Alle inzendingen over Zwart bloed

De woorden die Ik vanuit de diepten Van het hart Met zwart bloed Geschreven heb Liggen hier straffeloos En aanraakbaar voor mij, Het zwarte bloed Dat kloppend en bonkend Door mijn pen wordt rondgepompt En ontembaar aan het papier Wordt toevertrouwd Wekt de innerlijke Dood weer tot leven, De feniks steekt De loftrompet…

door zijn aderen stroomt het zwarte bloed van exogene minnaar een graag geziene gast bij vrouw en moeder onderhevig aan verlepping en verkwijning die buiten zoekt wat thuis niet meer voorhanden is…

Het is warm Fatima moet zuchten het jeukt zo zwarte doek om haar brein ze wil vrij blij en los maar het moet van Allah het is warm Gerdina moet zuchten het plakt zo zwarte kous om haar been ze wil bruin bloot en zon maar het moet van haar God het is warm ook Esther moet zuchten het kleeft zo zwart bloed aan haar hand ze…

zwart maakte Met een simpele haal over onze pols vloeide het bloed weg…

Onzichtbaar voor ieder ander Beloop ik mijn zelf gecreëerde wegen Ontworpen en ingekleurd Met zwart bloed en rode stenen Tijd ben ik verloren in de ruimte Die is ontstaan bij het maken Van alles dat nooit heeft bestaan Lang gewacht en zoekgeraakt Grenzen verdampen in de lucht Bij het trekken van verbanden Tussen wat ooit is geweest en…

Gedenk het geronnen bloed dat markeert de wonden door de “bevrijder” geslagen in onschuldig vlees van jonge martelaren onder dwang gezonden om op velden de leider uit “beschaafde staten” te vergelden welke in blinde macht te beheersen tracht de bronnen van het zwarte bloed om dit in eigen land te pompen in de daar geslagen wonden…

tijdens de ontmoeting van schaduwen blijft taal verborgen in onontwarbare kluwen het zwarte bloed sijpelt aderloos door de hersenpan het ego heeft er weet van weerstand is pijnlijk broos en het gaat aan niemand voorbij vaak al scherven voor het bakken in tere vormen of kleurloze brei men draagt het mee over de horizon heen zonder…

bloed mee in de avond brak mijn hart en weende ik om grote smart en de wind woei en het huis zweeg stiller en niet eerder zo leeg…

Maar wie geheel van de wijs kiest voor schop en zeis kust zijn politieke belangen Het zetten van zwart bloed om een mens wonende in een land hier ver vandaan met een politieke snoet dat voor verduistering de gevangenis in moet Het is ons volk dat in dood gevaar vertwijfeling en angst verkeert Dat temidden van een pandemie haar hand uitstrekt…

Zwart De kleur van het zonet afgereden gras Dat onder de boom met bloesems groeit De zwarte boom Met zwarte bloesems Wonden Littekens Littekens Ontstaan door oude wonden Wonden Bloed Littekens Telkens weer herinnert aan de wonden Wonden Bloed Pijn Angst!…

Als vader thuiskomt brengt hij heel veel landen mee: Dromen in mijn bloed.…

bloed uit de aangekoekte onderkant aritmische reumatische boksgebaren als ze lachen, hun tanden als een algemene begraafplaats, plotseling ontbloten vooral niet voeren met grappen die ze leuk kunnen vinden zoals: trek eens aan m'n vinger e.d.…

Tracht altijd in het leven voor anderen iets te zijn, dan breng je in je omgeving beslist veel zonneschijn! Het zijn soms kleine dingen, die maken 't leven goed: een woord, een stille glimlach, een hartelijke groet! Mijn ziele heeft naar 't grote gehunkerd en gehaakt, maar 'k werd in 't leven meestal door 't kleine blij gemaakt!…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

Ik lig de hele dag zalig languit Te dromen en gerust op u te wachten. Verlangen heeft mijn denken iets gekruid, Precies genoeg om met plezier te smachten. Ik luier feestlijk, mijn lichte gedachten Bewegen zich om fris en geurig fruit En bloemen, en ik luister of 'k het zachte donkere lokken hoor der diepe fluit. Alle avonds fluit bij dat…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

steeds nieuw bloed druppelt ongezien maar kleurvast op asfalt bloedverf geschilderd op open zwart je ruikt het nog als zij remmen…

III-1 Voor Okke Hij zat gemaklijk op de rand van 't bed, En sprak van school en leuke jongensspelen, En hoe de vreemde talen hem vervelen, En van de vrije Zaterdagse pret. Ik luisterde gelukkig, want het was Of 't leven aan mijn leger kwinkeleerde. Kwellende koorts, die mij verdervend deerde, Verdoofde, tot de felle pijn genas. Toen…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Hij heeft de hoge tol betaald Om rust te vinden: Zijn jonge leven! O dood, wat draait ge uw zware boom Gewillig open Voor die wanhopig zijn. Hij liep het grote donker in, Zó zeker, Of hij de hel verlichte ramen zag Van vaders woning. Wat achter was Kon hij niet overmeestren. Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed…

Oktober met uw donkerblauwe dagen, Uw koesterende warmte en koelend licht. ’t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen. Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht. O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren, Zij maken ons ellendig en zo zwak, Dat wij voor uw milde weelde huivren, Als uw wit licht in stille kleuren brak. Gij hangt de weke…

O dit wreed genadeloze dringen Van uw schone rouw, paarse seringen, Tot ons denken, tot ons vlotte bloed, Is gelijk een overmacht van minnen, Die 't weerstreven der nerveuze zinnen Sidderend zich onderwerpen doet.…

Het lied van de angst dat zwarte gaten slaat De explosie Een geluid dat snijdt door botten en vlees Vanuit de lucht? Op de grond? De mens als speelbal van de waanzin Een zwarte vogel stijgt op van aarde Getallen worden handen vol bloed…

Ik doop mijn pen Niet in het gif Maar stoot mijn lans En schrijf met bloed Mijn letters branden in de lucht Ik kalk Zwarte geschiedenis Getekend: Urs…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

jij bracht zwart glas in mijn mozaïek aanvankelijk nog lichte kleuren die braken donker af het sprankelend contrast waarmee jij mij verraste veranderde van spiegelend in mat het oppervlak is hard gebleven toch heb ik mij tot bloeden toe aan zwart gesneden…

De poort van de stad gesloten wapens op scherp kleuren vervagen in zwart en wit angst voor overgave regeert negeert de schoonheid van kwetsbaarheid zoals een vlinder die ontpopt maar het bloed, het bloed verliest zijn vuur nooit spreid je vleugels en vlieg, vlieg dwars door het verweer…

een kraai zwerft tussen de bomen en krast vol stromend bloed zijn zwarte schreeuw aan de rand van het stoppelveld landt hij in het hart van de gevleugelde tijd…

Een bloedrode streep Diep in mijn huid Er vormen zich druppels Druppels die via mijn hand naar beneden stromen Eerst langzaam, steeds sneller Rood, roder, roodst Bloedrood, mijn bloed De snee is gezet Ik voel de scherpe pijn Mijn huid is stuk Het bloed Het bloed is rood Bloedrood, mijn bloed Paniek, waarom heb ik het gedaan Waarom…