Alle inzendingen over Ze kneedt

dit land verdraagt geen bouwer die handzaam kneedt en kleit renoveert en modelleert wat zonder ingreep ook gedijt…

Hij zoekt naar zichzelf verborgen in klei hij vindt en hij vormt de uitkomst is zij hij zoekt naar de kern van naakte bestaan hij kneedt en hij drukt zo zal zij ontstaan.…

Mijn vrouw is voor de bakker thuis de plaat op tijd gepoetst voor nonnevot goudbruin in de gloei Mijn vrouw gaat uit voor de bakker vlaai met pruim of toch oogmeloen luchtjes bakvers uit potjes room Mijn vrouw blijft voor de bakker of hij nu kneedt zemelt of droog spuit…

de dode dichter leeft hij boetseert met zijn pen gevaarlijk als het zwaard alle beelden nieuw hij schrijft niet hij kneedt de verbeelding bij het puntje van zijn pen de dode dichter spookt in verlaten huizen hij heeft de dood onder de knie hij leeft binnen de ramen van onze tijd…

grootgetrokken uit de kleiïge bodem van dit aangespoelde land heupvol borsten zacht gelaat stem op hoogte zo danst ze het ritme van de wind van stil tot stormachtig tot ze mij vraagt te bewegen zoals ik ben een hark maar ze glimlacht mij in beweging en ik dans soepel als klei waaruit ik ben getrokken zoals zij is zo kneedt…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…

Ze kneedt de klei, in ogen van verwondering door ranke schoonheid, geroerd door slanke handen, water gereinigd uit de schaal van broosheid, zweet gestileerd in onschuld, de vorm ontstijgt de ziel van het creatieve denken, te zweven in onbreekbaarheid en licht laat dolen in een hogere vorm, ontleedt in betrekkelijkheid en deelt het…

als de wereld tot haar oorsprong waait haar zomen rond wolken, de avond achter rood omrandde schemer zal ik vogels vragen terug te kijken naar haar jonggeboren tijd te zingen tot ze kwijt geraakt zwijgen omdat water ramen kneedt in vijvers vol winter sneeuw betaalt wat twijgen hun flinterdunne tol…

Je kneedt uit de klei In een ijle luchtbel De lijn van haar lijf Eén moment maar Je schendt de murmelende stilte Haalt haar onderuit Met een vlindervleugelvlugge greep Haar broze enkel in jouw vuist Tot zij gelaten bengelt, een liaan Een dood gewicht dat suist Tot het beeld barst Het hangend naakt een traan laat Het puin, de kruimels…

een man dicht in broze tijd de weg halverwege van hier naar later hij kneedt de taal vult de scheuren in het schrijvend hart poëet van vuur en ijzer kenner van ogen van naald en storm meester van karmozijnen woorden van geheimen van het licht schilder van bloesemend verlangen in dichters handpalm geschreven en alleen maar dit…

ik overstuur en jij vat vier seizoenen samen winter over leven ik vis lelies uit het donker jij kneedt waanzinschetsen metaforische zwaktes het zwart van diepte ontdaan zomervel transparant bevend nazuchtend stomend alle stilte stond verzameld in een hal stromend dubbelloops verlangen blies de herfst uiteen gespleten keerpunten…

Zijn handen pakken de fles, ik kijk op de klok, het is kwart over zes, ik sluit mijn ogen en laat het over me komen Soms slaak ik een kreet, dan kneedt ie wat zachter, om vervolgens toch weer terug te komen, daar waar het niet lekker voelt en als je nou denkt dat ik dit erotisch bedoel, dan laat ik je in die waan.…

Struikelend over de ochtenddauw zweef ik bodemwaarts naar het universum van het nietige daar groeien de wonderen van het onbeduidende voor haastige passanten de druppelen zijn er pover een kristallen kwetsbaarheid water in kleinverpakking het duin bedrijft toverij kneedt zand tot kleur oude wind tot steel in dampige sluiers ontmoet…

pionnetje bespeelbaar als troefkaart uitgebuit spionnetje heel deelbaar twee kanten kneedt het uit. geduwd en uitgetrokken gevierendeeld tot slot nu naar de straat vertrokken nou niemand hem meer mot.…

Zijn leerlingen maken uitsluitend handen en leggen die in kasten, naar soort gerangschikt, en hijzelf kneedt de restlichamen van klei waar hij de voorbereide handen aan bevestigt. Hij buigt openingen uiteen en bevochtigt de klei met speeksel uit zijn mond, om tijd te winnen.…

vaak smelten de vlokken hier in hun val soms klitten ze samen in de vuist van een kind dat de bal kneedt, de stramme pop ziet groeien met zijn grijns van kiezels, zijn krullenbol van twijgen rond de middag al verzinkt hij in een groezelige pap vandaag volhardt de vorst naalden van ijs driften rond ik rijd met lichte voet over een spiegel…

Onder mij warmen jouw handen mijn billen, jij kneedt en voelt of ze zich al spannen, we spelen lippend en likkend met elkaars zachtste huid en stellen uit te kiezen tussen voelen en aanraken, of om te draaien voor alletwee tegelijk, we branden onblusbare liefde in ons verlangen ik ril, het raam staat wijd open het is te laat voor schaamte…

Van haar wordt gezegd : ze kneedt mannen als was. Haar geheimjes te weten komen, dat ware pas kras. Niet van lelijksten, toch nooit hoogmoedig, eerder lief Nooit duur gekleed, wel originele combinaties, creatief. Emancipatie, dat vindt ze maar niets Met een wagen reed ze nooit, alles met die fijne fiets.…

hemel door in exploderend puin zou god zijn nagels breken aan onreligieuze voorspellingen die zonder enige vorm van waarneembaarheid zijn schaduw werpt over het verwoeste land waar liefde de dolksteek was van het bestaan tweeduizend twaalf de voorbode van de rode loper, indoctrinaties hebben de mensheid versuft slechts wat wankelend trots kneedt…

De Amerikaanse droom doorprikt Uit de eenvoud van zijn wieg gekropen Kneedt hij een eigen stijl Weekt zich los Stroomopwaarts klimmend Toont hij de schaduwkant van wildgroei Het lege huis spiegelt verveling Herkenbaar en genant In dunne gelijke lagen aangebracht De mens afgezonderd in een hotelkamer Niet meer dan een ding in de ruimte…

hij is op haar zij is op hem nog staan ze samen in de keuken te minnekozen zonder rem maar toch zijn sterke handen jeuken hij tilt haar van het aanrecht af en zegt ga nog wat buiten spelen ik wil wat bakken en voor straf moet jij straks alles met me delen en met zijn hoofd nog bij haar zoet oneindig deze maat van mondjes kneedt…

naar woorden om zinnen te formeren zinnen om gedachten mee te dichten om gedichten te creëren gedachten onder woorden ik zoek Ik worstel ik worstel met de zinnen maar ik worstel en kom boven wanneer ik de zinnen overwin vormen de zinnen strofen waarmee ik mijzelf bezin Ik vorm ik vorm mijn gedachten een beeldhouwer die zijn ego kneedt…

regen kneedt zijn stiltepaden tot een glanzend blubberpad glibberglijdend naar de heide maakt de dauw dit nevelnat.…

De lerares kneedt al de starrevlokjes Met poeier uit verbrijzeld grijze brokjes Tot grote ballen, stapelt ze in de schaal Doet over 't gele doosje haal bij haal En houdt dan aan de sneeuw de ontstoken stokjes.- Als gele rozen in de zon aan 't bloeien, Staan in een omzien dan de witte ballen….…

zoals je ze kneedt als een bakker zijn beelden van brood waartussen de wekker afloopt en een paar schoenen staan te wachten op een warme jas in de winter en blote voeten in de zomer waartussen je thee zet bij de koffie en toekijkt hoe de klok de uren fixeert met de seconden- lijm van je herinnering waarna het kastje verliefd…

Jij kneedt mijn vreugde tot een kramp Jij wrijft de sneer aan mijn ziekbed en staalt jouw wezen met mijn as Jij dicteert de twijfel, de afgrond en stoot mij om Jij, Anima mundi, Anima toxica...…

Niet spoorslags gaat hij overstag, maar voor een Utrechtse traditie kneedt hij uit rest-ingrediënten een overheerlijke lekkernij die er wezen mag. Gevuld met rozijnen en gezoet met bakkershoning lonkt zijn product met gezag en maakt zijn klant tot een tevreden koning.…

Ze kneedt de klei, in de ogen van liefde en verwondering, omlijst door schoonheid, gepolijst in kleine handen geroerde lijnen uit het brein het aanzicht gestileerd tussen de imperfectie van creativiteit in de verwachting waarvan de uitkomst in de tijd wordt geregisseerd door haar zijn.…

steek gelaten hangt lui te rusten De arts trekt aan ‘t ding dat rekt als ‘n elastiekje laat hem weer schieten ‘t is de leeftijd, zegt hij zo’n falend ventieltje Ik leg ‘t ding op de balie bij de fietsenmaker die zich erom vermaakt ‘n oud model, grijnst hij wordt niet meer gemaakt De bakkersdochter met haar rijke ervaring kneedt…

tot het houdbaar lederen waarvan het fruit en de bloemen zich inmiddels rijpen laten in een houten verband dat jullie hartstocht om, voor, naast en met elkaar gelijk haar oorspronkelijke passie dat pact ook mag suikeren dat jullie liefde om, voor, naast en met elkaar tot wollen sjaal jullie warmen mag totdat klei haar tot aardewerk kneedt…