is hij door zijn hobby kinds in dingen daardoor een verstotene, die niemand kent zijn ergernissen maken hem heel lichtgeraakt zijn hobby en zelfbeklag…

Omdat ik geen honger, geen dorst lijd, een huis heb, een baan, een voorbeeldig gezin, duizend boeken, van Sade tot Grimm, gezondheid, een trouwe maîtresse, veel tijd voor kunst en liefde of wat daarop lijkt, de wereld kan zien, mijn tuin cultiveren, duizend gedichten opnieuw kan proberen een God te zijn in het diepste geheim, daarom is het…

Ommuurd door een leegte wakker worden zonder slapen gedachten zonder tekst een douche vol tranen, zout zonder eten enkel honger naar jou, onverschillige dagen ondergedompeld in een bad verdriet met zelfbeklag, Ik ben moe van je lief te hebben jouw engel gebiedt me te herleven in je vriendschap, die als een zachte deken mijn eenzame ik…

Ach, weergalmt noachs zelfbeklag.…

groot is de deceptie evenals het zelfbeklag spiegels breken 't evenbeeld als in blinde woede de hele wereld is fout het beschuldigende vingertje wijst alle kanten op daar de visie blind is het labyrint lijkt oneindig overwoekerd door klimop het blijft de vraag of zonlicht ooit diens hart zal doen smelten…

een designlamp werpt zijn maanlicht op de glazen tafel van de maaskade gaan rotterdamse galleien met wereldnieuws redactie buitenland van over de hele wereld komt misverstand schulden en boetes de familie mafiosi vreten de woorden los van de dingen in taai alcoholisme verzuipt zelfbeklag muizenissen - de kater op de kade weet…

Het zou zo mooi moeten zijn Waarom voel ik dat dan niet Het zou me moeten raken Mijn hart blij moeten maken Waarom komt het als verdriet Waarom huilen Als lachen zou moeten Waarom schuilen Als ik iedereen kan begroeten Waarom troost, zelfbeklag en pijn Terwijl het zo anders moet kunnen zijn Zo gaat het al een tijd Genieten van het leven…

mijn zielenpijnen herleiden tot verstarde lijnen in schier nekkende patronen van dulden en gewonen deze vatten en vervormen zodat een opening ontstaat waar warmte in kan stromen die angst en spanning vlieden laat zacht schakeert dan in het licht een stroom bevrijde levenskracht verlossend van de harde kluisters gepaard aan stuitend zelfbeklag…

zelfbeklag verzachtende woorden een verdwijnende pijn favoriete muziek en dan weer ... gelukkig zijn…

door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken te gaan vuur te stoken in tuinen zelfbeklag…

alleen in verzet sta je daar of vergis je je doorgedraaid in zelfbeklag klaag je aan vastgeketend in een donkere wereld schreeuw je woordeloos alsof niemand je horen wil je legt je waardigheid af ontdoet je van je zelfrespect kaal en naakt sta je staart de wereld aan met grote ogen strek je je handen uit en voel je hoe de regen…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

Zonder spijt, noch zelfbeklag, vergetend wat me ontriefde, hopend op een strelende dag.…

Steeds troostelozer biedt de dag - terwijl ik mij met knusheid wapen maar me toch langzaam in voel slapen - een uitweg naar het zelfbeklag. Hoe loopt dit af, denk ik nog net, voordat de winterslaap me velt en eerste stormvlaag zich meldt weet ik: tot maart blijf ik in bed.…

in de moraal van haar wanhoop ligt het gevaar van zelfbeklag, ze zwoegt in stilstaand water, zonder zelfreflectie, zonder antwoorden!…

Kijk mij niet meewarig aan met een keurende oogopslag gun mij louter dit ogenblik even langer dan we nu bestaan tederheid grijpt me naar de keel in onuitgesproken zelfbeklag moeilijk te ademen als ik stik, je hoeft deze strijd niet te vrezen in de keuzes krijg ook ik mijn deel, het verleden heeft dat uitgewezen verwacht niet dat je mij daarin…